Dag 74 - naar Fidenza - 23 km

Te zien vandaag: vlaktes en vlaktes en vlaktes. Zonder schaduw. Met rechte asfaltbanen of griezelkiezels. We wisten dat dit zou komen. Een allerlaatste vlakke etappe voor de bergen beginnen. De vlakte heeft ons zowat uitgevlakt. Platgeslagen. We zakken bijna door onze benen. De hitte in de vlakte zindert en broeit en schroeit. Ik vrees dat onze botinnes uiteen gaan vallen. Dat de kol van de zolen zal smelten. Dat wij, als we ergens even stilstaan, bv om een foto te trekken, ter plekke verdampen. Je begrijpt het al, het was een heftige dag. 

We begonnen er redelijk op tijd aan. Na snel een cappuccino en een brioche (dat een we volgende vijf jaar nooit meer) in de bar achter het hoekje, vertrokken we om 8.30 uur. 

Voor de kerk van het verbazend toffe Fiorenzuala. T-shirt met lange mouwen en lange broek tegen de brandende zon…

We liepen het stadje uit en werden ingehaald door meerdere snelwandelaars. Dat is hier blijkbaar een populaire sport want dat was niet de eerste keer dat we er zagen. Na een tijdje werden we ingehaald door een snelwandelaar die een typisch ‘tak’ geluid (van de stokken) bij had. Een pelgrim! Hij keek amper op, vroeg mompelend of we naar Rome gingen, zei dat hij vandaag zijn eerste dag begonnen was (van zijn vierdaagse tocht) en zoefde dan voort. Even verder zat hij op een bankje. Arrividerci!

Na ongeveer 6 km kwamen we in een heel klein dorpje met een reuzengrote kerk. Die behoorde tot de cisterciënzerabdij Van Chiaravalle della Colombia. 

Vanuit de kerk kon je de prachtige kloostertuin inlopen. Daar namen we even de tijd voor.

Gelukkig kwamen we zo ’n bezienswaardigheid tegen want voor de rest valt er niets te vermelden. 

De pelgrim liet de kloosterkerk links liggen want hij stapte ons weer gezwind voorbij. Even later zagen we hem zijn rugzak afgooien, gewoon langs de kant van de weg en hijzelf ging er naast zitten. ‘Sono multo stanco’, zei hij. ‘Ik ben heel moe.’ We hadden dan iets van een 12 km gestapt. We praatten heel even en gingen door want wij waren ook multo stance! En staan, dat is pas vermoeiend. De eerste week ging ik tijdens het douchen op de grond zitten.

Een grote vermoeidheid van al die weken kwam opzetten tijdens die saaie etappe. Maar dan zagen we leuke pijlen aan een huis, 

we namen er een foto van en er kwam een man naar buiten die vroeg of we even wilden zitten in zijn tuin, waar hij een uitnodigende bank had staan. Graag! En of we een koffie wilden. Graag!! Toen hij naar binnen ging om die koffie klaar te maken, zag de pelgrim, die dan toch weer recht geraakt was, ons zitten en hij kwam er prompt bijzitten. 

Ook hij kreeg een koffietje met een koekje. Het gesprek ging over de weg, zoals zo vaak, en over het triestige feit dat er in Fidenza el een bureau van de VF is maar geen Ostello. Er is niemand die zich er voor wil engageren. Wij hebben inderdaad een hotelkamer geboekt. Er werden adressenlijsten uitgewisseld. De pelgrim kreeg een naam, Alessandro en de vriendelijke man heette Massimo, was leraar Italiaans, was erg bezorgd over de klimaatveranderingen en deed zelf zijn best, zei hij. Toen zijn koffie op was, vertrok Alessandro want hij moest nog ver. Hij had helemaal niets gevonden in Fidenza en moet nog 10 km verder dan wij. Pfff… in die hitte…. Wij bleven nog wat praten over van alles en nog wat en Massimo stelde voor om een pasta te maken. 

Dat hebben we geweigerd, want hoe later het wordt, hoe heter. Dat begreep hij. We zaten er al een uur. 

Daarna werd het kilometers malen. Het was moeilijk maar tegelijkertijd voelde ik me heel erg ‘pelgrim’. Je stapt en je stapt en stapt. De weg wordt onbelangrijk. Je stapt omdat je een doel hebt. Niet om te genieten van het prachtige landschap (quid non), niet om te genieten van de mooie bezienswaardigheden. Geen enkele toerist of dagtripper van het eerste uur (met Tania Van der Sande en Lucas van den Eynde uit ‘in de Gloria’) zou dit traject kiezen. Ik lette uitsluitend op mijn ademhaling. 

Kloosterkerk van Castione Marchesi

Typische boerderij van dit platte land

Het laatste en warmste uur moesten we elkaar erdoor trekken. Dat doen we meestal door alle plaatsen op te sommen waar we verbleven hebben. Met de gastgezinnen of Ostello’s, met waar en wat we dan gegeten hebben. Of met wat er onderweg gebeurde. Of wat voor weer het was. Dat zorgt voor afleiding. Vandaag waren we vooral verwonderd dat het al zo lang geleden is allemaal. Judith en Willem die een dag meestapten, ons Katelijne en Ann, die daar plots de oprit van onze slaapplek opreden, Martine en Vincent die opdoken uit het niets, Caroline en Robin, Alexis, Veer en Joris, en dan de zusjes. 

Eindelijk, Fidenza. We liggen uitgeteld op bed. Maar we gaan nu toch een rondlopen want we moeten dringend iets gaan drinken. En de kathedraal bezoeken want dat belooft ook de moeite te zijn. Een voorbeeld van Lombardische Romaanse stijl. We zullen laten weten hoe dat er uit ziet.

Ps: Volhouden, zegt onze papa, als we hem aan de lijn krijgen. Daar denk ik dikwijls aan.

Pps: Naar Rome stappen, het is een serieuze onderneming. Waar zijn we aan begonnen, vragen we ons wel eens af. Maar dan beginnen we aan onze etappelijst en zijn we verbaasd dat we al zo ver geraakt zijn. Volhouden dus. Dag per dag.

Ppps: De gasten van Make ik Work moeten ook volhouden. Dag per dag. Want uw leven terug op de rails krijgen, dat is pas een serieuze onderneming!

Pppps: Merci, Nathalie en Vincent, pour votre support! 

Ppppps: Vandaag zitten we boven de 1.600 km. Héhé! Een kaart om te situeren: