Dag 38 – naar Besançon - 18 km

Patatjes met Mont d’Or

Om 19.00 was het eten klaar. Dat begon met een aperitief: een crémant (zonder bubbels want de fles was bijna leeg en aan de maat van de glaasjes te zien, doen ze minstens enkele weken met een fles) met meloen. Dat zette meteen de toon. We kregen een servet, een half stuk keukenrol dat in mijn geval al voor iets anders gebruikt was, ik wil niet weten voor wat… Ik bleef er wijselijk van af. 

Daarna volgde een fameus streekgerecht waar Jeanne-Antide wel fier op was: patatten in de schil gekookt, een dikke schel hesp, een stuk saucisse, geraspte worteltjes en een kaas Mont d’ Or. Ze had in het midden van de kaas een gaatje in gemaakt, daar witte wijn in gegoten en dan in de oven gezet. Die gesmolten kaas moest je dan op je patatjes scheppen. We waanden ons meteen in Zwitserland! Het was eigenlijk heel lekker, een soort van raclette. Daar mocht ze terecht fier op zijn. En het smaakte nog ook, ondanks alle vreselijke vuiligheid in dit huis, waar je echt depressief van wordt.

Jeanne-Antide en Jules 

De conversatie daarentegen liep moeizaam. Jules heeft Parkinson en problemen met zijn keel en praat nog wel een heel klein beetje maar voor ons onverstaanbaar. Hij had ook een probleem aan zijn oog, dat zag er slecht uit.Hij was wel heel lief en gedienstig. Je zag zo dat hij wou dat we het goed hadden. Hij haalde drie flessen aperitief boven om te laten kiezen maar hij werd meteen teruggefloten door Jeanne-Antide, die de bijna lege crémantfles meer dan genoeg vond. Hij haalde daarna een fles rode wijn boven, ook redelijk tegen de goesting van Jeanne-Antide (haar gezicht sprak boekdelen) maar daar dierf ze niets op zeggen. We hadden de indruk dat Jules niet al te veel goed kon doen. Ze sakkerde er op los. Het leek me een gewoonte geworden, na 65 jaar huwelijk. Hij liet het over zich gaan maar leek zich ten opzichte van ons te willen verontschuldigen. Dan hou je het gesprek luchtig en wat oppervlakkig. Wat moeilijk was want J-A zuchtte en pufte dat het allemaal zo moeilijk was. Het leven van oude mensen zal best wel zwaar zijn maar het ironische was dat Jules die er echt slecht aan toe was, alleen maar vriendelijkheid uitstraalde, terwijl zij die nog zo goed te been was, niets deed dan klagen.

Om 21.00 uur naar boven, tanden poetsen, dat lukte nog net en dan in onze eigen slaapzak het bed in. Dan de etappe bestuderen, een echte noodzaak. In deze regio kan je niets aan het toeval overlaten want dan sterf je van honger en dorst!

En we zijn weer weg!

Om 08.00 uur waren we weg richting Besançon. Het was een korte etappe en toch waren we allebei kapot. Na die ervaring bij die oude mensen, een slechte nacht, de hitte en allerlei pijntjes die op zo ’n moment ondraaglijk worden. We kregen bovendien het bericht dat we niet konden gaan slapen waar we wilden want we hadden heel de tijd een verkeerd nummer gebeld waar niemand opnam, een mail verstuurd die niet werd beantwoord en nu waren we dus te laat. Dus moesten we onderweg nog een oplossing zoeken. Je hoort het al, we kwamen in een dipje terecht. Ondanks het feit dat zelfs Lausanne nu al in beeld komt!

Bij het inlopen van de stad, sprongen we dan ook op de bus, richting centrum. Dat spaarde ons 3 km in de hitte (36°). De terminal van de bus lag midden in het centrum, aan een gezellig terrasje, waar we iets aten en dronken, alvorens naar onze slaapplek te gaan, een hotel van de laatste kans. Gelukkig héél proper, ter compensatie van gisteren. We beslisten om een rustdag in te lassen omdat het morgen nog heter wordt en we voor de eerste keer echt de bergen intrekken. De bergen van de Jura. De volgende dagen beloven heel mooi te worden. Maar door de hitte en de hoogtemeters zal het geen ‘walk in the park’ zijn. Even pauzeren op voorhand leek ons een slim idee. Dan kunnen onze pijnlijke plekjes wat herstellen. 

Nu gaan we even de stad in, op zoek naar vertier!

Ps: Dipjes horen erbij. Dat is niet erg.

Pps: We laten ons niet kisten, hé! We nemen gewoon een beetje recul.

Ppps: Aanmoedigen zijn altijd belangrijk. Elke dag geeft Jeroen ons Kudo’s op Stava,  kan je dat geloven? Bedankt hiervoor! En Mieke ook natuurlijk, voor de vriendschap en de steun op alle vlakken, ook voor Make it Work!

Pppps: Annette stuurde ons een mail om te zeggen dat we in de Gazet stonden. Het was een artikel over de activiteiten van de Moulin de la Fleuristerie, waaronder het soigneren van pelgrims. Alsjeblieft, een mooie afsluiter.