Dag 3 - Naar Heverlee - 28 km

Rotselaar – Putkapel – Hoslbeek – Linde - Kesselo (dat is groot) – Heverlee. Samen 28 km. Vanaf vandaag vermelden we onze gulle sponsors. Uit dankbaarheid. Dank je wel Paul en Bie!

Opstaan deed zeer. Want alles deed zeer en wij gingen in Camino Style de trap af richting ontbijt. Die stijl lijkt op de gang van een waggelende gans. Of van een beschonken Rus. Het werd helemaal en dag met hindernissen. Toen we pas beneden waren, ging de telefoon. Katrin was met de auto van Herwig naar haar werk gereden want Helene was met die van haar weg. Toen ze op haar werk aankwam, zag ze onze stokken in de koffer liggen. Dat was helemaal mis, want Herwig zou ons terug naar Rotselaar brengen, zo’n 15 km verder…. Met enige vertraging en wat vervelende zaken op Katrin haar werk, konden we op pad. Het voordeel was dat we nog een extra knuffel konden geven aan Katrin. 

Na ongeveer een km waren we opnieuw het noorden kwijt en liepen verkeerd, een extra km aan ons been. Maar geen getreur, we hadden goed geslapen en de benen wilden mee. Het was een prachtige route, met onze allereerste heuvel. Ik kon moeilijk anders dan denken aan het boekje van Ilja Leonard Pheiffer ‘De filosofie van de Heuvel’ dat ik nog net gelezen had (merci Greet en Erik!). Hij zoekt het hele boekje naar manieren om positief om te gaan met de pijn van het klimmen. Hij fietste naar Rome. Wij stappen maar het principe is hetzelfde. Het was de berg van Bruno en Freddy, de Kesselberg, de ijzeren getuigenheuvel met stijle paadjes. Onze lunch konden we deze keer gezellig op een tafel met bank in het provinciaal domein van Kesselo opknabbelen.

Rustig, want het zou een ‘korte etappe’ worden. Maar 22 km, hehe. Mooi was het zeker, tot de prachtige abdij van Park. 

We ploeften ons neer op het terras en realiseerden ons dat die vijvers dus niet de vijver van de Zoete Waters waren maar bij die abdij hoorden. We dachten dat Erik en Liesbeth hier achter de hoek woonden. Niet dus. Nog 3,6 kilometer te gaan. Dat pikte. Uiteindelijk werden het er 28 en kwamen we pas rond 18.00 aan. Dat is geen uur voor een pelgrim. 

Gelukkig werden we warm onthaald door de familie Van Leeuw, waar de voornaam van iedereen Lieveke is. Zoals mijn nichtje. Je kan je niet vergissen, met Lieveke ben je altijd juist. Het werd een mooie zomeravond, met verse vlierbloesem in het water en het lievelingseten van al de Lievekes daar. Vanaf nu ook voor ons een topper. 

Om 22.00 het bed in, na nog gauw deze blog te schrijven. Lieve vrienden allemaal, nu is het duimen geblazen want de knie van Geertje ziet er pijnlijk dik uit. Hopelijk brengt de nacht wat soelaas. Naast duimen en kaarsen moeten we misschien gewoon ook rekenen op een wonder. We zien wel, zegt de pelgrim.