Dag 77 - naar Berceto - 26 km

Wat een dag! 

Maar eerst nog wat over gisterenavond. Nu lijkt die wel een eeuwigheid geleden. Na onze rust, trokken we naar ‘het centrum’ van Sivizzano. Dat bestond uit een aantal huizen, een kerk, uiteraard, en een bar ‘Al Birroc’ genaamd waar je op aanvraag op voorhand ook eten kan krijgen en die we nooit zouden gevonden hebben, moesten we via de B&B geen adres gekregen hebben. 

Het zag er niet uit maar het eten was wel lekker. Alessandro was er niet over te spreken. Hij vertelde dat hij was grootgebracht in een Trattoria in het centrum van Bologna. Toen hij 22 jaar was, verkocht zijn vader die zaak. Daar heeft hij nu nog altijd spijt van want hij had zijn toekomst ook wel in die Trattoria gezien. 

Deze morgen vertrokken we rond 8.30 uur, niet al te vroeg voor de etappe die ons wachtte. De statistiek van de dag: afstand: 26 km - klimmen: 1.340m – dalen: 720m – verstreken tijd: 9 u en 4 min – geschat vochtverlies: 4,9 l - 410 minuten intensieve training. Dit zullen we gevoeld hebben. De eerste helft van het eerste deel, een stuk dat over de straat liep en redelijk steil was, liep Allesandro met ons mee. Hij zuchtte en blies dat het een lieve lust was, en stootte met regelmaat van de klok een luide ‘aaahgr’ uit. Een geluid dat me deed denken aan dat van een stervende in een slechte B film. Als die man hier maar niet ter plekke dood valt, dacht ik… Hij zou stappen tot Casio, dat was althans het plan. Maar in Terenzo, na zo’n kilometer of 5, stopte hij, gaf ons een knuffel, bedankte ons om ‘zijn personal coach’ te zijn en zei ons goodbye. Geen idee of hij daarna nog verder gelopen is, op zijn eigen tempo (zijn rugzak ging nog ettelijke keren tegen de grond) of dat hij daar een bus gescoord heeft. We hopen voor hem het laatste want vanaf Terenzo begon de echte klim, op een ferm geaccidenteerd pad, steil omhoog tot in Casio. Dat had ons 5 uur gekost voor luttele 15 km… Maar het ging ons goed af. En mooi, mooi, mooi!!  

In Casio vonden we een tof terras, waar we … jawel, een cola dronken en een heel lekkere focaccia aten. Naast ons zat een vrouw alleen te eten. Ze zag uiteraard dat we pelgrims waren en sprak ons aan toen ze Geertje in vloeiend Italiaans de bestelling hoorde doorgegeven. Ah, jullie preken Italiaans en meteen begon ze een hele uitleg. Via hier en daar wat woorden, begrepen we dat ze de Ostello voor Pelgrims in Casio openhield. Waar we naar toegingen, moest ze weten. Naar Berceto? Dat is anderhalf uur van hier en plat, zei ze. Volgens ons met de elektrische fiets… want we deden er nog eens dik drie uur over, met nog heel wat klim- en daalwerk.  En met nog wat leuke hindernissen.

Maar eerlijk, hoe verder en hoe hoger we kwamen, hoe mooier. 

Minder mooi waren de dreigende onweerswolken. Ze waren voorspeld vanaf 16.00 en daar waren we al mooi aan ontsnapt. Maar jawel, met Berceto in het vizier, kregen we er nog serieus van langs. Onweer boven ons hoofd. We moesten nog een steil stukje klimmen en dat was bijna niet mogelijk, we schoven bijna gelijk weer naar beneden. In de gietende regen kwamen we aan, om 17.30 uur, een onchristelijk uur voor een pelgrim. 

We vonden een overdekt terras, waar we onze gastvrouw Roberta van de B&B belden. Ze zou ons komen ophalen want onze slaapplek ligt op ongeveer 14 km van Berceto. Dan kwam omdat we helemaal niets gevonden hadden in de ruime omgeving. Gelukkig was die vrouw zo vriendelijk om ons die lift te geven. Onderweg striemde de regen, zette de straten blank en kregen we schrik voor morgen… Morgen doen we het laatste stuk bergop van de col de Cisa en volgt de steile afdaling. Een van de moeilijkste etappes van de hele VF. De weersvoorspellingen zijn slecht: onweer tussen 11.00 en 16.00 uur.

Gelukkig toverde Roberta een eenvoudige maar lekkere maaltijd uit haar hoed!

Na onze douche brak het moment van overleg aan. In het boek staat dat je de pas niet kan nemen als het regent omdat de super steile afdaling dan ronduit gevaarlijk is. Roberta had gesuggereerd om de trein te nemen, meteen naar Pontromeli, een stadje op de weg na de etappe van morgen. Maar we wisten al dat het zo goed als onmogelijk was om daar een slaapplek te vinden. We kunnen onze planning van met zeer veel moeite gevonden slaapplekken niet zomaar overhoopgooien. We hebben gewikt en gewogen en hebben besloten om ons morgen terug naar Berceto te laten brengen, daar de eerste twee kilometers te stappen, tot we de weg van de fietsers en auto’s kruisen, vanaf daar die weg te volgen en proberen een lift te versieren naar de Col de Chisa. Als dat lukt zijn we om 09.00 boven. Één kilometer na de col is er een kleine weg naar beneden die min of meer uitkomt in de slaapplek die we voor morgen geregeld hadden. Zo ontlopen we het onweer boven. Dan doen we op het einde van de dag nog een stukje van de VF. Dat is het plan nu. Morgen zien we wel hoe het loopt. Maar voor ons gaat veiligheid boven alles. We hebben immers al eens een onweer op een col meegemaakt (in 2017 op de Camino Primitivo – Alto de Hospitales) Vreselijk. En nooit meer.  

Jammer, de passo della Cisa wordt in de gids de hemel in geprezen. We keken er naar uit…maar zullen er met dit weer niet veel van zien.

Zo, we moeten morgen extra vroeg opstaan. Dus is moeten we er nu mee stoppen. 

Ps: Het was een mooie en heftige dag. 

Pps: We waren blij dat Allesandro ons gelost heeft. De man had duidelijk veel problemen en was misschien daardoor niet zo tof…

Ppps: Mensen in moeilijkheden zijn vaak niet zo tof.. maar daar moet je proberen door te kijken. We hebben echt ons best gedaan. En hij vond ons wel tof, dus we zijn er waarschijnlijk wel in geslaagd om onze bedenkingen voor ons te houden. Dat is ook al iets.

Pppps: Onze jongeren van Make it Work zijn ook niet altijd tof. Maar gelukkig zijn er veel mensen die daar doorkijken. En hen kansen blijven geven. Bedankt daarvoor, iedereen. Onze klanten en onze sponsors. Vandaag vooral Gert F en Luc D. Een dikke merci!