1 oktober - thuis in Meise

Op 22 september kwamen we aan. In Rome.

Op 26 september kwamen we thuis. In Meise. Wat een thuiskomst! Collega’s met een spandoek, vrienden en buren, ze stonden in de regen te wachten en stroomden toe. De tamtam had zijn werk goed gedaan. Ondanks de kou.

Maar eerst nog een verslag van onze feestelijke dagen in Rome. Heerlijk waren die. En precies lang genoeg. De eerste avond gingen we uit eten met Judith en Willem en Gerda en Herman. Zo gezellig en lekker en goed voor het hartje. 

Daarna liepen we nog even om, langs de Trevifontein. Wanneer is die mooier dan ’s avonds? En ja, we gaan nog eens terug naar Rome want we gooiden met geld. Een strak businessplan, vond Herman het. Elk jaar vist Caritas Catholica zo’n € 1,4 miljoen op uit de fontein. Dat geld gaat naar lokale goede doelen. 

De dag erop sliepen we uit en gingen op ons gemak naar een toplocatie in Rome om te ontbijten: de piazza Rotonda aan het Pantheon (het simpele ontbijt was er even duur als ons avondeten). 

De indruk van de avond ervoor werd nog versterkt: zo veel volk in Rome! Ik ben er al dikwijls geweest maar nooit zag ik zo’n lange file om het Pantheon te bezoeken! We lieten het niet aan ons hart komen en gingen doen wat pelgrims doen: het graf van de heIlige Petrus groeten. Daarvoor moesten we de file voor de Sint-Pietersbasiliek trotseren. Het graf van de apostel Petrus kan je alleen maar van ver zien. Je mag er ook geen foto van nemen. Wat een verschil met het graf van de apostel Jacobus de Meerdere in Santiago de Compostela! Daar kan je de apostel eens goed knuffelen. Echt waar! Achter het beeld dat zich in het centrum van de kathedraal van Santiago bevindt, boven het hoofdaltaar, is een trap die je kan opklimmen zodat je ter hoogte van het beeld komt en je armen eromheen kan slaan. De met edelstenen versierde mantel voelt niet koud aan. Nee, er verspreidt zich een warm gevoel van verbondenheid doorheen heel je lichaam. De eeuwige stad is zo veel meer dan een pelgrimsstad en dat merk je als pelgrim: je loopt er wat verloren. De warme en emotionele ontvangst door familie en vrienden op het plein maakten het aankomen voor ons onvergetelijk maar niet elke pelgrim heeft die luxe. 

Na de pracht en praal van het Vaticaan, gingen we via een obligaat gelato salon richting Piazza del Populo om ons in de Santa Maria del Populo nog eens te vergapen aan de twee (due, dos, two!!) Caravaggio’s die daar hangen. 

Paulus valt van zijn paard. Zoiets kan alleen Caravaggio schilderen.

De Piazza del Populo, dat is ook het terras van de Rosati, uiteraard, daar waar de obers het arrogantst zijn, een attractie op zichzelf. We dronken een cocktail samen met de enige echte Santa Deborah (zo noemen we haar sinds onze vorige, lange camino). We moesten het geroep van een verkiezingsmeeting op het plein overstemmen dus bleven we niet te lang. We gaven Deborah bij afscheid een dikke knuffel en beloofden om terug te komen. Dan neemt ze ons mee naar hun huis de kust waar haar mama voor ons zal koken. Doen we!

Veel tijd om even op bed te gaan liggen, was er niet want Willem had een restaurantje geboekt en dat was nog even stappen. Maar elke stap was de moeite waard. In het heengaan. Terug bestelden we een taxi.

Onze tweede vakantiedag in Rome besteedden we ongeveer op dezelfde manier: ’s ochtends naar Sint-Jan-in Latheranen waar de originele toegangspoort van de Curia, het senaatsgebouw op het Forum Romanum, nog steeds perfect functioneert en de Scala Santa, waar geloven op hun knieën naar boven gaan, naar het heiligste van het heilige, de privé bidruimte van de pausen, van voor de verhuis naar het Vaticaan, dus. 

Vandaar gingen we naar de bijzondere San Clemente, waar we, jawel, opnieuw de Ieren tegenkwamen. Wat een prettig weerzien! Onze volgende ontmoeting zal niet langer toevallig zijn.

Lunchen op het dakterras van het Vittorio Emmanuel II monument aan de Piazza Venetië levert een schitterend zicht op de stad, het antieke Rome met zijn Formum Romanum, de zuil van Trajanus en de Fori Imperiali links en de Campidoglio van Michelangelo met het ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius rechts van ons. 

We sloten de dag af met een drankje op het pleintje van de Santa Maria Trastevere en een etentje waar we deze keer niet te ver voor moesten lopen, het restaurant lag op 3 minuten van ons hotel. Hehe. 

De dag erop was het inpakken geblazen. Hoewel, veel viel er niet in te pakken voor ons. En dan een rit naar huis, met vier in de auto en in twee dagen. De eerste dag reden we tot Colmar, best wel ver, we deden er 12 uur over. Maar … heerlijk was het. Zomaar zitten. Zitten niksen. Geen voet te verzetten. Het kon wat mij betreft niet lang genoeg duren. En hoera, nog zo ’n dag! Van gewoon meerijden. Van niets te moeten bewegen. 

Onderweg schreef ik dit stukje: 

4 dagen na aankomst in Rome – bijna thuis. Ja, bijna thuis. Nog 1 uur en 20 minuten rijden. En ik ben nog steeds in verwarring. Leef als in een film, waarin ik mezelf vanop afstand bekijk. Dat komt omdat er teveel ervaringen, indrukken en emoties op te korte tijd op me afkwamen. Teveel om te verwerken, teveel om allemaal te doorleven. Het voelen van emoties wordt daardoor uitgesteld. Vooruit geschoven. Een lange autorit is heilzaam maar toch niet lang genoeg. Er wacht weer een nieuwe emotie, die van thuiskomen. We zien er naar uit, natuurlijk, maar zijn ook bang. Dat het oude leven zich bruut zal opdringen. Dat we de tijd niet zullen krijgen om uit te rusten en op adem te komen. Dat we opgeslorpt zullen worden door de trivialiteiten van het leven, zoals een auto die niet start, de stapels post, de administratie die meer dan drie maanden werd uitgesteld, een kappersbezoek, de koelkast weer vullen, … En dan ‘het werk’ dat weer wacht. Daar ben ik helemaal nog niet aan toe. En de afspraken en meetings beginnen binnen te lopen, angstaanjagend. We zien wel hoe het gaat. 

Ondertussen is het zaterdagavond. We brachten tijd door met familie. Maar eerst nog iets over onze thuiskomst. Toen we onze straat inreden, stonden Kim en Chauni, twee collega’s aan onze voordeur met een spandoek met foto’s van onze eigen blog. Hartverwarmend! En toen stroomden buren toe en vrienden van de parochie. Het was onmiddellijk vollen bak! Een heel leuke thuiskomst!

Na een uurtje keerde de rust weer. En konden we stilaan beginnen aan ons ‘herstel’. Want dat is het juiste woord. Rust, slaap en rust, dat hebben we nodig. En ja, de batterij van mijn auto was kapot, de laptop van Geertje kan naar de schrootjoop, de printer werkt niet meer, .. Rust roest. Het werk hebben we nog even kunnen buiten houden. Nog heel even. En ondertussen naar de kapper! 

Voor

Na

Dit was een kort verslag van onze dagen na aankomst in Rome. Een nabeschouwing volgt nog. Wanneer? Nog geen idee..

Ps: We zullen ook onderzoeken of een ‘boekje’ maken van deze verhalen, een haalbaar project kan zijn. 

Pps: De sponsortocht heeft tot nu 30.000 euro opgeleverd. Dat is heel goed nieuws voor de jongeren die in begeleiding zijn bij Make it Work! Bedankt, iedereen die daar aan heeft bijgedragen!

Ppps: Als je de blog rechtstreeks via het internet leest, mis je misschien de nabeschouwing. We raden je daarom aan je in te schrijven onderaan in de blog, zodat je een mail krijgt, van zodra er een nieuw artikel op de blog verschijnt.

Pppps: Wat zei onze huisarts: Geertje moet een MRI van haar knie laten maken en daarmee naar de specialist. Mijn linkerkant moet genezen, vooral de plank van mijn voet en de achillespees door oefeningen. Met mijn schouder moet ik naar de kinesist. En we moeten allebei naar de osteopaat om alles weer eens ‘recht’ te zetten.