Dag 13 - naar Lalobbe - 22 km

Bed & ontbijt

Het beloofde een makkelijke dag te worden. Geen regen, slechts 18,5 km, en het vooruitzicht op logeren in la Grande Terre. Daarover vertel ik je straks meer. We hadden niet al te goed geslapen op harde kampeerbedjes, maar we hadden wel ontbijt met vers brood, koffie en het fijne gezelschap van Kaat. Kaat is studente filmgeschiedenis en cinematografie en loopt in haar eentje naar Compostella via de Norte. Heel haar zomervakantie zal ze dus onderweg zijn op haar eentje, zonder haar lief maar met een rugzak van 12kg en een tent op haar rug. Ze loopt vandaag haar tweede etappe en meteen een van 30 km. Hoppa! We nemen afscheid aan de voordeur, ruimen nog even op en vertrekken dan ook. Als luie pelgrims want ondertussen werd het al 10 uur.

De Lalobbe Trophee

Makkelijk werd het vandaag allerminst. Het parcours was heel mooi, maar met alle hindernissen werd het een echt uitdagende Trophy. Kijk zelf maar:

• We trotseren wilde bijen in aanvalsmodus

• We waden door kniehoog, natgeregend struikgewas

• We worden aangevallen door distels en prikkeldraad

• En zijn bijna omvergelopen door een horde wilde koeien 

Maar we bereiken heelhuids en in een redelijke tijd Signy l’Abbaye, halfweg de Lalobbe Trophy. Jammer genoeg worden we daar meedogenloos teruggeslagen. Ingrid’s voet schiet in een kramp en het wordt mankebenen en strompelen naar een bank.

Ingrid heeft nieuwe steunzolen laten maken, op maat en met een corrigerende factor voor haar linkerknie. Alleen is die corrigerende factor net iets te corrigerend en heeft het geleid tot een knobbel van jewelste en een ontsteking van een pees onderaan haar voet. Gelukkig hebben we tijd. We nemen pauze en we nemen de tijd voor een lange voetmassage. Mijn handen zijn heilzaam voor haar voeten. We kunnen weer verder voor de rest van de tweede helft van het parcours

De psychologie van het aankomen

Hoe lang of kort je etappe ook is, de laatste kilometers wegen dubbel. Elke laatste kilometer lijken er vijf. Voeten verkrampen, heupen worden stijf, hielen doen pijn, … Je kan niet meer stoppen, want stilstaaan doet meer pijn dan doorlopen en je wou dat je er al was. Zelfs bij een korte etappe van 18,5 km die er uiteindelijk 22 worden. Maar daar verschijnt eindelijk Lalobbe. Daar is het huis van Bart, een dierbare vriend die ons vanavond in zijn huis laat slapen, Daar zal morgenvroeg Judith passeren als reddende engel met de oude steunzolen van Ingrid die hopelijk haar peesontsteking snel doen verdwijnen.

De was is gedaan, de benen zijn moe, het licht gaat uit;

PS. Marijke en Luc Pegrims, bedankt voor jullie onmiddellijke steun en vertrouwen.

PPS. Ali, deze etappe is voor jou. Jij weet hoe lastig het is om ‘aan te komen’. Eergisteren hoopte je op een vrijlating met toezicht. Het werd uitgesteld tot september omdat je wel werk, maar nog geen appartement vond. Doorbijten, Ali, het duurt altijd langer dan gehoopt. Maar het einde van jouw etappe is in zicht. We supporteren!