De Weg | Blog voettocht naar Rome

Zondagen zijn altijd hetzelfde: een beetje lui, gemakkelijk en niet te vermoeiend. Ook vandaag was het zondag. Hoewel we wel flink zijn bezig geweest, waren we ook wel lui. Nu eigenlijk. Het is 17.00 en liggen wat te liggen.  Gisterenavond sliepen we dus in de abdij van Saint-Maurice. Na een douche liepen we ‘de stad’ in. Die bestaat uit 3 straten in het oude centrum en daarnaast nog wat andere straten met grote winkels. Het stadje ligt geprangd tussen de rotsen. De vallei vernauwt zich daar tot een echt strategisch punt. Niet te verwonderen dat het oudste klooster van de wereld precies daar ligt. Want Saint-Maurice werd gesticht in 519. Die uitleg kregen we deze morgen van Jean-Pierre, een jongeman uit Togo die sinds 4 jaar als religieuze in het klooster woont. En ja, dat was een grote aanpassing, vertelde hij deze morgen bij het ontbijt. Hij woonde in Togo vlak aan zee. Nu in de bergen, met heel andere gewoonten. Hij leek me een intelligente man, hij was supervriendelijk en verantwoo

Belevenissen van een avond, geschreven op de avond zelf Wat een avond! Wat een interessante en toffe mensen weeral! Toen we aankwamen werden we overvallen door een bende kinderen. De kleinkinderen van Marion en Bernard. Marion liet ons onze kamer zien in hun zeer ruime appartement. Onze deur stond open en bleef open, tot we aan tafel gingen. Een open deur die als symbool kan dienen voor de openheid van het gezin. Voor het eten was er weinig interactie tenzij met de kinderen die in en uit liepen, wat normaal was want we sliepen in hun kamer. We waren vroeg en het was rustig, door het appartement golfde niet te luid maar luid genoeg klassieke muziek die soms overging in Pink Floyd of Vaya con Dios, heerlijk en zo rustgevend. Bernard kwam ons zeggen dat 18.00 het uur van de aperitief was en dat we dus op het terras moesten gaan zitten. Met plezier! Daar kwam het gesprek op gang. Beiden zijn ze 10 jaar ouder dan wij maar zeer actief. Zij was een theateractrice en docent theater, nu doet ze

Dat we uit eten zouden gaan met Alexis, dat stond in de sterren geschreven. Dat we eerst uitgebreid zouden aperitieven in zijn wijnwinkel, dat ook. Dat we na middernacht nog een limoncello zouden drinken, dat was er misschien wel over. Maar wat wil je, Alexis is een wijnmaker. Hij is geboren en getogen in een wijnbouwersfamilie uit de Aosta vallei. Hij heeft ‘de neus’ en werd gevraagd om om een coöperatie van wijnboeren ‘la Cave de Vevey et Montreux’, uit het slop te halen. Na 4 jaar wint hij de ene prijs na de andere. Wijn maken is zijn leven. Zijn droom: zijn éigen hectaren (dus niet die van zijn familie) om minstens 15.000 flessen per jaar te kunnen maken. Hij neemt er zijn tijd voor.  Deze morgen werden we in zijn appartement wakker met een … loomheid en een verward hoofd. Het was gelukkige geen echte kater, daarvoor was de wijn veel te goed. Alexis was al lang op en aan het werk. We staken de straat weer over om in zijn winkel twee koffies te drinken. Tegen dat we klaar waren om t

Vandaag geen luxe rustdag, wel een luxe wandeldag. Dankzij onze vriendekens Caroline en Robin, die op weg naar Verbier, onze rugzak zouden afzetten bij Alexis. Alexis is een caminovriend die we 7 jaar geleden ontmoetten in Burgos. We hadden bIjzonder mooie en intense momenten met hem en enkele andere vrienden. En vanavond zien we elkaar weer, na 7 jaar! Het beloofde dus een mooie en makkelijke dag te worden zonder rugzak en langs een van de mooiste parcours van de hele via francigena : de wijngaardterrassen van Lavaux. En we hebben het ervan gepakt!  We namen deze ochtend vroeg opnieuw de trein in Nyon tot iets voorbij Lausanne. Al snel kwamen we op de weg die dwars doorheen de wijngaarden leidt. Dit stukje van het parcours is beschermd door de Unesco. Wij weten nu waarom. Zoek het maar eens op:  De eerste koffiepauze namen we in Cully. Onze boterhammetjes aten we op met zicht op Vevey in de verte. Wat is dat een fijne, aantrekkelijk, levendige stad. Als we een stad zouden kiezen om te

Deze rustdag bij Caroline en Robin kan onmogelijk omschreven worden als een gewone rustdag. Het was meer een wellness- of verwendag. Met een ontbijt buiten op het terras en daarna een massage op diezelfde ontbijttafel.  De sportcoach van Robin gaf ons een full treathment en advies voor de volgende dagen.  Daarna was er lummeltijd, zalig! Die is er anders bijna nooit (niet te geloven hoeveel er te doen is na een dag stappen: uzelf wassen, de kleren wassen, slaapplekken regelen, eten en drinken fiksen, bloggen, het parcours bestuderen, slapen). Na de lunch nam Caroline me mee naar een sportzaak om nieuwe stokken te kopen. Ik had mijn oude trouwe stokken een krak gegeven in de poging om een containerdeksel omhoog te doen. Slecht moment, zo vlak voor de bergen.   Terwijl de jongens zich met hun speelgoed bezig hielden, zo ongeveer de hele middag, hadden wij tijd voor spelletjes.  En jawel, na een hele dag wachten, verscheen hij in al zijn glorie, de Mont Blanc. Vanop het terras zie je het

Alweer een mijlpaal Vandaag vertrokken we vroeg … om op tijd te zijn! We hebben immers een date. Meer zelfs, we hebben twee dates. De eerste was maanden op voorhand geregeld, de tweede was een last minute arrangement. Meer daarover straks. Eerst wat over de etappe van de dag. Vanuit Cossonay is het alleen maar bergaf richting Lausanne. Als je aan een grote stad denkt, dan doemen er denkbeelden op van drukke banen, spoorwegen, huizenblokken, wegenwerken en vooral veel lawaai. Maar niets van dat alles. Om te beginnen een rustige wandeling tot Bussigny. Daar kreeg Geertje een  onweerstaanbare drang naar een citroentaartje.   En hup, daar was een terrasje van het gemeentehuis met .. een citroentaartje.  En een open wifi. Dat is in Zwitserland wel een cadeautje want we zetten onze roaming uit.  Na dit opkikkertje, volgde een grote lange, zachte afdaling langs La Venoge, een klein riviertje. Tot de weg een beetje afweek van het riviertje en we plots aan het Lac Léman stonden. Ongelooflijk. W

Toen we 7 jaar geleden naar Santiago liepen, kwamen we enkele etappes voor Pau ‘s ochtends in een klein dorpje waar we pauzeerden op een terrasje voor een koffie. We zagen in de verte een blauwige verhevenheid aan de horizon en vroegen aan de garçon: Kan het, dat dat de Pyreneen zijn? Ah bien sur, Zei de man met opgetrokken wenkbrauwen, verbaasd over deze wel erg domme vraag. Deze ochtend vertrokken we vroeg uit Orbe en al snel kregen we vanop een heuvel zicht op wat blauwige verhevenheden in de verte: de Alpen deze keer! Dit is zo spannend! We zijn nog maar net in Zwitserland en daar doemen ze al voor ons op. En met wat goede wil konden we zelfs vaag al de contouren van de Mont Blanc zien. Het gaf ons veel goesting in deze voorlaatste etappe, voor Lausanne en voor het Lac Leman. Vanuit Orbe liepen we langs bosranden en door gigantische akkers naar het eerste charmante dorpje onderweg, Brettonnieres.  Nog charmanter was Romainmotier.  Een van de mooiste dorpjes van Zwitserland blijkbaa

Na onze zware dag van gisteren was het opeens zondag vandaag. Een echte zondag met een zondagse wandeling en een zondagse verrassing. Maar laat ons eerst nog wat vertellen over gisterenavond.  Het hotelletje wordt gerund door een koppel van onze leeftijd. Ze worden bijgestaan door een jobstudent en zijn op zoek naar personeel, zowel voor de keuken, de bediening als de kamers. Niet eenvoudig om alles zelf te moeten doen. Maar zo vriendelijk! Die vrouw was werkelijk top. En dat maakt het hele verschil. Geertje was gisteren redelijk total loss en lag quasi onmiddellijk na ons avondeten in slaap. Ik daarentegen had serieuze last van mijn voeten. Elke pees deed pijn. Ik heb natte sokken aangedaan, ijs was beter geweest. Veel hielp dat niet. Maar hoe kort de nacht ook was, een mens recupereert toch altijd op een wonderlijke manier.  Geertje stond op, helemaal fris en monter. Een ontbijt, geserveerd door dezelfde lieve dame en we konden weer op pad. Het ging recht omlaag. Vanuit Jougne loopt