Dag 34 – naar Leffond – 33 km

Le quatorze juillet en Fête nationale overal in Frankrijk! Dat begon gisterenavond al in Chalindrey met vuurwerk. We waren te moe om ter plaatse te gaan kijken, maar Ingrid zag de vuurpijlen door het raam en vanuit haar bed. Deze ochtend kregen we bovendien een feestelijke uitgeleide. Nettie, met wie we gisteren een fijne avond doorbrachten, wandelde na ons ontbijt de eerste 3 kilometers mee met ons. Omdat Chalindrey van de weg afligt, waren het niet de mooiste kilometers. Maar Nettie babbelde ons door die extra straatkilometers heen en voor we het wisten stonden we weer op de Via Francigena. Merci Nettie, en hopelijk snel en wel weer thuis, samen met Gus.

Le démarrage

We starten onze etappe met een zalig rustig stuk in de schaduw van het woud. We zijn niet meer in het Parc national de Forêts, maar naderen de regio van Bourgogne – Franche-Comté en het arrondissement Haute Saône. 

Rond de middag wordt het alsmaar warmer en alsmaar pittiger. We klimmen en dalen door bossen en velden en worden beloond met mooie vergezichten en sprookjesachtige passages. 

In elk dorpje dat we passeren bellen we aan, vragen we water en maken we onze pet en onze mouwen nat om een beetje af te koelen. Het kwik stijgt naar 32 graden en dat laat zich vooral voelen in de velden en op enkele stukken asfalt.

Keep the spirit up and the temperature down

Deze raad kregen we via whatsapp van Erik en Marco. 

Nog een raad die je soms krijgt als pelgrim: je moet je verwachtingen loslaten. Wees blij met wat je krijgt. Tegen dat advies hebben we al eens vaker gezondigd. Want toen we in het dorpje Maatz aankwamen zei ik: weet je waar ik nu echt zin in heb? In een frisse cola! Goed wetend dat er vandaag geen enkel dorp was op de weg waar er ook maar een bar of winkel zou te vinden zijn. Maar wat was er wel: een heus dorpsfeest. Met alle dorpelingen aan lange tafels en de BBQ die nog nagloeide. Uiteraard kregen we er een warm welkom, vele vragen, vers water en ook: twee blikjes frisse cola! Hoezee en hoera. Daarmee konden we de laatste kilometers nog wel aan.

Strompel de strompel

Dat was het ritme waarmee we de laatste 7 kilometers aflegden. De hete lucht steeg op van de asfalt, de zon brandde ongenadig, onze natgemaakte mouwen waren in een oogwenk opgedroogd, ons stapritme viel helemaal terug. Het was afzien. 

Maar eindelijk aangekomen in Leffond kregen we een heel warm onthaal van de inwoners die na een feestmaaltijd een partijtje petanque aan het spelen waren. We kregen meteen aardbeien aangeboden en maakten kennis met enkele dorpelingen en met en pelgrim uit Nieuw Caledonië, die mee aan het petanquen was. We werden door een lieve man tot aan de deur gebracht van Valerie en Marc, bij wie we vanavond slapen en die straks voor ons koken. Het is een koppel veertigers die leven van kunst, acupunctuur, cursussen in tai chi en chambres d’hotes.

Nu we beiden zijn gedoucht en onze was is gedaan, voelen we ons langzaam weer opveren. We krijgen honger. Tijd om de voeten onder tafel te schuiven.

PS. Op nationale feestdag krijg je als uitsmijter nog dit verhaal, dat mijn ex-collega Nathalie me vertelde. Haar man Filip werkt bij de transportfederatie van Belgie. Via een uitwisselingsprogramma zorgen ze voor de opleiding van Congolezen tot vrachtwagenchauffeur. Die mannen komen dus naar België om hier het beroep te leren. In een kennismakingsrondje stelden ze zich voor aan de lesgever: Antoine, Jean, Emmanuel, … tot een man zich voorstelde als Fetnat. “Dat is een naam die ik nog nooit gehoord heb”, zei de lesgever. “Ah ja, repliceerde de man, “In ons dorp kreeg elk kind bij zijn geboorte de naam van de heilige die op die dag op de kalender stond. Ik ben geboren op 14 juli en ik heet dus FêteNat.

PPS. Bedankt Betty en Frans voor jullie aanmoedigingen op de blog en voor je welkome steun voor Make it Work