De Weg | Blog voettocht naar Rome

Bijna de hele dag langs het ‘Canal latéral à la Marne’. Onze vriendelijke gastheer maakte ons eens typisch Frans ontbijtje klaar: een croissant en een stokbrood met boter en confituur. En een yoghurt waar we ook goede schep aardbeienconfituur in deden. En fruit. Het duurde wat voor we weg waren want het was van jasje aan, dan toch ook nog maar de regenbroek aan en  de rugzakregenhoes. De grootste regendag tot nu toe, met een zwaar onweer tussen 13.00 en 16.00. Dat zei de buienradar. En dat zei onze gastheer gisteren ook al, ondanks de goede raad die hij meekreeg op een meeting van de ‘Logies de France’.  Daar leerden ze hem om altijd tegen de klanten te zeggen ‘Oui,oui, il fera beau!’ omdat de klanten anders niet zouden blijven en beter weer zouden opzoeken.  We vertrokken in de regen maar aan het onweer zijn we toch maar mooi ontsnapt. We kregen zelfs een lange droge periode maar op het einde alsnog een fikse bui om even nat aan te komen als we vertrokken waren. Veel valt er verder ni

Gisteren lagen we om 21.00 uur in ons bed nadat we in de piepkleine dorpswinkel piepkleine dingetjes kochten waarmee we een simpele pasta maakten. Daarna vielen we van vermoeidheid bijna van onze stoel. Maar kijk, een verkwikkende nacht doet wonderen. Om 08.00 verwachtten we de vrouw des (champagne)huizes met een croissant en een stuk brood. Omdat ze wat langer wegbleef, ging Geertje alvast op uitkijk en we kregen in afwachting een rondleiding in de cave door de heer des huizes. Nu weten we waarom champagne zo duur is: die druiven worden nog met de hand geplukt en de flessen worden voortdurend gedraaid, de magnumflessen zelfs met de hand. Elke dag. Om het bezinksel  bovenaan in de fles te krijgen, het daar te bevriezen en weg te halen voor de fles zijn kurk krijgt.  We sliepen zonder het te weten recht boven de cave met hun vloeibaar goud. We sliepen heerlijk. De etappe vandaag was schitterend. Door het bos, door de wijnvelden en opnieuw door de akkers.  Door de akkers zagen we van ver

Via het kanaal dat l ‘Aisne verbindt met de Marne, Sillery en Verzenay. Wat een heerlijke en rustige etappe! Na een degelijk ontbijt in Reims waren we rond 09.00 op weg. En vrij snel zagen we het op de grond: we waren niet meer op weg naar Santiago, we waren op de Via Francigena beland. Of de GR 145, een meer hedendaagse benaming van de historische, romantische en poëtische pelgrimstocht naar Rome. Een grote stad in- of uitlopen is vaak geen pretje. Inlopen in Reims was geen grote stoef. Uitlopen ging een heel pak gemakkelijker: vrij snel zaten we op een pad langs het kanaal, weg van autoverkeer, tot in Sillery. Daar dachten we even te rusten en iets te kopen om te eten maar de route liep niet door het centrum. Een omweg maken, dat zagen we niet zitten. Een vriendelijke villabewoner vulde onze waterflesjes bij, dus geen probleem, wij verder. Onze mini lunch bestond uit een banaan en een appel en vier petit beurrekes, netjes gedeeld in twee.  We verlieten het kanaal, staken de autostrad

Consumeren en (niet) verteren Wat doet dat goed, zo’n rustdag. Een dag zonder rugzak, een dag zonder wekker. Heerlijk. En zeer welkom. Niet alleen voor de knieên, maar ook voor de ‘innerlijke mens’. Want Ingrid bracht afgelopen nacht meer tijd door op het toilet dan in bed. We zijn gisterenavond uit eten gegaan, samen met Janneke, omdat onze wegen scheidden. Zij naar Compostela, wij naar Rome.  Het was leuk, het was lekker, maar blijkbaar toch niet helemaal koosjer. Need I say more? Behalve dat we blij waren met een aparte hotelkamer en een extra dag om te recupereren. Op onze lauweren rusten Vandaag namen we de tijd om de basiliek van Saint Rémy te bezoeken, de bisschop die Clovis doopte tot eerste christelijke vorst en die er ook een grafkamer heeft.  We namen ook de tijd om de kathedraal nog eens te bezoeken en hadden een fijne babbel met een lieve dame die er de pelgrimsopvang deed. Ons koesteren in de zon En verder? Onze planning bestudeerd, aangepast en al enkele reservaties gema

Van bij ons thuis tot Reims hebben we 367 km gedaan. Hier eindigt voor ons de weg naar Santiago de Compostella en start de Via Francigena, richting Zwitserland. Aan de grens zullen we 890 km gestapt hebben. De facto wat meer. Alweer een nieuwe fase van onze camino.  Deze morgen waren we de enige klanten in de bar en kregen we een eenvoudig ontbijt en lekkere koffie. Dat was niet voldoende om de pijn te vergeten. Geertje haar knie was opnieuw erger geworden en serieus opgezwollen. Met pijn in het hart, besliste ze om in Bazancourt de trein naar Reims te nemen en de knie de rust te gunnen die ze nodig heeft. Ik ging alleen op pad, Janneke was iets voor mij vertrokken. Ik liep eerst langs een heel groot fabriek, een suikerfabriek, las ik op t’ internet.  Daarna volgden de velden van graan en koren elkaar op. Een uitstekend moment  om wat na te denken.  Moest ik nu nog weten wat precies, het zou mooi zijn, dan kon ik het delen, maar helaas, ondertussen is mijn pijpje uit. Tot ik in de vert

Via Avançon, Saint-Loupe-en-Champagne en L’Ecaille. Gisteren deelde we de gîte met Janneke, een jonge dertiger uit de buurt van Den Bosch. Ze kwam, zoals wij, van bij haar thuis gestapt en had er al drie weken opzitten. Wij kwamen laat aan toen zij al zat te eten in de gîte, een zelf bereide pasta. Voor haar was het de eerste keer om een slaapplek te delen, vreemd na al die weken. Dan zijn er toch nog beduidend minder pelgrims op weg, na de covid miserie. Wij namen een douche en gingen meteen terug naar de bar annex tabac annex restaurant, waar we de code van de gîte hadden opgehaald (Tegenwoordig hebben heel wat gîtes een codesleutel, heel gemakkelijk!). De barman vroeg ons bij aankomst of we geen honger hadden, dan zouden ze wel iets koken voor ons. We trokken onze mooiste kleren aan en ja, in het café stond er een tafeltje voor twee te wachten op ons. Uitstekende pelgrimsmenu, drie gangen voor € 13. En ambiance in het café! Janneke kwam ons even vervoegen. Leuk. Het werd een beetje

Wat een dag, Een van de beste die je kan verwachten op een Camino. Opstaan, rustig aan, ontbijt, en dan wachten. Want mijn allerliefste dochter Judith, Willem en Danielle, zouden op weg naar hun weekje vakantie in het zuiden van Frankrijk wel even mijn oude zolen brengen. Dat gaf ons de gelegenheid om in het huis van Bart een zen meditatie sessie te doen. Voor mij was dat niet de eerste keer, daar op die plek. Maar dan wel zonder de begeleiding van Bart, een zen boeddhist priester en tevens goede vriend. Mediteren is een uitstekende manier om de dag te beginnen.  Het korte bezoekje was heel tof. Zo fijn om de mensen die je het liefst hebt, te zien, al is het maar even en gaat het over trivialiteiten als schoenzolen. Op Camino zijn dat trouwens geen trivialiteiten. Daar gaat het over verder kunnen of stoppen. Dank u!!! We gaan nog even voort! We zijn dag 14 vandaag. Gisteren was een keerpunt. Dag 13 of het cijfer 13 staat voor verandering. Voor ons letterlijk. Vanaf vandaag is alles and