Dag 62 – uitzieken in Ivrea

Lieve mensen, niet te veel zorgen maken, ik ben weer onder de levenden. De melding over de spoed heeft misschien voor wat ongerustheid gezorgd. Het was eerder een eerstelijnshulp dan een spoed. Dat is hier in Italië de manier om zonder een afspraak bij een dokter te geraken. Een dokter heb ik niet gezien. De wachttijd bleek na 3 uur nog eens 4 uur te zijn. Salut en de kost! Dat gold niet alleen voor mij. In de wachtzaal zat een oudere man met een jonge vrouw als begeleider. Hij deed niet anders dan luid roepen ‘Andiamo’. Die jonge vrouw maar drankjes en chips aanhalen om hem te kalmeren. In België klagen we wel eens maar waarschijnlijk hebben we een van de beste gezondheidssysteem ter wereld. Wat me ook opviel: bij ons zitten mensen stil in de wachtzaal, hooguit praten ze fluisterend met hun partner. Hier praat iedereen met iedereen en daar mag gerust wat volume bij. Geschaterlach ook, jammer dat ik er niets van verstond. Het had de wachttijd wat verkort. 

Enfin, ik heb het ziekenhuis dus verlaten om 19 uur. Terug thuis, een klein maar gezellig appartementje in het centrum van Ivrea, heb ik alleen maar geslapen en geslapen. De zusjes zijn gezellig uit eten gegaan. De slaapsessie duurde tot 09.30 uur. En nu, nadat we samen een laat ontbijt namen en de zusjes de stad zijn gaan verkennen, lonkt het bed alweer. Ik kruip erin want morgen wil ik weer aanknopen met de weg. Eén etappe missen, is al lastig genoeg. 

Geertje neemt nu de blog verder over:

De eerste fabriekshal

Deze ochtend hebben we Ivrea bezocht. Ivrea is een authentiek eigenzinnig stadje aan de Dora rivier. Het stadsbeeld wordt nog erg gedomineerd door een van zijn illustere bewoners, Camillo en Adriano Olivetti, vader en zoon van de beroemde Olivetti fabrieken, die rekenmachines, typemachines en computers ontwikkelden en maakten. We bezochten het industriële complex uit de jaren 30 tot 70. Het is nu Unesco werelderfgoed. De olivettis hadden een uitgesproken visie over gemeenschappen en urbanisatie. Ze gaven avant garde architecten de opdracht om zowel fabriekshallen als kinderopvang, woningen, energiecentrales, bibliotheken etc te ontwikkelen. 

Appartementen uit de jaren 30 voor de werknemers

Appartementen voor de expats

De site heeft nog veel geld en geduld nodig, maar het was wel de moeite.

We passeerden ook nog het via francigena centrum waar twee vrijwiligers ons goede raad gaven en een badge, waar we gefotografeerd werden, en vooral: toegevoegd in de statistieken. Want pelgrims uit Brussel vonden ze wel interessant. Ze gaven ons ook goede raad voor de volgende dagen: zo snel mogelijk doorlopen, want er wachten je lange, hete dagen in de rijstvelden met zo’n en veel agressieve muggen. Dat  klinkt veelbelovend!

Dit bangelijk nieuws hebben we meteen doorgespoeld met een ijsje, een aperitiefje en een etentje in een heerlijk restaurantje op de piazza Ottinetti. .daar stonden twee gigantische indrukwekkende beelden van Igor Mitoraj, die er een tentoonstelling heeft lopen. 

Ps: Je moet er wat voor over hebben om te voet in Rome aan te komen… 

Pps : Niemand kan zomaar alles. Iedereen heeft zijn grenzen. Aan mijn grens werd ik gisteren en vandaag tegengehouden. Maar morgen is er een nieuwe dag. 

Ppps: Merci, lieve buren, Ingrid en Juan en Marie-Rose. Voor de steun voor Make it Work en de sympathie. 

Pppps: Wij stappen voor het goede doel: Make it Work, een vzw die jongvolwassenen met moeilijke papieren begeleidt naar de arbeidsmarkt en hen ook effectief een job bezorgt. Zij hebben alle steun nodig. Meer info op: https://www.make-it-work.be/deweg