Dag 79 - naar Filetto - 29 km

Wat een dag! Een prachtige dag. 

Gisterenavond kregen we werkelijk een heerlijke maaltijd. Op het door ons gevraagde uur, 19.30 uur, wat eigenlijk laat was want we waren uitgehongerd. De tafel was netjes gedekt in hun living, terwijl hun andere gast brieven aan het schrijven was en het andere koppel gasten ergens ander aten. We kregen een pasta met tomaten uit hun tuin en gebakjes met radicchio (een soort bittere, rode sla) en champignons, je zou het quiche kunnen noemen. 

Daarbij Chianti, we zijn immers al in Toscane. Dat was puur genieten. En toen kwam Marco bij ons zitten en vertelde hij dat ze een echt Camino koppel zijn. Ze ontmoetten elkaar op de Camino Frances, werden verliefd, gooiden hun leven om en kochten een verlaten huis in en verlaten dorp op de Via Francigena. Daar ontvangen ze gasten, met een ongelooflijke openheid. Lief en vriendelijk. Ze vragen niets, heel hun warme en perfecte ontvangst was ‘donnativo’, dat wil zeggen dat je als gast zelf bepaalt wat je wil betalen. Ieder volgens zijn eigen mogelijkheden. Dat is nu eens echt uniek voor pelgrims. De andere gasten zullen wel een vooraf afgesproken bedrag betaald hebben, zoals in en B&B. 

Het moet gezegd worden. We sliepen er als roosjes. Om 20.30 uur lagen we al in bed, toen Marco en Greta, met hun goede vrienden en hun twee dochtertjes, die ondertussen ook aangekomen waren, aan tafel gingen. We hoorden hun gezellig gebabbel maar dat verdween al snel op de achtergrond en .. het was een van de beste nachten van heel onze tocht. Wakker worden voor de wekker die afliep om 07.00 uur, uitgeslapen, hoe zalig kan dat zijn! En dan een ontbijt met zelf gebakken brood, honing, yoghurt, fruit, .. wat wil een mens nog? En dan nog het zicht (de begin foto van deze dag), ongelooflijk. 

De etappe van vandaag? Prachtig. Stevig. Top. 546 m omhoog, 858 omlaag. Lang maar het kon niet lang genoeg zijn (ik weet het, dat is overdreven). Het begon met een stevige klim, terwijl we eigenlijk naar het dal afzakken. We moesten eerst nog de Passo de Crocetta over. Daarna volgende de rest van de lange afdaling naar het dal van Pontremoli. Ik ga geen woorden vuilmaken aan de beschrijving van dat stuk, de foto’s kunnen een beter beeld geven en de selectie ervan is heel moeilijk. Van deze ene dag kunnen we een heel boek maken. 

Pontremoli, een stadje ergens verloren in de bergen van Lunigiana, een streek binnen een streek (Toscane), waar de eerste olijfbomen en cipressen verschijnen, waar het wandelpad de zoete geur van rijpe vijgen draagt, waar de oude Romeinse baan nog goed bewaard is gebleven, waar de kerk bulkt van de Italiaanse barok, waar je lekker kan eten. Ja, Pontremoli, het zal nooit meer verdwijnen uit onze herinneringen. 

Het tweede en langste deel van de dag beloofde eerder wat saai te worden. Een stuk langs de baan. Door het dal, waar trein en autowegen overheersen. Maar niets daarvan. Of toch maar een klein beetje. Want het lange stuk, na onze zondagse lunch (tagliatelle op verschillende wijze a l’Italiano, olala) was verrassend tof en mooi, langs middeleeuwse dorpjes, afgelegen kerkjes met schilderingen uit de 14^e eeuw, met de oud Romeinse baan als ondergrond, al dan niet geaccidenteerd en nog wat klimwerk om de dag af te sluiten. 

Het onweer begon ons met z’n gedonder en gebliksemd alweer op te jagen maar we kwamen droog aan in Filetto. Wie heeft daar nu ooit al over gehoord? Awel, jullie, vanaf nu. Het is een piepklein stadje, omringd door een vierkante omwalling. Een beetje zoals Aiges Mortes, in de Camargue maar dan veel kleiner. We kwamen eraan, midden in een groot volksfeest, een soort Sinksenfoor, een stuk buiten de omwalling. We slapen in een B&B, toevallig gevonden en hoe heerlijk, middenin het kleine stadje, met een pleintje en een bar, waar we ons na aankomst en voor ons te douchen hebben neergeplant en daar zijn we dan blijven hangen, aan de praat met een Frans koppel dat hier deeltijds woont en daarna nog wat met locals die ook wat Frans praatten. Na al die biertjes en wijntjes en chips en koekjes hoefden we niet meer uit eten te gaan want we hadden deze middag al onze heerlijke pasta gehad. 

Morgenvroeg kunnen we uitslapen want morgen hebben we een korte en gemakkelijke etappe naar Aulla. En daarna zitten we weer op het schema van de voorgestelde etappes van de VF. We hopen dat het gemakkelijker wordt om slaapplekken te regelen. 

Ps: De cadeaus komen vaak onverwacht. Als ze komen, moet je ze met beide handen aannemen. Dat hebben we vandaag gedaan. Het was een buitengewone zondag. We voelden ons echte zondagskinderen. Gelukzakken. Dat zijn we ook. 

Pps van Geertje: Van Dries kreeg ik gisterenavond laat een heleboel tips over Pontremoli. Van de Duomo met een virtuoze tweeling die het orgel bespelen, over het klooster van de santissima Annunziata, het museum van de prehistorische antropomorfe steles, de bakker Ricco en een osteria die we niet mogen missen, … Dries is een fantastische grafieker op wie ik altijd kan rekenen, bij Kluwer en nu ook bij WaW. Hij is een Italofiel die me al voor we vertrokken vertelde over de Apennijnen en over Pontremoli waar hij zoveel vakanties doorbracht in het vakantiehuis van zijn ouders. Deze etappe is voor jou Dries! Uit dank voor jouw interesse en steun voor Make it Work. 

Ppps: ‘Festina lente’ .. Haast u langzaam. Dat doet een pelgrim. Of ‘Ultreia’ .. steeds weer verder. We volgen onze planning en zeker hier, waar het zo moeilijk was om slaapplekken te vinden. Ergens een dag langer blijven levert ons alleen maar werk op .. 

Pppps: Wij hebben nooit of te nimmer bleinen. Ik van nature, Geertje dankzij de betoverende wandelwol. Aan te raden, behalve aan eigenzinnige pelgrims.