Dag 46 - naar Lausanne - 26 km

Alweer een mijlpaal

Vandaag vertrokken we vroeg … om op tijd te zijn! We hebben immers een date. Meer zelfs, we hebben twee dates. De eerste was maanden op voorhand geregeld, de tweede was een last minute arrangement. Meer daarover straks. Eerst wat over de etappe van de dag.

Vanuit Cossonay is het alleen maar bergaf richting Lausanne. Als je aan een grote stad denkt, dan doemen er denkbeelden op van drukke banen, spoorwegen, huizenblokken, wegenwerken en vooral veel lawaai. Maar niets van dat alles. Om te beginnen een rustige wandeling tot Bussigny. Daar kreeg Geertje een onweerstaanbare drang naar een citroentaartje.  

En hup, daar was een terrasje van het gemeentehuis met .. een citroentaartje. 

En een open wifi. Dat is in Zwitserland wel een cadeautje want we zetten onze roaming uit. 

Na dit opkikkertje, volgde een grote lange, zachte afdaling langs La Venoge, een klein riviertje. Tot de weg een beetje afweek van het riviertje en we plots aan het Lac Léman stonden. Ongelooflijk. We liepen er meteen naartoe, staken onze voeten in het water en namen een extra lange middagpauze aan de rand van het water. 

Het derde en laatste stuk van de etappe liep langs het meer naar Lausanne. Zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Ook vandaag. Vooral Geertje had door de afdaling serieuze last van haar knie gekregen. Maar ook daarvoor zijn er wonderen op komst! Zie morgen.

In Lausanne namen we de trein naar Nyon omdat we bij Caroline en Robin gaan slapen en rusten. En wassen, alle kleren en de rugzak. Maar wie stond daar te zwaaien naar ons, toen we de trein uitstapten? 

Sandra Bauwens, een ex-collega die vier jaar geleden Antwerpen ruilde voor Nyon. Ze is er heel gelukkig. Het was een kort maar supertof weerzien, na heel veel jaren. Bedankt, Sandra, om dit nog zo last minute te arrangeren! 

Toen kwam Caroline ons oppikken. We reden met haar de berg op en belanden in een zacht bed van oude vriendschap. We kennen elkaar van het eerste jaar van de humaniora. Zoveel gedeelde herinneringen, dan heb je niet veel woorden nodig om meteen helemaal op je gemak te zijn. Het werd een lange avond, met nog twee andere koppels die ook juist hier op doorreis zijn. Babbelen en babbelen. Iedereen maar babbelen. Zalig. 

Ps: deze blog zal pas morgen verschijnen want op onze kamer is er geen wifi maar ook geen bereik.

Pps: Hoog tijd om Caroline en Robin te bedanken. Voor hun gastvrijheid, die zij waarschijnlijk als vanzelfsprekend vinden. Voor ons is het een gouden dekentje.