Dag 41 - naar Mouthier-Haute-Pierre - 29 km

Post geschreven door Ingrid.

De gastronomie viel echt goed mee: een omeletje met gebakken courgettes en daarbij die noedels en taart toe. Goed genoeg. En dan vroeg naar bed want we waren moe.Toch geraakten we maar traag op gang, deze morgen. Dat kwam omdat het een feestelijke dag was. Niet omwille van onze nationale feestdag, wel omdat we een zachtgekookt eitje als ontbijt hadden. Met een toast en daarna choco. Met goede koffie.Een mens moet de tijd nemen om daar allemaal van te genieten, hé.Toen we onze gîte buitenstapte, zag ik op een muurtje van het huis een gasvuurtje staan met daarop een potjemet kokend water. Toen ik me omdraaide, zag ik twee typische pelgrims: van die randoneurskleren, een dikke rugzak en toen ik vroeg of ze ook effectief pelgrims waren, was het antwoord ‘Oui!’. Hoera, eindelijk eens andere pelgrims, riep ik spontaan uit. Hoezo, vroeg de vrouw, ben je niet graag alleen? Toen kwam ook Geertje eraan en ik antwoordde haar dat we op die 40 dagen alleen nog maar een Italiaanse en een Spanjaard waren tegengekomen, die ook naar Rome stapten. Toen lieten ze weten dat ze 3-dagen pelgrims waren. Ze stapten van Besançon naar Pontarlier. En ze sliepen in een tent. Die zouden we dus ook nooit meer zien.

Het was een uitdagende etappe vol verrassingen. Alles veranderde. En spectaculair. De stijl van de huizen veranderde van typisch Franse huizen (van deze regio) met van die vierkante daken en hoge poorten om met de oogst gemakkelijk binnen te kunnen rijden, naar echte chalêts. De koeien hebben opeens koeienbellen aan. En de natuur… van glooiende landschappen naar echt bergachtig gebied.Het is hier prachtig! Maar wel stevig, redelijk lang en pittige klimmetjes. De dorpjes onderweg zijnom ter mooist: Ornans (daar hebben we iets gegeten), Montgesoye, Vuillafans, Lods en tot slot Mouthier Haute Pierre, dat zijn naam niet gestolen heeft: het wordt omringd door zeer hoge rotsen en het is gewoon prachtig. 

Vandaag hebben we veel foto’s genomen. Maar wat het oog ziet, dat kan een foto nooit weergeven. Toen we deze morgen in de verte de hoge rotsen zagen, konden we ons niet indenken dat we die zo snel zouden bereiken. Ongelooflijk, wat het oog vermag, maar ook hoe snel en hoe ver je te voet kan geraken. We zijn nog maar heel even in Frankrijk en Zwitserland is er eigenlijk al. In de sfeer, het landschap. Wauw! Dat heeft de restanten van ons dipje helemaal weggevaagd. We zijn weer allebei helemaal in de wolken. 

Het is een korte blog want we gaan iets eten. Iets deftigs want hier is een echt restaurant. Daar zullen we de Aiki noedels wegspoelen (alhoewel, die waren helemaal niet zo slecht, ik zou het meteen opnieuw doen, in zo ’n noodsituatie, een prima oplossing). We kwamen ook niemand tegen, echt niemand, dus daar valt ook al niets over te zeggen. We hebben elkaar. Oef en hoera!  

Een korte uitsmijter van deze avond:

Ps: Soms begin je je dag met een gevoel van ‘pfff, het zal wat…waarom doen we dit, is dit de moeite waard? Laten we onze familie hiervoor achter?’ Dan kan je kiezen. Je sluit jezelf op in die modus en dan zal er ook niets gebeuren, of soms erger, er zijn alleen maar nare dingen op je pad. Je wordt immers bevestigd in je pad, je keuze, omdat je dat graag wilt. Je kan er ook voor kiezen om open te zijn, eigenlijk kost dat geen moeite, behalve de kleine strijd die je met jezelf moet aangaan. Die is klein want van korte duur en ook niet zo moeilijk: je krijgt onmiddellijk allerlei cadeautjes naar je hoofd gesmeten. En cadeautjes, die waren er voor ons. In overvloed!

Pps: een dikke Merci voor iedereen die ons steunt en aanmoedigt. Reinoud en Marleen, jullie doen dat dagelijks via reacties op de blog. Zo tof!! We kijken er elke dag naar uit! Jullie steun voor Make it Work is even hartverwarmend! Bedankt!

Ppps: Er is niets zo belangrijk om anderen graag te zien. En dat telt alleen als je dat ook zegt (of schrijft) uit het hart. Zeg het dus, of schrijf het, of whatsapp het. Maar zeg het vooral!