De Weg | Blog voettocht naar Rome

Geen gordijnen voor de ramen en veel bliksems en gedonder vannacht. Dat zorgde voor weinig diepe slaap. En het late etentje in het gezelschap van onze nieuwe Canadese en Ierse vrienden zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Het was een fijne avond die begon in bar Massimo en eindigde in ristorante Il Viandante (een variantie op Peregrina).  We aten bijzonder lekkere gerechtjes, die we doorgaven en waar iedereen van kon proeven: mosselen, calamares, pasta met groenten, gestoofd varkensvlees, salades, spinazie, … En we wensten elkaar een goede gezondheid op zijn Iers – wat ik niet meer kan herhalen – en we klonken op deze mooie wens, die we meteen ook aan jullie doorgeven: ‘May the road rises to meet you’. Wat zoveel betekent dat het leven je welgezind mag zijn.  Tony en Majella Mag ik je iets meer vertellen over het gezelschap? Want dat is toch wel bijzonder. Majella, die in het begin op de weg het meest terughoudend leek, rationeel, zelfs wat afstandelijk, had de tranen in de

Weer een grote sprong: vandaag zagen we de zee! La Méditerranée! De Tyrreense zee.  Maar een kort verslagje van gisterenavond willen we jullie niet onthouden. Eigenlijk maar voor 1 ding. We gingen op aanraden van de vriendelijke ospitaliëro naar een restaurantje om de hoek. Het zag er onooglijk uit en nee, we hadden niet gereserveerd. We kregen toch een tafeltje en kort daarna liep het helemaal vol. Het oude stadscentrum van Aulla mag dan plat gebombardeerd geweest zijn, hun culinaire tradities zijn niet klein te krijgen. Iedereen at hetzelfde voorgerecht in dit restaurant: krokant gebakken broodjes met beleg allerhande. Wij namen broodjes met olie en parmigiano en gegrilde groenten. De broodjes werden in het restaurant zelf gebakken. De bakker schepte een lepel deeg (het leek nog het meest op pannenkoekendeeg, een beetje minder lopend) in een terracotta kommetje, dat hij eerst uit het vuur viste en legde er een ander heet kommetje op en het deeg werd een broodje. We hebben ervan gesmu

We sliepen deze ochtend lang uit en vertrokken pas om 9.45 uur. Het was geleden van onze tweede dag bij Gerda en Herman dat we zo laat de baan op waren. Dat kwam omdat we een slechte nacht hadden. Maar ook omdat we maar een korte etappe voor de boeg hadden en de wekker niet hebben gezet.  In de gids stond de etappe omschreven als makkelijk en plat. Dat plat was niet helemaal Vlaams plat want we stegen toch 330 meter en daalden er 410. Op zich valt dat best mee, maar na de drie zware klim-en daaldagen over de Cisa, protesteerde mijn knie. Het werd dus een strompeldagje  op Ibuprofen en ik was blij met het beperkt aantal kilometers. De weg liep vooral door het bos. Het nadeel is dat je dan weining uitzicht hebt op je omgeving, maar het voordeel is de lommer die een bos biedt, en die is heel welkom. Het hoogtepunt van de dag was de Middeleeuwse Borgo Virgoletto. De hoogte van de muren overvalt je als je uit het bos wandelt en plots het stadje voor je ziet.  Het is gebouwd in de 13 e  eeuw

Wat een dag! Een prachtige dag.  Gisterenavond kregen we werkelijk een heerlijke maaltijd. Op het door ons gevraagde uur, 19.30 uur, wat eigenlijk laat was want we waren uitgehongerd. De tafel was netjes gedekt in hun living, terwijl hun andere gast brieven aan het schrijven was en het andere koppel gasten ergens ander aten. We kregen een pasta met tomaten uit hun tuin en gebakjes met radicchio (een soort bittere, rode sla) en champignons, je zou het quiche kunnen noemen.  Daarbij Chianti, we zijn immers al in Toscane. Dat was puur genieten. En toen kwam Marco bij ons zitten en vertelde hij dat ze een echt Camino koppel zijn. Ze ontmoetten elkaar op de Camino Frances, werden verliefd, gooiden hun leven om en kochten een verlaten huis in en verlaten dorp op de Via Francigena. Daar ontvangen ze gasten, met een ongelooflijke openheid. Lief en vriendelijk. Ze vragen niets, heel hun warme en perfecte ontvangst was ‘donnativo’, dat wil zeggen dat je als gast zelf bepaalt wat je wil betalen.