Dag 42 – naar Pontarlier – 25 km

Vanuit Besancon namen we een klim naar de eerste plateauhoogte. Vandaag was de tweede klim naar de tweede plateauhoogte. We stegen 730 meter vandaag en de hoogste top was op 865 meter. Dat hebben we gevoeld! Aan de knieën, aan de voeten en aan het vochtverlies vandaag. 

Vanmorgen vertrokken we om kwart voor 8 vanuit Mouthier Haute Pierre. We lieten dit bijzonder mooi dorpje al snel achter ons en daalden af naar de Loue. Dat is een bergrivier, die we de hele ochtend gevolgd hebben tot aan zijn bron. Een prachtwandeling! Een beetje zoals de Ninglinspo in de buurt van Remouchamps bij ons, maar dan langer en woester. Als je hier in de buurt op vakantie gaat, is het een absolute aanrader. 

De wandeling begint iets voorbij Mouthier aan de waterkrachtcentrale. We zagen de Loue naar beneden stromen, en daarnaast was er een grote buis die van enkele tientallen meters van bovenin de rots naar beneden leidde. Het had duidelijk een hydraulische functie, maar het was ons toen nog niet duidelijk hoe en wat.

Bij het begin van de wandeling stonden er allerlei waarschuwingsborden. Over gevaar voor plotse overstroming als het waterpeil wed geregeld en de dam werd opengezet. Maar ook waarschuwingen voor risico op omvallende bomen en gesteente dat naar beneden komt. Voilà. De toon was gezet voor een avontuurlijke single track wandeling op en neer langs de oever van de Loue. Een wandeling om instant gelukkig van te worden. 

Na 3 uur bereikten we de source de la Loue. Die komt meteen als een kolkende rivier recht uit een grotopening in een gigantische rotswand. Iets verderop is er een dam en nog een kleinere krachtcentrale. En ook een aftapping van het water dat door een meterslange pijp doorheen het gebergte geleid wordt naar de neerstortende pijp van de grotere krachtcentrale helemaal aan het begin van de wandeling. Il faut le faire!

Aan de source de la Loue gunden we onszelf een koffie en een stuk bosbessentaart. Energie opdoen voor de klim die er snel zou aankomen. 

Maar eerst passeerden we nog de bijzonder mooie kapel van Notre Dame des Anges. De kapel van de 19^e eeuw heeft een achthoekig grondplan en binnenin 7 engelenbeelden op elke zijmuur en een madonnabeeld in de centrale nis. Vooral de ligging middenin een wei op een heuvel die uittroont boven het dorp Ouhans is heel charmant.

Na Ouhans begon het: een echt steile klim, recht de heuvel op. En dat gedurende twee uur. Het zweet droop van ons gezicht en we moesten vandaag echt wel wat vaker dan anders bijtanken. Maar wat een mooie beloning als we eindelijk boven waren: een gigantische hoogvlakte met weidse vergezichten. 

Toen we eindelijk een middagpauze namen op een houtstapel was het al 14 uur en hadden we eigenlijk meer dorst dan honger. We bleven niet te lang zitten en bereikten na een lange asfaltweg eindelijk het dorp Vuillecin, dat net voor Pontarlier ligt. Bij het binnenlopen van Vuillecin stopte een grote zwarte terreinwagen. Raampje nar beneden en een breed glimlachende man, Alain Poux, die geïnteresseerd vroeg of we de francigena liepen, van waar we kwamen en waarheen de tocht ging. Hij bleek zelf een fervente bergwandelaar en bood ons aan om een koffie te drinken bij hem thuis. Hij zou zijn remork afzetten. Lopen jullie maar al door, aan de kerk, straatje rechts en de eerste chalet die je tegenkomt. Toen we daar waren kwam hij ons tegemoetkomen. We kozen voor een lekker frisse Tourtel frisdrank,liever dan warme koffie en we kregen er heel veel informatie bij. Want Alain is niet alleen bergwandelaar die binnen een paar weken met zijn vrouw vanuit Val Thorens naar Nice gaat stappen en het hele parcours uittekende op een rol millimeterpapier met alle hoogteverschillen en stopplaatsen er op.

 Hij is ook skileraar, die gewone skiles geeft, maar ook randonnees begeleidt, heliski en handiski. Dat betekent dat hij skiet met mensen met een handicap, zoals zijn zoon die in een rolstoel zit. In het zomerseizoen doet hij boomwerken en kapt hij hout voor zichzelf en voor de mensen in het dorp. Hij vertelde ons over een storm enkele dagen geleden. Herinner je dat we vertelden dat we een storm voor bleven toen we vanuit Besancon naar Foucherans stapten? Wel, die storm ontwikkelde zich tot een hagelbui met hagel zo groot als tennisballen, heel lokaal ongeveer 10 kilometer hier vandaan. Geen enkel dak is er ongehavend, auto’s zijn beschadigd, gewassen vernield. Stel u voor dat je daarin terecht komt als wandelaar!

We vertelden ons over het onweer dat wij meemaakten op de Ospedale pas op de camino primitivo in Asturias. En hoe bang we toen waren om neergebliksemd te worden. De raad van Alain: je benen goed tegen elkaar houden, rugzak op de grond, daarop neerknielen, en als je met twee bent niet te dicht bij elkaar zitten. En dan wachten tot het over is J.

Gehydrateerd en weer wat wijzer namen we afscheid en begonnen aan onze laatste 5 km naar Pontarlier. Verstand op nul, blik op oneindig en de kilometers vreten: zo loop je een grote stad in. Bovendien moesten we opschieten, want we wilden onze rugzak kunnen afzetten in de jeugdherberg en een douche nemen. Want we hebben een afspraak in Pontarlier. Ja, ja! En nog wel met een osteopaat. Een heel goede osteopaat bovendien die de extra kilometers naar het winkelcentrum buiten de stad wel waard was. We hebben nog even gevochten wie onder handen genomen zou worden, want er was maar één plaats vrij. Ingrid won. Haar spierkramp in de rug ter hoogte van de ribben vonden we het meest acuut. En die is nu helemaal onder handen genomen en komt hopelijk nooit meer terug.

Ondertussen is het hoog tijd om te stoppen met schrijven en de stad in te trekken om iets te gaan eten. Tot morgen!

PS. De Ninglinspo was een van de favoriete wandelingen van mijn vader en moeder. Als we in het herfstverlof met de familie op vakantie waren in de Ardennen stond die wandeling vaak op het programma. Mijn broer Stef heeft de rol van wandelingenplanner overgenomen. Bedankt daarvoor, en ook voor jullie steun aan Make it Work, Stef en Marvie!