Dag 32 - rustdag in Langres - 9 km

Om te beginnen een dienstmededeling: in deze regio is er heel vaak geen bereik en werkt de WiFi in onze verblijfplaats ook maar half. Publiceren is dus moeilijk. En misschien lukt het de volgende dagen wel helemaal niet…

Gisterenavond

We zijn helemaal in euforische stemming: ons eenvoudige hotelletje valt 100% mee. Geertje ontdekte nu zelfs dat er een zwembad is. Dat zullen we eens gaan uittesten. Hotel geboekt om 13.30 uur, van de rap rap om toch iets te hebben en bingo! Zalig, toch!

Na onze uitgebreide lichaamsverzorging (een topdouche met shampoo en conditioner, mijn haar was nog nooit zo zacht) gingen we de stad in. Dat wil zeggen dat we de straat van ons hotel uitliepen en dan meteen op het hoofdplein van de stad, met de brasserie met terras botsten. Dat was dus precies wat we nodig hadden. We aten een simpele salade en lazen een berichtje van Janneke. Buiten het feit dat ze nooooit meer wil wild kamperen in een bos, gaat het goed met haar. Ze heeft pater Jef ook een aantal keer als huisgenoot gehad en vond dat er inderdaad wel wat reden tot bezorgdheid was over zijn vergeetachtigheid. Verder amuseerden we ons met de reacties op de blog en de  berichtjes van thuis. Zo leuk allemaal. Om 21.30 het bed in. Dat is een uitstekend uur voor een pelgrim.

Na een lange nacht en een heerlijk ontbijt was het tijd om onze planning te bestuderen en de toerist uit te hangen. We bezochten de Navarra toren, 

wandelden over de Rempards

en gingen in dezelfde brasserie lunchen. Geertje een salade met zalm, ik mosselen. 

Sinds mijn vader er over gesproken had, zaten ze in mijn hoofd en kijk, er stonden moules marinieres op de kaart. Daarna tijd voor een heuse siësta. A la bonheur! 

Over pelgrims gesproken. Elisabeth maakte een onderscheid tussen pelgrims en randoneurs, waarbij de randoneur er eerder negatief uitkomt. Wat Elisabeth bedoelde was dat randoneurs niets met ‘pelgrimage’ te maken hebben maar wel de goedkope slaapplekken van de ‘echte pelgrims’ inpikken. Wij kwamen ze zelf ook wel tegen, vroeger. Rare vogels die ‘de weg’ lopen omdat dat een goedkope vakantie is. 

Pelgrimeren is moeilijk in een korte paragraaf te vatten. Ik zal het toch proberen. Alles heeft te maken met het doel van je tocht. Al is de bestemming duidelijk, in ons geval Rome, deze blijft beperkt tot een geografisch, historisch, heroïsch en prozaïsch gegeven. Het graf van de stichter van de Rooms-katholieke kerk, Petrus is voor diepgelovige pelgrims het ultieme doel. Een pelgrimstocht was in oorsprong een tocht om bevrijd van zonden te worden via een ‘aflaat’ (volledige vrijstelling van zonden, opnieuw een zuiver communiezieltje). Een boetetocht dus. Maar een ultiem doel staat nooit op zichzelf. Zovele doelen onderstutten het. Voor mij persoonlijk is het graf van Petrus niet echt mijn ultieme doel. Daarvoor ben ik niet formalistisch en dogmatisch genoeg. Mijn doel is ‘heel’ aankomen in een bijzondere, historische en voor een christen betekenisvolle plaats, zoals zovele mensen dat voor mij deden en ook na mij zullen doen. Met ‘heel’ bedoel ik ‘één met God’. Of welke benaming je er ook graag aan geeft. Stappen doet als vanzelf loslaten en schuift de essentie van alles recht onder je neus. En dat creëert ruimte die nodig is om één te worden met al wat is. Dat is onze bestemming. Genoeg met de overpeinzingen van deze avond, Geertje slaapt al en dat doe ik beter ook. Morgen wacht ons opnieuw een lange en hete dag.

Ps: Soms gaat het allemaal vanzelf. Komt alles je aanwaaien. Dan moet je er dubbel van genieten!

Pps: Voor je onwaarschijnlijke inzet voor deze sponsortocht voor Make it Work, een dikke merci, Chauni!!