Dag 14 - naar Chateau Porcien - 23 km

Wat een dag, Een van de beste die je kan verwachten op een Camino. Opstaan, rustig aan, ontbijt, en dan wachten. Want mijn allerliefste dochter Judith, Willem en Danielle, zouden op weg naar hun weekje vakantie in het zuiden van Frankrijk wel even mijn oude zolen brengen. Dat gaf ons de gelegenheid om in het huis van Bart een zen meditatie sessie te doen. Voor mij was dat niet de eerste keer, daar op die plek. Maar dan wel zonder de begeleiding van Bart, een zen boeddhist priester en tevens goede vriend. Mediteren is een uitstekende manier om de dag te beginnen. 

Het korte bezoekje was heel tof. Zo fijn om de mensen die je het liefst hebt, te zien, al is het maar even en gaat het over trivialiteiten als schoenzolen. Op Camino zijn dat trouwens geen trivialiteiten. Daar gaat het over verder kunnen of stoppen. Dank u!!! We gaan nog even voort!

We zijn dag 14 vandaag. Gisteren was een keerpunt. Dag 13 of het cijfer 13 staat voor verandering. Voor ons letterlijk. Vanaf vandaag is alles anders. We bereikten de kaap van de 300 km, een magische grens voor lange-aftsandswandelaars. Het lichaam geeft stilaan toe aan de zotheid van de geest. De rugzak weegt al wat minder, de klassieke beginnerspijntjes gaan over (maar wees gerust, er komen er nieuwe voor in de plaats), 20 km lijkt kort (wat gaan we dan doen, de rest van de dag)… We zijn nu echt wel aan het einde van ons latijn op vlak van slaapplekken bij vrienden of vrienden van vrienden. De Camino is nu echt begonnen. Dat was helemaal ons gevoel vandaag. Die lange overgang was goed. We kwamen uit zo ’n druk en opslorpend leven dat het nu al een redelijk shockeffect had. Plots niet meer werken, niets meer moeten opvolgen, aandacht aan geven. Vanaf vandaag werd alles anders. Hebben we al een slaapplek voor morgen? Nee. We zien wel. 

Verandering, dat komt vanzelf. Je hoeft het niet te zoeken. Het sluipt binnen bij elke stap die je zet. Want stappen is loslaten. Willen of niet. Vanaf nu komt er ruimte. Tijdens het stappen dacht ik. Natuurlijk. Wanneer denkt een mens niet? Ik dacht over het denken en voelde dat ik gedachten bovenop gedachten stapelde. Verticaal. Daar krijg je dus een punthoofd van. Ik dacht over stoppen met denken en oefende een soort van combinatie van meditatie en hartcoherentie. Dat gaat heel goed, je krijgt er een soort van runnershigh van. Toen probeerde ik helemaal niets en gewoon open te zijn. Ontvankelijk. Horizontaal. Breed. Zonder grenzen. Dan treedt je in een andere ruimte, een spirituele ruimte. Daar wil ik zijn. Daar word ik gelukkig van.

En ja, we hadden een prachtige etappe. De foto’s spreken voor zich. Een mooi weekend allemaal!  

Even reclame voor Ecopower: hoe schoon kunnen windmolens zijn!

ps: Franky en Mieke, wat jullie doen voor Make it Work is uitzonderlijk. Buiten ‘volle bak’ sponsoren, zijn jullie betrokken bij onze MiWers, uit het hart. Uit het hart dank!!

pps: voor Hans: hierbij nog de etappe van de dag