Dag 92 - rustdag in Siena

Wat een stad, Siena! Wat een fier volk, vroeger en nu.

Gisterenavond hebben we er niet veel van gezien. We checkten in en besloten dat het weer hoog tijd was voor een algemene opfrissing van onze garderobe. Dus gingen we eerst op zoek naar een wasserette. In de bar twee huizen verder gingen we dan noodgedwongen een wijntje drinken, terwijl onze was lekker aan het draaien was. Het werden twee wijntjes want er liep van alles mis met de was. De centrifuge werkte niet, de droogkast ook maar half en bovendien werkte de zeeptoevoeging ook al niet. Enfin, het heeft ons een hele tijd bezig gehouden en terwijl Cinzia en Walter naar onze bar waren afgezakt, liep ik de hele tijd heen en weer van de bar naar de wasserette. Daarna nog even naar onze kamer om die kleddernatte kleren overal verspreid in de kamer op te hangen. We zijn gewoon blijven hangen in die bar, want ze serveerden ook eten. Een melanzana alla parmigiano. Walter deed zijn best om niet de hele tijd in het Italiaans te ratelen. Hij sprak, geheel tegen zijn natuur, traag en met eenvoudige woorden, zodat we konden volgen en anders vertaalde Cinzia. Wat een lieve man. 

De jonge Italiaanse fietser en Cinzia 

Wat later kwamen twee camino vrienden van Walter langs. Een werkelijk beeldschone Spanjaard en een Italiaan, allebei jong, goed ter taal in het Engels en heel sympathiek. Nog wat later schoven twee jonge meisjes bij aan. Het werd een grote tafel, een gezellige bende. De jonge Spanjaard liep de VF van op de col Grand Saint Bernard. We praatten honderduit want we hadden dezelfde ervaringen. Een van de meisjes zag het met lede ogen aan en op een bepaald moment kon ze het niet meer houden en eiste de knapperd voor zichzelf op. Waarom was ze anders gekomen..? 

Link: Walter, de twee meisjes die voor de Spanjaard rechts gekomen waren. 

Wij waren moe en namen al snel afscheid. Met Walter en Cinzia was het een heel geknuffel want het was een afscheid omdat wij een dag in Siena blijven, Walter terug naar huis gaat, naar Verona en omdat Cinzia verder gaat. Je beleeft samen een voetwassing, dat schept een band. 

We sliepen lang en diep. En werden wakker in een ‘room with en view’, hoog boven de andere huizen en met schitterend zicht op zowat de hele stad. We moeten er wel 111 traptreden voor over hebben. We waren nog niet eens aangekleed of we kregen al een bericht van Cinzia. De blaren op haar voeten zijn zo erg dat ze toch de wonderlijke wandelwol wil proberen. Op Piazza del Campo, misschien wel het beroemdste plein ter wereld, of toch zeker het mooiste, zaten ze op ons te wachten. Walter, gepakt en gezakt, trakteerde ons een koffie op een terrasje en Cinzia, eveneens gepakt en gezakt, had besloten de bus te nemen. 

Ze had gisterenavond getwijfeld: de bus of helemaal stoppen. Het werd dus de bus. Na een uurtje en na een hele uitwisseling over lokale folklores, vertrokken ze beiden. In Siena worden er nog steeds paardenwedstrijden gehouden tussen de wijken van de stad. De balkons worden tegen astronomische bedragen verhuurt, een beetje zoals in Pamplona met de stierenloop. En nog een interessant detail: wij hebben Sinterklaas op een paard op 6 december, zij hebben Santa Lucia van Syracuse die op een ezel komt op 13 december. Ze doen allebei hetzelfde: cadeautjes brengen voor de kinderen. Voor elk huis staat dan een kopje koffie klaar voor Santa Lucia en een wortel voor de ezel.

Toen Cinzia en Walter vertrokken waren, hadden wij tijd voor een zondagse brunch: een omelet. Dat was maanden geleden! 

En daarna om de kathedraal te bezoeken. Dat is nogal wat! We hadden enorm geluk dat de mozaïeken vloer open lag. Die wordt het grootste stuk van het jaar bedekt ter bescherming, gelukkig maar. Want wat een pracht, wat een vakmanschap, wat een kunst! En dat niet alleen, de hele kathedraal is een kunstwerk, met zijn muurschilderingen in de bibliotheek, zijn koepel ontworpen door Michelangelo, en de hele architectuur. 

Een parel van Italiaanse gotiek, met een zwart-wit afwisseling van marmer die verwijst naar de paarden van de twee zonen van Remus, de broer van Romulus, die de stad gesticht zouden hebben. Na dat bezoek waren we moe en gingen naar onze kamer. 

Rust is echt nodig. Niet alleen voor Geertje, ook voor mij. Mijn linker achillespees is ontstoken. Er is een grote bult op verschenen. Na een uur stappen gaat de pijn meestal wel over, maar tijdens een rustdag, waar je zomaar wat rondstapt en weer stopt, wordt het zonneklaar dat ik dat euvel moet soigneren. Voltaren en rust.

Ps: God woont overal. Zeker en vast. Ook in ons hart. En dat hebben we overal bij.

Pps: Bedankt, Daniel en Myriam uit Meise voor jullie steun aan Make it Work! Die komt uit jullie hart. 

Ppps: Je grenzen erkennen is niet altijd gemakkelijk. Daarom zijn we geneigd die grenzen te rekken. Te verleggen. Dat is goed maar ergens stopt het rekken. Dan breekt het. Je moet dus wel rekening houden met je grenzen. De volgende dagen loopt Geertje kortere etappes, de rest met de bus.

Pppps: De eindmeet is in zicht. Dat maakt onze grenzen des te pijnlijker. Dat we op dag 92 nog steeds in de grootste vertwijfeling verkeren of we het wel zullen halen, dat maakt ons nederig en bescheiden. We zijn zo nietig ten opzichte van de weg en zo nietig in het algemeen.