Dag 22 - naar Vitry-le-François - 24 km

Wat een dag! Het was, net zoals gisteren een heel mooie etappe. Speciaal en afwisselend, door de akkers en de wijngaarden, over de pittige heuvel Mont de Fourche en naar een statige, rijke stad met een groots plein, een nog grotere kathedraal en een Stadhuis als een paleis met een heus park. De lunch was in volle zon, tegen een hooiberg aan.

Het boerenleven

Maar laat me beginnen met vorige avond. Een heel toffe avond, want Monique had de tafel gedekt voor drie. Ze had een salade en daarna een quiche, met een chocomousse om af te sluiten. Het gesprek ging over haar leven als vrouw van een agriculteur. Zelf ging ze uit werken als secretaresse en boekhoudster maar ze rijdt ook met de tractor. Zo gaat dat want op een boerderij is er altijd werk. Nu haar man plots wegviel, staan zij en haar zoon er alleen voor en dat is allemaal niet simpel. Haar man was uiteraard al lang gepensioneerd, maar werkte fulltime. Haar zoon die later binnenviel, het was ruim 20.30 uur, deed ons de hele uitleg over hoe zo ’n landbouwbedrijf werkt. Indrukwekkend. Ze telen 12 gewassen tegelijkertijd. Elke morgen doet hij de toer van ‘zijn’ akkers en dat is het moment dat hij het gelukkigst is. Hij ziet en voelt wat elke akker nodig heeft en doet de hele dag dan niet anders dan die akkers gelukkig maken. Soigneren. Zijn hele gezicht was een lach. Nog nooit had hij een dag ‘gewerkt’. Hoewel zijn werkdag 16 uur lang duurt, een heel jaar lang. 

Genade.

Deze morgen zaten we opnieuw aan de tafel bij Monique voor onze koffie en een stuk brood. Toen zag ik het bericht op whatsapp, een bericht dat ik al om 00.28 ’s nachts gekregen had. Gilbert, onze lieve vriend heeft onverwacht snel de strijd tegen ALS verloren. Ik las gisteren het woord ‘genade’. Na een dag stappen en een lange telefoon met Veronica, was dat het woord dat bleef hangen. Genade, omdat hij niet te lang heeft moeten lijden. Omdat hij de fase van het locked-in syndroom niet heeft moeten meemaken. Omdat hij zijn waardigheid kon houden. Omdat hij een goede man was. Omdat hij graag gezien werd. Om zovele dingen. Veronica, Nathan en Sarah, ook jullie hebben genade nodig. Ons hart is bij jullie.

Vreugde

En toch ging de dag verder, zoals die altijd verder gaat. Voor ons was het een dag om naar uit te kijken want Judith en Willem zouden op weg terug naar huis, na hun vakantie in de Provence, ons opzoeken en een paar dagen met ons doorbrengen. En ja, toen we na een redelijk warme dag arriveerden, kwamen ze ons al tegemoet. De vreugde om elkaar weer te zien, al is het maar na drie weken, bracht ons in een euforische stemming. Samen een terrasje, uit eten, alsof we gewoon op vakantie zijn. Wat een contrast met het nieuws van ’s ochtends… Daar staat de wereld stil, daar stopt het leven en tegelijkertijd is er overal vreugde en geluk. Tranen bij Monique, tranen bij ons, bij Veronica, bij zo veel mensen vandaag. Een lach bij ons allen. Het is vaak duiveltjeskermis in het leven. 

Ps. Bedankt lieve Philippe en Anja voor jullie betrokkenheid en steun aan Make it Work