Dag 44 - Naar Orbe - 21,5 km

Na onze zware dag van gisteren was het opeens zondag vandaag. Een echte zondag met een zondagse wandeling en een zondagse verrassing. Maar laat ons eerst nog wat vertellen over gisterenavond. 

Het hotelletje wordt gerund door een koppel van onze leeftijd. Ze worden bijgestaan door een jobstudent en zijn op zoek naar personeel, zowel voor de keuken, de bediening als de kamers. Niet eenvoudig om alles zelf te moeten doen. Maar zo vriendelijk! Die vrouw was werkelijk top. En dat maakt het hele verschil. Geertje was gisteren redelijk total loss en lag quasi onmiddellijk na ons avondeten in slaap. Ik daarentegen had serieuze last van mijn voeten. Elke pees deed pijn. Ik heb natte sokken aangedaan, ijs was beter geweest. Veel hielp dat niet. Maar hoe kort de nacht ook was, een mens recupereert toch altijd op een wonderlijke manier. 

Geertje stond op, helemaal fris en monter. Een ontbijt, geserveerd door dezelfde lieve dame en we konden weer op pad. Het ging recht omlaag. Vanuit Jougne loopt de weg omlaag naar de romaanse st Maurice kapel en dan een stukje langs gewone banen, tot de weg overging in een zandwegen en … we de grens bereikten. Hoera, Zwitserland!

Grenzen verleggen

De grenspost!

De grenspaal!

In het eerste Zwitserse dorpje Ballaigues vulden we onze waterflessen, vulden we onze portemonnee met Zwitsers geld en zochten we naar .. wegwijzers. Eens de grens over, stopte alles. De GR, de VF, … Het duurde een tijdje voor we op een groot bord met een kaart van lokale wandelingen konden ontcijferen dat de VF hier ongeveer overeen komt met wandeling nummer 70. Die zijn we dan gaan volgen, maar nooit zonder onze app goed in de gaten te houden. Want fratsen zoals gisteren, dat wilden we vandaag wel vermijden. En goed dat we zo attent waren, want op een bepaald moment zaten we toch al weer een stuk van ons traject af. Maar alles is goed verlopen. 

Het was een prachtig stuk! De stijle afdaling na Ballaigues naar de loop van de Orbe was pittig. Gelukkig niet te lang want de knie van Geertje heeft het gevoeld! Maar eens beneden was het een regelrechte zondagswandeling. Op en af maar nooit moeilijk, een makkelijk begaanbaar pad in de kloof van de Orbe, in de schaduw, met hier een daar wat dagjesmensen. Heerlijk! We kwamen een vrouw tegen die ons aansprak. Ze zei dat ze een journaliste voor een lokale krant was en dat ze onze ‘uitrusting’ zag die anders was dan die van andere toeristen. Ze vroeg of ze ons mocht uithoren voor een stukje in haar krant. Waarom niet? Wie weet, als ze gepubliceerd heeft, zou ze ons de pdf doorsturen. Zo worden we nog onbekende bekende pelgrims!

Zwitserse wegen, nooit zonder tunnels!

Verrassing!

Na een gemakkelijke wandeling naderden we Orbe, onze bestemming. En bij het binnenlopen van de stad, stonden er twee mensen. Die plots begonnen te zwaaien. Ik keek en keek en toen viel mijn mond open: daar stond Martine vHH met haar man Vincent. 

Het duurde echt een hele tijd voor ik doorhad wat er gebeurd was. Zij hadden ons, op weg naar hun vakantiebestemming naar Elba, gevonden. Dat had heel wat moeite gekost. Want we waren onbereikbaar omdat we onze roaming uitgezet hadden omdat die heel veel geld kost in Zwitserland. ‘Het was als zoeken naar een speld in een hooiberg.’, zei Vincent. Ze waren in het dorp gaan vragen langs waar pelgrims de stad inliepen. Aan het voetbalveld, dus. Daar waren ze gaan staan. En binnen de drie minuten kwamen wij daar aan. Maar wil het toeval dat wij een half uurtje daarvoor een korte break hadden genomen. Als wij dat niet gedaan hadden, was deze ontmoeting nooit gebeurd. Wonderlijk! Nog een wonder op onze weg. En wat doen we dan? Iets gaan drinken natuurlijk! 

Een pelgrim!

Een dubbele pelgrim!

Bedankt, Martine en Vincent, voor dit heel leuke en wonderlijke blitzbezoek. Dat betekent veel voor ons! 

Ps:  Wonderen zijn de wereld nog niet uit. Dat ervaren we elke dag. En om het wonder te ervaren, moet je er in geloven. Wie het wonder herkent is gelukkig.

Pps: Nog een wonder van de dag: ik stapte en stapte en het pad was wondermooi. Stappen en stappen op een wondermooi pad, dat doet iets met je. Het bezorgde me een zeer uitzonderlijke en bijzondere ervaring. Ik verloor het ‘hier’ en ‘nu’. Letterlijk. Ik bestond maar wist niet waar en wanneer ik ergens was. Tijd en ruimte verdwenen. Ik was. En dat was alles. Ik ‘was’ zonder mezelf. Toen Geertje me iets vroeg, vroeg het me heel veel moeite om terug in ‘het hier en het nu’ te komen. Om me te realiseren waar ik was. En wanneer. Ik had evengoed een prehistorische vrouw in Afrika kunnen geweest zijn. Dat bedenk ik nu achteraf. Het was een diepe ervaring die me diep gelukkig maakte. 

Ppps: Elke mens heeft steun nodig. Wij ook. Die kregen wij vandaag van Martine en Vincent. En die steun geven ze ook aan Make it Work. Een dikke, dikke merci voor alles! Een topvakantie gewenst en tot gauw weer, na de zomer!