Dag 37 - naar Cussey-sur-l’Ognon - 23 km

Dat doet eens goed, een normale etappe. Gelukkig want de voorbije dagen waren toch in onze kleren gekropen, zelfs al moesten we gisteren onze rugszak niet dragen. 

Nadat Katelijne en Ann ons hadden afgezet aan de deur bij Marie, stapten we een sprookjeswereld binnen. Marie liet ons eerst onze schoenen uitdoen en gaf ons iets te drinken. Helemaal perfect voor een pelgrim. Daarna gaf ze ons een rondleiding in haar huis dat eigenlijk meer een museum was. Tot in de kelder toe, waar je de uitgehouwen rots zag waartegen het huis gebouwd was en waar nog een eeuwenoud wijnvat stond, tussen de rekken wijn en confituur. Elk plekje en hoekje van haar huis is ingenomen door een verzameling in hetzelfde de thema of dezelfde kleur. En toch was het proper want je verwacht eerder een hoop stofnesten met dergelijke snuisterijen. Stof afdoen moet er een volledige fulltime zijn. 

Nadat we ons gedoucht hadden, konden we meteen aan tafel want het was al redelijk laat. Daar kregen we haar verhaal te horen. Haar man was directeur van een groot bedrijf en ze woonden in Dijon. Ze hadden drie kinderen. Ze maakten mooie reizen met het werk van haar man én privé (getuige daarvan een hele verzameling glazen flesjes met zand vanuit de hele wereld: Borabora, Tunesië, Canada, China,…). Het huis in Frasne hadden ze gekocht als buitenverblijf. Maar toen werd ze op haar 43^ste weduwe. Ze verloor haar man aan kanker. Daardoor kreeg ze genoeg van haar job (ze was verantwoordelijk voor 5 grote coiffeurssalons en dat kan je nog duidelijk merken aan haar zeer verzorgde kapsel) en ging werken als boekhoudster. Ondertussen werkte ze de verbouwing van het huis in Frasne verder af en besloot daar te gaan wonen. Ook van haar groot modern appartement had ze genoeg. Ze kreeg de kans om te hertrouwen maar deed het niet omdat dat te ingewikkeld was met haar 3 tienerkinderen. De burgemeester van Frasne overtuigde haar op een dag om zijn rechterhand te worden. Een job, te vergelijken met 1^e schepen bij ons. En dat doet ze nog altijd. Ook al is ze 76 en stelde ze zich niet kandidaat. De mensen hadden op hun verkiezingsformulier gewoon haar naam bijgeschreven en aldus werd ze dan toch nog verkozen. Een zeer actieve vrouw die iedereen kent en alles doet voor het goed van de mensen. Zoals de organisatie van de maand december. Dan is er elke dag een ‘ontvangst’ voor iedereen van het dorp en er buiten, in de garage, tot de 25^ste. Omdat ze dacht dat december voor een aantal mensen een moeilijke maand is. Diegene die willen ‘ontvangen’, trekken een nummer van 1 tot 25. Zij had vorig jaar nummer 2 dus op 2 december kreeg ze 50 man in haar garage waarvoor ze drankjes en hapjes had gemaakt. Het aantal mensen dat er op af komt, wisselt. Een mooi idee, toch, om in je eigen wijk op te starten?! En zo ging het maar door, de hele avond, met verhalen allerhande. Ook over haar kinderen en kleinkinderen. Of zoals toen ze met haar zoon naar Londen ging. Wat waren de Engelse mannen toch lelijk! Tot ze in de metro een knappe man zag. Ze zei luidop tegen haar zoon ‘Je m’ en ferrais un casse-crôut’, wat zoveel wil zeggen als ‘daar zou ik wel eens een vluggertje mee willen’. ‘Altijd welkom’, antwoordde de man in het Frans want .. het was een Fransman. En toen was ze weg want ze moest naar een feest. Een goed moment voor ons om ons bed op te zoeken.

Ze nodigde onze zusjes uit voor de ochtendkoffie. Zo zaten we nog eens samen gezellig aan tafel. Een laatste Frans momentje voor hen, want nadat ze ons weer afzetten waar we gisteren gestopt waren, reden ze door naar huis, de Belgische hitte tegemoet. 

Onze etappe was heel mooi! Een echte aanrader voor wandelaars. Eerst door de open velden met prachtige vergezichten, daarna door het bos. Gelukkig want met de zomerse temperaturen zouden we het liefst van schaduwplek naar schaduwplek hollen. En ja, het wordt heuvelachtig!

Vandaag verblijven we bij Jeanne-Antide et Jules. (Antide is typische naam van deze streek en wordt ook gebruikt voor mannen. Onlangs was er hier een feest voor alle mensen die Antide heten, mannen en vrouwen, en ze waren met 40.) Jeanne-Antide is 87, Jules is er 90. Ze waren hun hele leven landbouwer en wonen nu sinds een twintig tal jaren in een gewoon huis. Hoewel het binnen eerder een boerderij is. Een vuile. Er lopen nog net geen beesten in rond. Ik durf zelfs de lichtschakelaar niet aan te raken. Ze vroeg of we iets wilden drinken. Ja, natuurlijk. Ze zetten ons drankje klaar in de keuken. Daar gingen we zitten op een vuile stoel aan een plakkerige toile serrée en kregen water uit een plastic fles die naar mijn inschatting al een jaar of acht werd bijgevuld. Ik moest even bekomen om de trappen aan de voordeur en moest me forceren om terug binnen te gaan. En heel soms voel je je properder als je je niet wast. Geen douche dus, vandaag. Dat zal ik morgen wel doen. Het contrast met gisteren kon niet groter zijn. We houden ons hart al vast voor het eten dat ze ons zal voorzetten. Hopelijk is het goed gekookt of gebraden….. Dit is waar ik het meest bang voor ben. Vuiligheid..

Nu zitten we samen in de tuin. Dat gaat. 

Ps: De teller van het sponsorbedrag staat vandaag op € 22.000. Dat kan al tellen, daar kunnen we al wat mee! En we zijn nog niet in de helft van ons traject! Een grote dank u, aan iedereen. Wat vinden jullie ervan?

Pps: Maar toch een extra grote dank u vandaag aan Katelijne en Ann. Voor de verwennerij. Voor de morele steun. Voor de steun aan Make it Work. 

Ppps: Het werk kan niet verder weg zijn. Maar toch denk ik regelmatig aan hoe ik werk. Te vaak opgeslorpt door de waan van de dag en zaken die me stress bezorgen. Met de afstand van vandaag is het moeilijk om te begrijpen of zelfs om me voor de geest te halen wat er stressvol was of kan zijn.