Dag 16 - Naar Reims - 17,8 km

Van bij ons thuis tot Reims hebben we 367 km gedaan. Hier eindigt voor ons de weg naar Santiago de Compostella en start de Via Francigena, richting Zwitserland. Aan de grens zullen we 890 km gestapt hebben. De facto wat meer. Alweer een nieuwe fase van onze camino. 

Deze morgen waren we de enige klanten in de bar en kregen we een eenvoudig ontbijt en lekkere koffie. Dat was niet voldoende om de pijn te vergeten. Geertje haar knie was opnieuw erger geworden en serieus opgezwollen. Met pijn in het hart, besliste ze om in Bazancourt de trein naar Reims te nemen en de knie de rust te gunnen die ze nodig heeft. Ik ging alleen op pad, Janneke was iets voor mij vertrokken. Ik liep eerst langs een heel groot fabriek, een suikerfabriek, las ik op t’ internet. 

Daarna volgden de velden van graan en koren elkaar op. Een uitstekend moment  om wat na te denken. 

Moest ik nu nog weten wat precies, het zou mooi zijn, dan kon ik het delen, maar helaas, ondertussen is mijn pijpje uit. Tot ik in de verte een gebouw ontwaarde dat steeds prominenter werd. Het moest wel de kathedraal van Reims zijn. En ja, bij elke stap werd het duidelijker. Op de foto hierboven zie je ze van ver. 

Ondertussen was ik Janneke ingehaald, ze zat langs de kant van de weg en ik dacht ‘oei, heeft ze een probleem?’, maar nee, ze stond meteen op toen ik eraan kwam. Het laatste stuk liepen we samen, de velden uit en de stad in. De kathedraal was ons richtpunt. Hoever zou het zijn, vroegen we ons af. 2 uur, schatten we. En dat was helemaal juist. Die twee uur praatten we weer over onze levens. Wonderlijk, hoeveel vertrouwen er altijd is op de weg. Hoe ikzelf makkelijk dingen vertel en hoe anderen zich bloot geven. Kwetsbaar. Dat mag. 

Aan de kathedraal met de lachende engel  stond Geertje er met een taartje. Ook een lachende engel. 

Jawel, een taartje met zoute caramel. Heerlijk, want veel pauzes had ik niet genomen. De rest van de dag was relax maar we waren allebei moe. We gingen op weg met onze was naar een wasserij en dat was twee km, dus vier heen en weer. Daar wordt je dus moe van. Als een pelgrim aangekomen is, verzet die liefst geen stap meer. Ik vraag me en af waar er ergens een golfkarretje is om me door de stad te voeren. 

We hadden onze laatste avond met Janneke. Ze vertrekt morgen richting Epernay. Daarom besloten we om er een feestelijk avond van te maken en gingen we zoals alle toeristen naar een echt restaurant en lieten we ons een goed verwennen.

Niet moeilijk dat we nu half buiten westen in ons bed liggen. Het was en mooie avond, een mooie dag en een mooie periode met Janneke. Dank je wel, hiervoor, Janneke! We zullen elkaar zeker weer een keer tegenkomen!

Morgen rustdag, hehe. 

Ps: Pelgrims opvangen is een werk van barmhartigheid. Het vraagt geduld en toewijding. Bedankt Gerda en Herman, niet alleen voor jullie steun voor onze MiWers maar ook om ons allereerste gastgezin te zijn. Dat was voor ons een veilig, warm, lekker en luxe onderkomen. Heerlijk!