Dag 39 - rustdag in Besançon

Hot-hotter-hotst. (Een topsingletje van Zita Swoon)

Het vertier gisterenavond lag achter de hoek, in een Italiaanse trattoria waar ze ons de heerlijkste pasta voorschotelden, aan de rand van de Doubs, die majestueuze rivier die zijn eigen ondergrondse koelte meebrengt. Hoewel, echt koel werd het niet. De warmte zat in de stenen van de stad, in de zuidenwind, in ons kleren. 

Wat missen we onze Stockholm breeze! Die vergezelde ons zoveel dagen en elk schaduwplekje werd erdoor een koelrayon van de Okay. 

Weinig, minder, niets te doen

Wat doet een mens op een rustdag? Rusten, juist! Dat betekent in dit geval uitslapen tot 09.30 uur. Daarna de stad inslenteren op zoek naar een koffie en croissant. Eens bellen met ons vader, met Veer die nu samen met Herman (de familiehond) in een tent in de hof moet slapen omdat Joris Covid heeft, met Veronica. En shoppen. Mijn twee nieuwe topjes waren radicaal versleten op die 39 dagen. Nu kan ik weer staan blinken in het nieuw! En een smoothie gaan drinken. 

En even gaan rusten op de kamer, een schouderstretchoefening van Alice doen. 

En onze rugzak weer helemaal maken want we hebben alles in het wasmachine geduwd. En naar het park gaan om daar op een handdoek van het hotel wat te liggen, zomaar om te liggen. En te niksen. 

De stad bezoeken, dat zullen we wel eens een andere keer doen. In de lente of zo. En iets uitkiezen om straks te gaan eten. En het traject van morgen bestuderen. De planning tot Lausanne maakten we gisteren, voor elke stop hebben we slaapplek, halleluja!