Dag 15 - naar Bazancourt - 24,3 km

Via Avançon, Saint-Loupe-en-Champagne en L’Ecaille.

Gisteren deelde we de gîte met Janneke, een jonge dertiger uit de buurt van Den Bosch. Ze kwam, zoals wij, van bij haar thuis gestapt en had er al drie weken opzitten. Wij kwamen laat aan toen zij al zat te eten in de gîte, een zelf bereide pasta. Voor haar was het de eerste keer om een slaapplek te delen, vreemd na al die weken. Dan zijn er toch nog beduidend minder pelgrims op weg, na de covid miserie. Wij namen een douche en gingen meteen terug naar de bar annex tabac annex restaurant, waar we de code van de gîte hadden opgehaald (Tegenwoordig hebben heel wat gîtes een codesleutel, heel gemakkelijk!). De barman vroeg ons bij aankomst of we geen honger hadden, dan zouden ze wel iets koken voor ons. We trokken onze mooiste kleren aan en ja, in het café stond er een tafeltje voor twee te wachten op ons. Uitstekende pelgrimsmenu, drie gangen voor € 13. En ambiance in het café! Janneke kwam ons even vervoegen. Leuk. Het werd een beetje te laat voor ons, pelgrims. Nog bloggen, etc en het is opeens middernacht. In de Spaanse albergues gaat het licht uit om 22.00 uur.

De etappe vandaag kondigden zich saai aan: kilometers langs de smalle D26 waar ook op zaterdag vrachtwagens langs donderden. In de dorpen die we passeerden, was er niets. Geen bar, geen winkel, geen niksniemendal. Omdat er deze morgen ook geen koffie was, kregen we tegen de late voormiddag toch echt een enorme goesting en net toen ik dacht ‘maar waar is er hier ergens koffie?’ en ondertussen ‘bonjour’ riep naar een vrouw die in haar tuin aan het werken was, liet die vrouw alles vallen, liep het tuinpad af en riep ‘voulez-vous un café?’. ‘Oh, oui!’ Twee seconden later zaten we in de living van Sofia cappuccino te drinken met koekjes en pas geplukte frambozen. Een Poolse vrouw die haar leven in Frankrijk opbouwde en nu 5 Franse kleinkinderen heeft. Ze vangt pelgrims op. Je voelt aan alles dat ze niet liever doet dan pelgrims soigneren. Haar uitnodiging om van de koekjes te eten was meer een bevel. Ze wist ook precies wat we nodig hadden; even zitten en naar toilet kunnen gaan. 

Onze lunch, een slaatje gekocht in de Carrefour, aten we op de trappen van de kerk van het volgende dorp, in gezelschap van een assertieve kip en een flauwe haan.

Het landschap is op twee dagen tijd grondig veranderd. Hoewel we nog steeds in de Ardennes zijn, zijn de bossen verdwenen en lopen we uren door de velden, voornamelijk graan maar ook luzern, een soort klaver met donkerpaarse bloemetjes dat groeit op kalkgrond en dient als veevoer. De gemeenteborden vermelden ‘region Champagne-Ardennes’, maar van druiven hebben we nog niets gezien. Dat zal voor na Reims zijn.

Op het einde van de dag kregen we nog een fikse stortbui over ons heen. Nu weten we dat onze regenbroek een uitstekende investering was: onze schoenen bleven poeierdroog.

Onze avond brachten we door met Janneke in hotel, café, goktent, tabac Modern. We aten er pizza van op een kraam dat buiten stond want de vrouw van het café was moe en had geen zin om te koken. We hadden het over camino lopen en waarom we het doen. Alle drie waren we het er over eens dat het een belangrijke betrachting is om opnieuw samen te vallen met jezelf. In het gewone leven word je zo vaak gerokken, wordt er aan je getrokken en probeer je te voldoen aan zoveel verwachtingen dat je verwijderd geraakt van jezelf en dat een lange en verre verwijdering pijn veroorzaakt, de grootste bron van lijden. De camino leert je om niet van de pijn weg te lopen, de pijn te vermijden en dus het probleem niet aan te pakken. Fysieke pijn helpt. Niet om er een masochistisch genoegen uit te halen, wel om het te begrijpen en te voelen, hoe je doorheen de pijn moet om weer heel te worden. Om weer samen te vallen met jezelf.  Het was een intense avond. Bedankt, Janneke en Geertje voor de openheid. Om wat van de pijn te delen en dus te helen.

Ps: Nee, jullie steun is niet zomaar ‘normaal’. Jullie steun is belangrijk. Op alle vlakken. Bedankt Benedict en Wilfried!