Dag 18 - Naar Verzy - 21,75 km

Via het kanaal dat l ‘Aisne verbindt met de Marne, Sillery en Verzenay.

Wat een heerlijke en rustige etappe! Na een degelijk ontbijt in Reims waren we rond 09.00 op weg. En vrij snel zagen we het op de grond: we waren niet meer op weg naar Santiago, we waren op de Via Francigena beland. Of de GR 145, een meer hedendaagse benaming van de historische, romantische en poëtische pelgrimstocht naar Rome.

Een grote stad in- of uitlopen is vaak geen pretje. Inlopen in Reims was geen grote stoef. Uitlopen ging een heel pak gemakkelijker: vrij snel zaten we op een pad langs het kanaal, weg van autoverkeer, tot in Sillery. Daar dachten we even te rusten en iets te kopen om te eten maar de route liep niet door het centrum. Een omweg maken, dat zagen we niet zitten. Een vriendelijke villabewoner vulde onze waterflesjes bij, dus geen probleem, wij verder. Onze mini lunch bestond uit een banaan en een appel en vier petit beurrekes, netjes gedeeld in twee. 

We verlieten het kanaal, staken de autostrade over en belandden tussen de wijngaarden. We weten nu heel precies waar de wijngaarden liggen van allerlei chique champagnemerken. Het was een speciale ervaring om door die wijngaarden te stappen. Traag en graag.

In Verzy hebben we een B&B kunnen vinden, gelukkig want er was niets anders. Een B&B van het champagnehuis Alain Lallement. (Dirk, misschien nog familie? )

Een welkom met stijl: we kregen een welkomstdrankje… een glas champagne. 

Deze etappe krijgt een kort verslag want de ps zal redelijk lang zijn.

Ps: Deze etappe gaat naar onze papa. Hij steunt ons en onze MiWers door dik en dun. Maar dat is niet de enige reden waarom precies deze etappe voor hem is. Vier jaar geleden, hij was toen 83, begon hij zelf ook aan zijn camino. Tijdens onze trouw in Pamplona had hij al die pelgrims gezien en besloot hij dat hij dat ook ging doen. Niemand hechtte er veel geloof aan. Tot hij een rugzak kocht, stokken, een hoed, en wat een pelgrim nog nodig heeft. Hij meende het dus echt. Hij begon meteen met zijn eerste etappe: van bij hem thuis naar ons Anneleen en Didier. Daarna ging het verder, in stukjes, eerst twee dagen, dan vier, dan een week, en zo verder. Steeds starten waar hij de vorige keer gestopt was. Zo ben ik hem gaan oppikken in Brussel en heb ik hem naar de bus richting Reims gebracht voor zijn tocht naar Vézelay. Dat was het eerste echt lange stuk. Het was een heel zwaar stuk, want er zijn weinig voorzieningen en lange etappes. Op een dag was het te veel en was hij langs de kant van de weg gaan zitten. Een vrouw pikte hem op en bracht hem naar haar champagnehuis. Ze beval hem te zitten en te rusten, maar niet zonder eerst een glas champagne te drinken. Hij dronk een glas, viel prompt in slaap en werd kwik weer wakker, waarna hij de fles samen met de vrouw des huizes verder leegmaakte en een goede babbel had. Dat was een van zijn vele verhalen, want ja, hij heeft doorgezet. Hij is tot in Leon geraakt, waar ook ik mijn allereerste Camino gestaakt heb omdat mijn moeder toen zo slecht was. Het is een heldhaftig verhaal, waar hij eerder bescheiden over is. Het heeft hem zeker goed gedaan, ondanks de enorme fysieke inspanningen. Vaderke, wat uw redenen ook waren om zoiets te doen, je bent een voorbeeld van doorzettingsvermogen voor ons. Volhouden, was je advies aan ons. 

Bij terugkomst na Reims. 

Vertrek naar Pamplona

Terugkomst! Na Spanje.

Vertrek naar Reims