Dag 72 - rustdag in Piacenza

Na een grondige kuisbeurt van de rugzakken, hebben we het er eens goed van genomen: de stad ingetrokken en een aperitiefje gaan drinken met zicht op het ongelooflijk mooie plein met het prachtige Palazzo Comunale (ook wel Gotico genoemd) uit 1281, met twee indrukwekkende bronzen ruiterstandbeelden van telgen uit de beroemde familia Farnese, hertogen van Parma en Piacenza én de basiliek Sant’ Antonin ((1350). 

Je voelt de adem van de vroege renaissance. Olala, als dat niet la Belle Italia is! En passant gingen we nog even winkelen want ik had echt een nieuw topje nodig. Het was al weken een schandaal maar ja, je moet de kans hebben én de tijd om er naar op zoek te gaan. Na één straat vielen we al op een Benetton en daar hadden ze, naast de wintercollectie nog wat overschot van de solden. Oordeel morgen zelf maar. Het was wat we konden vinden en een pelgrim is daar al lang content mee. 

We aten ’s avonds heel romantisch op het dakterras van ons hotel met zicht op de stad bij ondergaande zon. En sliepen als roosjes.

Deze morgen startten we de dag met een on-Italiaans ontbijt: een roerei, yoghurt, een broodje met kaas!!! Zalig en ’s zondags! Daarna zetten we onszelf aan het werk: adressen zoeken voor de week die komt. Viel dat even tegen! Om 15.00 uur kregen we er genoeg van en gingen wandelen in de stad, richting Duomo. Die was nog gesloten wegens siësta, daarom gingen we een ijsje eten. De Duomo is een ongelooflijk mooi kunstwerk van de 12^e eeuw. Althans de crypte met 118 zuilen. Het geheel straalde sereniteit, intimiteit en bescheidenheid uit, ondanks z’n afmetingen. Echt de moeite.

Daarna gingen we verder met onze zoektocht. Dat maakte deze dag wat dubbel. Het is om de moed bij te verliezen, zo weinig slaapgelegenheden. We hopen dat september gemakkelijker wordt, dat dan de Italianen hun fiets weer aan de haak hangen en thuis braaf naar het werk gaan, zodat pelgrims ook eens wat ruimte krijgen. 

Gelukkig was er het dakterras, met dezelfde prachtige setting en heel lekker eten. Dat maakt dan weer veel goed. 

Morgen gaan we er weer voor.

Ps: Ervoor gaan. Dat is vaak de enige optie. 

Pps: Dat geldt voor iedereen. Ook voor onze gasten van Make it Work. Maar je moet de moed vinden. 

Ppps: De moed vind je vaak niet voor je vertrek. De moed krijg je na je vertrek. Al stappend. Want de weg brengt je weer nieuwe horizonten die je zelf niet kan bedenken. 

Pppps: Om te vertrekken moet je niet nadenken. Dat moet je gewoon doen. 

Ppppps: Gelukkig zijn er veel doeners. En gelukkig zijn er ook denkers voor doeners. Filosofen die denkkaders voor doeners maken. Bedankt, Luk Bouckaert en Jochanan, voor al dat denkwerk. En voor jullie gewaardeerde steun aan Make it Work.