Dag 21- naar Chaussée-sur-Marne- 27 km

Kopje koffie bij de bakker

“Deux croissants et deux pains comme ça”. “Et avez-vous aussi un petit café par hasard?”Et oui. 

De bakker had ook een koffiemachientje in zijn bakkerij en serveerde ons met plezier een koffie voor 1 euro. Ondertussen belde hij over een busje dat hij gehuurd had, maar hij had iets fout gedaan op het internet en probeerde dat nu aan de telefoon op te lossen. ‘Ik ga straks mijn familie ophalen, van het vliegveld. Ze komen met acht uit Finland, en mijn auto is niet groot genoeg om hen te vervoeren. Daarom heb ik een busje gehuurd. Vorig jaar kon ik mijn zus niet ontvangen want ik leefde toen in een appartement. Maar nu heb ik hier in Chalons een huis gekocht met 12 slaapkamers. Het is een van de grootste huizen van de stad. Ik kocht het van een bourgeois familie, voor wie het huis veel te groot was geworden. Ik heb wel stevig moeten onderhandelen, maar ik heb de prijs fors naar beneden gekregen.’ Dat vertelde de bakker, terwijl wij onze koffie opdronken. ‘Ik kwam naar Parijs toen ik 23 was vertelde hij. Ik had 30 euro op zak en heb 3 nachten onder een brug geslapen. Daarna kreeg ik werk en reed met een kamion overdag; ’s nachts sliep ik in die kamion, want ik had geen onderkomen. Ik kwam van Pakistan. Het is niet makkelijk om daar te wonen, niet op economisch vlak en niet op religieus vlak. Ik heb hier in Frankrijk heel hard gewerkt. Dagen van 16, 17 uur. Ik heb de taal geleerd. En nu heb ik mijn zaak. En het grootste huis van Chalons.’

Hij zou ons een foto laten zien van zijn huis, maar zo ver kwam hij niet: eerst toonde hij de foto van hem als 23-jarige toen hij pas in Frankrijk was. Dan een foto van zijn vriend die veel te veel at en veel te veel dronk, en 500 kg zwaar was toen hij veel te jong stierf.

Op dat moment kwam er een andere klant de winkel binnen. We wensten onze bakker een fijne dag en een fijne tijd met zijn familie, deden onze rugzak aan en gingen op pad.

Langs de Marne en het Canal latéral à la Marne

Je begrijpt dat we niet vroeg vertrokken zijn vandaag. Maar gelukkig was de hemel ondertussen helemaal opgeklaard na de regendag gisteren en de mistige start deze ochtend. We liepen Chalons-en-Champagne uit langs het Canal latéral à la Marne. Later liep het pad door de graan- en bietenvelden en doorheen stukken lommerrijk bos. De wegen waren nog modderig van gisteren en grote kluiten modder plakten zwaar aan onze schoenen. We glibberden en schoven over de wegen. 

We kwamen urenlang geen mens tegen, enkel een stel zwanen op het water, een konijntje dat het pad overstak, een reiger die over de Marne scheerde, een eekhoorn die dronk uit een plas water en een koppel fazanten die we hebben opgeschrikt en die luid krijsend opvlogen. 

Viva Coca Cola

Alleen lopen heeft zijn voordelen, zeker als je niet goed bent en om de vijf minuten onmiddellijk de bosjes moet induiken. Ingrid at iets verkeerd in Reims en ze is er nog niet vanaf. Integendeel. Het werd een helse dag. Ze is ok maar wel compleet gedeshydrateerd. Ze vertrouwde op de duur ook het kraantjeswater in haar flesje niet meer en snakte naar cola. Daarom zijn we na de middag het pad af gegaan en een stadje in getrokken. Geen winkels te vinden in de dorpen in deze regio. Daarom klopten we aan bij een ouderlingentehuis. We werden direct binnengelaten in een grote huiskamer waar er zo’n 12 oudere mensen gezellig samen aan tafel zaten en net hun middagmaal op hadden. De kokkin toonde ons de toiletten. Tussendoor serveerde ze kaas als dessert en we hoorden haar zeggen tegen een man: ‘Allé, neem nog een stuk, Francois, het is je lievelingskaas.’ Ze deed haar werk graag en goed, dat zag je zo. En ja, ze had cola en die kregen we zomaar gratis en voor niks mee. Omdat ze het wel tof vond, onze tocht.

Op die cola heeft Ingrid het einde van de etappe gehaald. De laatste 5 km op automatische piloot, blik op oneindig, AirPods in de oren en een voorgelezen boek om je af te leiden van de pijn aan je voeten en het verlangen om er al te zijn. 

Een gelukkige pelgrim op een ligstoel onderweg.

Slapen op de boerderij

We slapen in een charmant huisje dat hoort bij een boerderij. Vanavond schuiven we voor de eerste keer aan aan tafel. Geen winkel of eetgelegenheid in de buurt, dus wordt er voor ons gekookt vanavond door Monique, de vrouw des huizes. Ze is 68 en amper 3 maanden weduwe. Haar man stierf na een ziekte van 40 dagen. Ze kreeg tranen in de ogen als ze vertelde hoe moeilijk het is om de leegte en het verdriet te accepteren. 

Ingrid is ‘un peu bouleversée’ in haar buik. Monique is ‘un peu bouleversée’ in haar hoofd en hart’. Dat zie je. Haar huis is een chaos. Ze weet nog niet wat ze zal klaarmaken en wanneer het op tafel komt. Geeft niet, het is allemaal goed.

Ps: Een traject is niet altijd gemakkelijk. Niet als je diarree hebt, niet als je zo jong weduwe wordt, niet als je werk zoekt en je leven weer op de rails probeert te krijgen. Jouw steun is daarom heel belangrijk. Bedankt, Catherine Balcaen!

PPS bedankt voor al jullie reacties. Dat doet zoveel deugd!