Dag 50 - naar Saint-Maurice - 19 km

Belevenissen van een avond, geschreven op de avond zelf

Wat een avond! Wat een interessante en toffe mensen weeral! Toen we aankwamen werden we overvallen door een bende kinderen. De kleinkinderen van Marion en Bernard. Marion liet ons onze kamer zien in hun zeer ruime appartement. Onze deur stond open en bleef open, tot we aan tafel gingen. Een open deur die als symbool kan dienen voor de openheid van het gezin. Voor het eten was er weinig interactie tenzij met de kinderen die in en uit liepen, wat normaal was want we sliepen in hun kamer. We waren vroeg en het was rustig, door het appartement golfde niet te luid maar luid genoeg klassieke muziek die soms overging in Pink Floyd of Vaya con Dios, heerlijk en zo rustgevend.

Bernard kwam ons zeggen dat 18.00 het uur van de aperitief was en dat we dus op het terras moesten gaan zitten. Met plezier! Daar kwam het gesprek op gang. Beiden zijn ze 10 jaar ouder dan wij maar zeer actief. Zij was een theateractrice en docent theater, nu doet ze poppentheater samen met een van haar drie dochters. Hij was een pediater en werkt nu (nog steeds) twee dagen per week voor Oekraïense kinderen in het ziekenhuis in Lausanne, waar hij de eerstelijnshulp organiseert. Ze hebben 10 jaar in Nicaragua gewoond en hij heeft veel voor Artsen Zonder Grenzen gewerkt. Ze zijn ongeveer 50 jaar samen maar zijn nooit getrouwd. Dat past  bij hun anarchistische principes: tegen het establisment en tegen alle vormen van beknottende rituelen. 

Er werd wat afgebabbeld, onder andere over de reden waarom ze pelgrims onderdak geven: zij heeft op haar 20 jaar de Camino naar Santiago de Compostela gelopen. In die dagen was dat nog iets uitzonderlijks. Ze is nooit een andere pelgrim tegen gekomen.  Ondenkbaar nu. Bovendien deed ze de tocht zonder geld. Ze had geld bij maar ze kwam snel tot de ontdekking dat ‘betalen’ voor minder waardevolle contacten zorgde en dus stuurde ze haar geld terug naar huis, naar een sociaal project. Wij zijn ooit één pelgrim zonder geld tegen gekomen. In ruil voor een bed en eten deed hij klusjes in de albergues. Voor ons is de VF ook desolaat, als het op andere pelgrims aankomt. Volgens Marion en Bernard zijn er best wel wat pelgrims maar die doen korte etappes. De meeste die hier passeren stoppen in Aosta. Wij zijn de tweede die tot Rome stappen op een jaar tijd. 

Het zicht vanop het terras 

Au secour Saint Bernard

Voor het eten hadden we uitgebreid gebeld met dokter Jan over de knie van Geertje. Toen wisten we nog niet hoe de avond zou evolueren… We gingen de avond afronden en op tijd in bed kruipen toen ik een verkeerde beweging maakte en mijn schouder uit de kom schoot. Dat is niet de eerste keer. Wat een geluk dat Bernard een dokter is. Hij kwam heel kalm naar me toe, nam mijn arm vast en draaide na twee pogingen mijn arm terug in de kom. Ik moest wel even op de grond gaan liggen want van de pijn werd ik misselijk en duizelig. Enfin, dat was dus goed afgelopen. Ik zei Bernard dat ik op de Col Grand Saint Bernard een dikke bougie zou branden voor de heilige Bernard. 

Nu proberen te slapen, helemaal ingebonden als een mummie. Ben benieuwd hoe dat morgen zal gaan met een rugzak en met de stokken…

En dan de dag

Welke weg zullen we kiezen?

Opstaan na een zeer goede nacht. Vreemd misschien maar we hadden allebei zeer goed geslapen. Mijn arm voelde pijnlijk aan maar niet om te huilen. Marion maakte een  heerlijk ontbijt, het was weeral heel gezellig, het was prachtig weer, we kregen een top picknick toegestopt (met een gekookt eitje en een reep Toblerone) en na een warme omhelzing en de aanmaning om in België naar de dokter te gaan met die schouder, vertrokken we op ons gemak. Wat een mooi begin van de dag. En die was werkelijk prachtig. Gisteren in de regen zag Aigle er maar gewoontjes uit, deze morgen zagen we haar andere kant, het charmante oude centrum, het kasteel en de wijngaarden,… Daar wordt en mens echt blij van.

Tout plat 

De weg naar Saint-Maurice is plat. Volgens de Zwitsers. Want na drie kilometer waren we al 300 meter gestegen. We vragen ons af hoe ze ons ‘plat pays’ zouden noemen. We dronken een koffie in Ollon, ook weeral zo ’n schattig Zwitsers dorpje en toen de dienster zag dat we de VF deden, kregen we prompt een tweede koffie gratis. 

Na onze lunch, langs het riviertje La Gyronne, bleef alles echt wel plat. La Gyronne mondt uit in de Rhône, die hier al een stevige en snelstromende rivier is. De Rhône mondt uit in het Lac Léman en vertrekt daar dan weer uit, richting Lyon. Het Lac Léman is eigenlijk een groot aneurysma van de Rhône. Langs de Rhône kwamen we om half 5 aan in Saint-Maurice. We slapen in de Abbeye, de eerste keer deze tocht. Dat hoort er ook wel eens bij; slapen in een klooster of abdij heeft een eigen charme. Vreemd is wel dat we elk een eigen kamer hebben. Ook dat is de eerste keer. 

Nu gaan we op café in de hoop dat we ergens wifi vinden en kunnen publiceren. Tot morgen!

Ps: Ik voelde me vandaag fragiel en kwetsbaar. Het stappen ging goed maar het idee dat die schouder zo flutterig aaneen hangt is niet zo geweldig.

Pps: De knie van Geertje heeft het vandaag zeer goed gedaan. Gelukkig!

Ppps: Al loopt niet alles perfect en zijn wij allesbehalve sterk en straf, we geraken er wel. Tenminste vandaag, op onze bestemming vandaag…

Pppps: Vele mensen, zo niet de meeste, zijn kwetsbaar en fragiel. Wees dus lief voor jezelf en voor elkaar. Dat hebben we nodig. 

Ppppps: Een dikke merci, Anneleen en Didier! Jullie steun is geweldig, jullie liefde onmisbaar.