Dag 24 - naar Villeret - 28,7 km

Met Judith en Willem op bezoek, hiehaaa! Zonder rugzak, hiehaaa! Met goed weer, hiehaaa! We zijn gelukkige pelgrims.

Gisteren lagen we op tijd in bed, ondanks ons etentje in ‘la grange aux abeilles’ aan het Lac du Der waar we nog net de zonsondergang konden meepikken. Een leuke plek maar niet voor pelgrims want te ver weg van de route. Daar geraak je gewoon niet, te voet. Wat een luxe om dan gewoon ‘even de auto’ te nemen, iets wat we thuis ook permanent doen, maar voor ons op korte tijd al iets bijzonders werd. Het was lekker en gezellig, ons Judith herkende haar prof van de univ, die er met haar grote familie zat te eten. Ook speciaal op zo ’n onbekende en niet toeristische plek. 

Na een uitstekend ontbijt brachten Judith en Willem ons terug naar St-Rémy-de-Bouzemont, waar we gisteren gestopt waren. Even naar de piepkleine winkel voor water en brood (echt waar, niets anders, we hadden nog een banaan en twee driehoekjes smeerkaas) en dan hup, de weg op. Le chemin nous appelle. Tous les matins, ongeacht hoe de knieën en de voeten zijn. Het is immers pas op weg dat je weet hoe het gaat. Soms sta je ’s morgens op en denk je ‘nee, vandaag gaat het niet.’. En en vertrek je toch en heb je de prachtigste dag die je kan bedenken. Zo was het vandaag. Een lange etappe, een prachtige etappe. Met opnieuw een grote afwisseling van akkers, bos en dorpjes met een heel typische bouwstijl. Zelfs de kerkjes zijn in die vakwerkstijl gebouwd, heel schattig. We hebben enorm genoten van deze etappe. 

Moeders en zonnebloemen

Zoveel zonnebloemen had ik in mijn leven nog niet bijeen gezien. Geel, een veld van geel, een aaneenschakeling van geel na geel, de lievelingskleur van mijn moeder, die precies 7 jaar geleden haar laatste, bijzondere dag leefde. Een dag die bij ieder van ons in het geheugen gegrift staat. Vandaag was ze dicht bij mij. Ik hoorde haar lach, ik voelde haar ‘bestaan’. Dat maakte me triestig maar ook blij. Ik mis haar maar ben ook gelukkig. Moeders leven door. Ook Geertje haar moeder dook op in een lied, in ‘Yesterday is here’ van van Barrington Pheloung (Inspector Morse). En ja, we waren in het verleden maar even zeer heel erg in het nu. Op drie weken tijd gebeurt er iets met je. De werkelijkheid krijgt andere vormen. Wordt beperkter en daardoor rijker. We zien meer. We horen meer. We genieten meer. We zijn gelukkiger, dat is zeker. 

De psychologie van aankomen, een stukje van het geheel.

Daar hebben we het al vaker over gehad en zullen we het nog vaak hebben, ongetwijfeld. Als je vertrekt, wil je aankomen. De tijd daartussen wil je liefst van al overslaan. Naar je werk, op reis, de verplaatsing is een soort van noodzakelijk kwaad, ‘Scotty, beam me up’. Dat fenomeen kent de pelgrim ook. Vertrekken om aan te komen. Maar daar zit geen vreugde in. Vreugde ervaar je als je een hert ziet staan, dat niet eens schrikt en gewoon haar ding doet, als de schoonheid van het landschap opvalt, als een vriendelijke jongen je waterflesje vult, als je een prachtig kerkje binnen kan. En als je dan uiteindelijk echt aankomt, ja, dan ben je blij. Zo blij dat je je vermoeide voeten kan laten rusten, dat je iets kan drinken, dat je een slaapplek hebt. Vandaag was het weer helemaal geslaagd! We slapen in een tiny house, zo schattig en picco bello in orde. Netjes, proper en op alles voorzien. 

Maar helemaal zalig was dat Judith en Willem een half uur na ons arriveerden. Zij hadden een dagje champagne uitstap gepland en kwamen dus goed voorzien van een magnifieke aperitief en onze rugzakken op het juiste moment aan. Kwestie van aankomen.

Een heerlijk etentje, weeral! Dat is om de ontberingen van de volgende weken op voorhand al te counteren. We gaan vanaf overmorgen moeilijkere streken tegemoet: weinig voorzieningen, geen winkels, dus veel slepen met water en eten. Maar dat is voor later. Vandaag was het puur genieten. Willem had een zeer leuke plek gevonden en hup, met de auto er naar toe. 

Het afscheid daarna deed me wel pijn maar .. zo is het ook .. Je kan niet op weg zonder. Maar ons takkenbos is groot en sterk. Ik ben een vat vol emoties die door elkaar lopen. Wat overheerst is dankbaarheid.