De Weg | Blog voettocht naar Rome

We zijn er ! We hebben Rome gehaald!! Wat een ongelooflijk gelukkig moment!!! En ja, daar kwamen tranen van. Tranen van geluk en overweldigende emotie. Dat begon gisterenavond al. Toen we de laatste keer uit eten gingen op de VF. Het was een goed en gezellig restaurantje en we vroegen naar een ‘goede” wijn. Wat kregen we? Een Brunello de Montalcino van het domein.. Caparzo, waar we op de weg al eens van mochten genieten.  Tijdens het eten overviel ons het besef van het einde van onze lange tocht als een koude douche, een concreet feit. Dat we het hebben gekund, dat we al die pijn verdragen en verbeten hebben, dat we al die bergen op en af gelopen hebben, dat we effectief ons doel zullen bereiken. Het leverde ons een groot geluksgevoel op. En ook opwinding waardoor we geen oog dicht deden. De paralellen met ons vertrek op 11/6 zijn groot.  De Via Cassia zoals die er elke ochtend bij ligt. Deze morgen trokken we voor de laatste keer onze rugzak aan en gingen aan de bushalte staan. Het st

Gisterenavond waren we sinds lang, sinds Radicofane, terug onder ons. Heerlijk, het leek wel een romantisch etentje om iets te vieren. Maar dat is te vroeg. Prijzen worden aan de meet uitgedeeld. Dat voelt juist.  Campagnano di Roma is een klein, typisch Italiaans stadje waar we verder niet veel bijzonders over te vermelden hebben. Na een cappu in een bar, vertrokken we voor de voorlaatste keer. We liepen langs ons zalige restaurantje van gisteren, liepen er even binnen en kregen een hele zak amandelkoekjes mee. Zo ‘ n lieve mensen.. Laat want we waren van plan om maar 10 km te stappen. We hadden immers gelezen dat er een groot stuk was afgesloten wegens de varkenspest. Er zouden dode everzwijnen langs de weg liggen. Ze raadden aan om een variant van de fietsers te nemen of anders in Formello de bus te nemen naar La Storta. La Storta heeft daarenboven een slechte naam. Het zou niet veilig zijn voor pelgrims. Dat was de reden waarom we onze slaapplek in Formello gekozen hadden. We beslo

De derde laatste dag vandaag. Dat is heel bevreemdend na 102 dagen stappen. Rome lonkt, Rome ligt voor het grijpen, elke stap die we zetten brengt ons dichter naar ons doel. Gisterenavond zijn we nog uit eten gegaan met de Ieren en Canadezen. Misschien de laatste keer, want morgen stappen ze ook naar Campagnano maar daarna nemen ze een ander parcours. Fijn om hen terug te zien en samen te tafelen. Aan tafel gaat het opvallend vaak over ‘what next’. John die verlangt om eindelijk nog eens te kunnen eten op een christelijk uur en niet Italiaans laat, Tony over het weerzien binnenkort met zijn Caminovrienden in Portugal, Sandra over hoe moeilijk het gaat zijn om aan te komen en terug te keren naar het gewone leven, Majella over hoe snel je mensen leert kennen op een camino.  Ook wij stappen met de blik op Rome. Op eindelijk aankomen en het lang gekoesterde doel bereiken. Het geeft ons een positieve energie vandaag en doet ons nog bewuster genieten van landschappen en van samen stappen. Et

Hoe zalig is het om ‘van thuis uit’ te vertrekken. Samen met Willem en Judith aan tafel in hun vakantiehuis, en vandaag eens niet in een bar.  We stonden om 7 uur op, namen samen ons ontbijt en vertrokken naar Vetralla. Om 9 uur startten we onze 101 e  dag op de Via Francigena, 4 dagen voor Rome. We zijn in Etruskenland. Bolsena, Tarquinia, Cerveteri en Sutri werden bewoond door de Etrusken, het volk dat hier in Latium en omstreken de Romeinen voorafging. Vandaag kwamen we sporen van de Etrusken én van de Romeinen tegen onderweg. En dat we Rome naderen, merk je aan de parasolbomen, typisch Romeins.  We liepen kilometers in uitgestrekte landerijen met hazelnotenbomen. Landarbeiders waren volop in de weer om de hazelnoten te oogsten. Met blazers werden de noten vanonder de bomen naar het middenpad geblazen. Dan reed dan een traktor voorbij met een machine die de hazelnoten herkent, opraapt en sorteert.  De Via Francigena leidt je dwars doorheen deze hazelnootboomgaarden.  Van de ene boom

0 km op dag 100. Dat is niet hoe we het hadden voorgesteld. Elke dag wordt het wat moeilijker en gisteren bereikten we een kritische grens. De knie eiste haar noodzakelijke rust op. We hopen dat het morgen weer wat beter gaat en dat Geertje halve etappes kan doen. Langs de Via Cassia rijdt ook de bus. Het weerzien gisteren was een ontlading. Van een lang gekoesterd verlangen om elkaar weer te zien, van opluchting om even de luxe van vakantiegevoel te hebben en van even pelgrim-af te zijn, van de pijn niet langer te moeten verbijten. Van Viterbo zagen we niets. En nee, dat vinden we niet zo erg. Dat komt later nog wel een keer. We stapten naar .. de auto (!!!!), besloten om niet op restaurant te gaan maar eens gezellig thuis te eten, dus gingen we als gewone mensen naar de Lidl en kochten er van alles voor een gewoon huishouden, van prosciutto tot wasmiddel. Het was donker toen we in het huis arriveerden. Wij doken de douche in, Judith en Willem kookten en verwenden ons met een heerlijk

Ingrid aan het woord: De laatste avond met Franky en Mieke was er een van uitersten. Toen we onze slaapplek vonden, bleek die potdicht te zijn. Er was geen bel, alleen een telefoonnummer. Toen we dat belden, kregen we te horen dat we terug helemaal naar beneden, naar de San Flaviano kerk moesten lopen. Dat is buiten het centrum én terug op de weg, twee dingen waar we een grondige hekel aan hebben. Ik werd er slechtgezind door. Of eerder pisnijdig. Heel de weg naar beneden was ik aan het grollen. En ik niet alleen. Toen we bijna aan de kerk waren, kwam er een camionette aangezoefd. De man riep door zijn raampje dat we bij hem zouden slapen en dat we een meisje moesten volgen dat ons al stond op te wachten. Ik antwoordde hem in een mengeling van Italiaans, Engels en Antwerps dat ik niet akkoord was, dat we een kamer in het centrum besteld hadden en dat ik niet van plan was die berg drie keren op en af te klimmen. Maar aangezien we echt wel een bed nodig hadden, volgden we het meisje, kwa