Dag 71 - naar Piacenza - 22 km

Een rustige avond, die we huislijk doorbrachten, gaf ons een redelijk goede nachtrust. We hebben gepraat over onze kinderen. Over hun levens en hoe wij er voor hen kunnen zijn. Hoe ze zelf hun leven moeten maken en hoe wij hen van op de zijlijn kunnen begeleiden zonder het veld op te gaan. 

Het ontbijt was al even huislijk als het avondeten: een zachtgekookt eitje en vers gezette koffie. We namen er de tijd voor. We moesten ons ook niet echt haasten: 22 km is niet veel en we lopen nog steeds in de Po-vlakte dus het is hier plat. 

Eindelijk zien we de Po, na dagen en dagen door de rijst- en maisvelden. 

De etappe was rustig en mooi. We liepen op een dijk die de Po moet verhinderen het hele achterland blank te zetten. We zagen de waterstanden van het jaar 1906, 1926, .. op een meetlat aangeduid. 

Vandaag is de waterstand onder het allerlaagste niveau. Daar is geen meetlat meer voor.

22 km stapten we, zonder één keertje te kunnen zitten. Dat is ook een record, denk ik. Onze boterham aten we al staande op in de schaduw van de een boom op een zijpad. En daar horen altijd stretchoefeningen bij.

In het enige dorp waar we doorheen liepen (‘Benvenuto a Valloria’) was er helemaal niets of niemand. Behalve een vrouw. Aan de vlotheid en de uitspraak van het Engels hoor je gewoon dat zij onmogelijk Italiaans kan zijn. Achter haar moedertaal kwamen we snel achter. De Nederlandse was al jaren getrouwd met een Italiaan die via een erfenis een grote boerderij had verworven. Die hadden ze al deels gerenoveerd en het was de bedoeling om er een B&B van te maken, zeker nu er zoveel pelgrims op de VF waren. Wij trekken dan onze wenkbrauwen even op want gisteren sliepen we in een Ostello voor 20 man en waren we weer helemaal alleen. 

Onderweg stopte een fietser, alweer een Argentijn. Heel enthousiast legde hij uit dat hij vertrokken was in Turijn en sinds gisteren op de VF zat. Hij gaat door tot zuid-Italië, de Via Francigena del Sud, die helemaal tot de uiterste punt van Puglia gaat, richting Jerusalem. Daar maakt hij de oversteek naar Sicilië. Ook onze jonge medepelgrims Francesca en Nico gaan tot Santa Maria Leuka. Leo, zo heette hij, gaf ons een bondige en efficiënte uitleg over zijn bagage. Zie hier, mijn tent (piepklein, achter zijn zadel), mijn keuken (nog heel veel kleiner, in het blauw boven zijn tent) en de rest van zijn gerief (zo goed als niets, aan zijn stuur). Wat slepen wij allemaal mee? Hij liep een stuk naast zijn fiets met ons mee. Gezellig, want we waren juist op een heel saai stuk langs de grote straat gekomen: een kilometer of 8 gewoon rechtdoor, zonder enige uitwijkmogelijkheid of schaduw. Na een tijdje wuifden we Leo weer uit na eerst Instagram-adressen te hebben uitgewisseld. 

Brug over de Po en dan eindelijk de stad in lopen.

Deze korte, hete etappe sloten we af op het allereerste terrasje dat we tegenkwamen en waar we met stoom uit onze oren iets fris bestelden. Hehe. 

We houden morgen een rustdag hier. We gaan wat tijd steken in het uitdokteren van de volgende fase van onze tocht. Zo goed mogelijk, zo haalbaar mogelijk. En we gaan rusten! Daarom boekten we een hotel waar we twee nachten kunnen blijven. Heerlijk! Straks gaan we Piancenza ontdekken!

Ps: Zoveel mensen lijden. Omdat ze fouten gemaakt hebben en daar spijt van hebben. Omdat ze hun zelfvertrouwen zijn kwijtgeraakt. Omdat ze niet meer weten hoe van zichzelf te houden. Omwille van zoveel redenen. Dat kan ons ook overkomen. Wat helpt is dit besef: we zijn heel veel meer dan deze ‘conditie’. Deze conditie is niet wie we zijn maar hoort gewoon bij het leven. Het is een fase die voor de ene mens al zwaarder en langer is dan voor de andere. Maar die fase gaat voorbij en is geen eigenschap van jou als persoon. 

Pps: Deze etappe is voor alle mensen die het moeilijk hebben. 

Ppps: Je staat er niet alleen voor.