Dag 35 - Naar Dampierre sur Salon - 30 km

800 km

Dag allemaal! We hebben het weer overleefd vandaag. Een mooie etappe maar loodzwaar. Dat lag voornamelijk aan de vorige etappe, die lang en heet was, waardoor we maar moeilijk in slaap geraakten. Het lichaam komt in een soort stresstoestand terecht en er was weinig tijd gisteren om te niksen. Het was namelijk een avond vol verrassingen. Onze twee zusjes, Katelijne en Ann, stelden voor om tijdens hun terugtocht uit het nationaal park ‘Les Bauges’ richting huis, ons een bezoekje te brengen. Ze zouden dan deze avond naar onze logeerplek rijden. Na wat geregel gisteren en vandaag is dat gelukt. Meer hierover straks. Onze boezemvrienden Veer en Joris belden ook en komen ook een paar dagen onze richting uit. We ontmoeten hen in Pontarlier. Zo leuk allemaal!

Zen of miljonair 

Even terugspoelen naar gisterenavond. Valérie, onze gastvrouw, kwam op onze deur kloppen om te zeggen dat het eten klaar was. Honger hadden we zeker en het moet gezegd zijn, het was een heerlijk maaltje dat we voorgeschoteld kregen. Meloen en watermeloen met ham, een vegetarische overschoten, kaas en een dessert: appelmoes met Kokos en een cakeje. Zo goed als alles uit de tuin. Ook haar zoon Aom was er bij. Hij studeert straks af in de hotellerie sector. Met vijf aan tafel. Op een avond leer je misschien niet veel over de mensen die je ontmoet maar toch ook weer veel. De beroepskeuze van zowel Valérie als Marc lichten al wat van de sluier, hoewel de sluier verder serieus dicht bleef: Heel spraakzaam was de familie niet. Marc deed me nog het meest denken aan een mysterieuze goeroe die mensen geneest door via acupunctuur hun wezenlijke problemen aan het licht te brengen. Daar kunnen ze dan aan werken. Over zichzelf zei hij niets. Zij ook niet. Toen Geertje vroeg aan Aom waar hij van droomde (hij is 19), antwoordde hij ‘miljonair worden’. Het was duidelijk dat dit het foute antwoord op de quizvraag was. Het was een speciale avond en die mochten we doorbrengen in hun schitterende tuin aan de rand van ‘le Salon’, de rivier van deze streek, die uitvloeit in de Saône.

De VF

Die staken we vandaag vele keren over, le Salon. Onze eerste tussenstop was Champlitte. Dat is een soort hoofdstad van de VF (Via Francigena) want de zetel van de organisatie (FFVF)  is hier. Het wemelt van de verwijzingen en opeens heeft de bewegwijzering ook mannetje. 

De route leidde ons nochtans niet door de ‘stad’. Wij moesten er wel induiken omdat we geen lunch hadden, maar wel honger en dorst, dus gingen we op zoek naar een supermarkt of een bakker. De moed zonk me in de schoenen: helemaal bergop voor een stukje brood, pf… Ik werd er niet vrolijk van. Zeker als je dan die stad inloopt en er niets bruikbaars open vindt Het is een stadje waar mensen duidelijk meer geven om hun uiterlijk dan om hun innerlijk: alle coiffeurs (en dat zijn er echt véél), waren open, maar alle bars, restaurants, bakkers, .. waren gesloten. Gelukkig vonden we boven in het stadje, bij het belfort en de kerk nog een open bakker, waar we 2 koffiekoeken kochten en 2 agrums. 

Kapelletje met consequenties 

Daarna volgde een etappe van 18 km, met kleine dorpjes maar zonder enige accommodatie. Wat doen mensen als er geen café’s of winkels zijn? Met elkaar praten op straat. Dat deden wij dus ook. Dat maakte onze lange etappe aangenaam maar ook traag. We kwamen Cathérine tegen, die met krukken gaat en zelf ook wel iets zou willen doen zoals wij, maar dat zou niet lukken. We kwamen een Vlaams koppel tegen dat ons eerst voorbij fietste en daarna op een trapje in de schaduw wat koelte zocht. Ze spraken ons aan, en hup, je bent vertrokken voor een gezéllige praatje onder Vlamingen, wat nog niet te veel gebeurd is. 

Af en toe wat stretching kan ook geen kwaad.

Daarna was het tijd voor onze lunch. We hopen meestal dat de  trappen van de kerk in de schaduw liggen, wat ook zo was. Maar we hadden ook water nodig, dus gingen we een beetje verder, waar we stemmen hoorden, aankloppen. Het werd een lunch met koffie want de buren deelden elke dag hun koffie met elkaar (en dus nu ook met ons) na hun middageten. 

Supergezellig. Daarna gingen we verder in die modus van kapelletjes. We passeerden Monton, waar een man met zijn grasmachine bezig was. Ook daar hadden we water nodig. En hup, zijn vrouw kwam er ook bij. Een kunstenares die al in Brussel geëxposeerd had. 

Een gezellige babbel, waarna ik mijn pet liet liggen. Dom, dom, dom, .. want met deze hitte is dat geen luxe accessoire. Maar we waren al te ver om terug te lopen. De volgende kilometers waren ontzettend lang. Heel de tijd zat ik dan te denken wat ik zou doen om aan mijn pet te geraken of aan een nieuwe te komen. Te voet kan je zulke dingen moeilijk geregeld krijgen. Maar kijk, toen we bijna in Dampierre waren, kwam er ons een stofwolkje tegemoet. Het stofwolkje werd een auto, die vertraagde en stopte en plots begon er een vrouw met mijn pet te zwaaien. Halleluja, zij had alle moeite gedaan om mij mijn pet terug te bezorgen. Hoeveel dat waard is? Onbetaalbaar!

Aangekomen, klaar voor het feest

En dan kwamen we eindelijk in Dampierre aan. Onze slaapplek was nog ver-schrik-ke- lijk ver van het centrum (1,5 km) maar we hebben het gehaald. We zaten nog niet goed en wel neer of wie komt daar de oprit opgereden? Jawel, ons Katelijne en Ann. Hoe zot is dat! Midden van zo ’n camino uw familie zien. Heerlijk! We dronken iets maar dan was het tijd voor een douche en… deze blog natuurlijk. Ik geef er nu de brui aan en ga het gezelschap vervoegen. 

Ps: Het was een uitdagende dag. Lang, warm, pijntjes allerhande. Maar het was een goede dag. Met zo veel geluk! We kussen onze ‘pollekes’.

Pss: We kussen onze pollekes ook voor zovele geëngageerde sponsors. Wie kan raden wat het bedrag is dat vandaag op de teller staat? Ik laat het jullie morgen weten. 

Psss: Aan zo’n bedrag geraken we alleen door individuele mensen die het de moeite waard vinden, wat we doen voor Make it Work. Bedankt, daarom, Luc D., vriend van Paul.