Dag 25 - naar Precy-Saint-Martin - 25 km

Als het laat wordt ’s avonds vertrek je ’s ochtends ook laat. Maar ja, het was zo fijn, onze afscheidsavond met Judith en Willem. Dus laat in bed, laat op, en dan nog een uitgebreide babbel met Agnes, de uitbaatster van Le Halte, ons ‘tiny little house’ in Villeret. Zeer sympathieke dame van Belgische afkomst. We waren amper de hoek om of ze kwam ons achterna gesjeesd in haar witte Renault zwaaiend met mijn handdoek, die ik dus vergeten was in het kleine huisje. 

Met Judith en Willem reden we de afgelopen dagen toch wel wat rond in deze mooie regio, niet zo heel ver van Troyes. En toch herkenden we al stappend nauwelijks iets. De weg te voet heeft werkelijk niets te maken met de straten. Door akkers met zonnebloemen, met graan (elke fransman moet toch zijn dagelijks brood onder zijn arm kunnen steken als hij door een dorp loopt), zelf met papavers. Na de hennep de tweede plantage met verdovende middelen. Wie wist dat dit deel van Frankrijk ‘little Afganistan’ is? 

Het was een zeer mooie tocht. Met zijn eigen uitdagingen want rond Villeret is de vrijwilliger van de GR ofwel van zijn klot gevallen ofwel is hij van de luie Sjarel. Geen enkele aanduiding. Gelukkig hebben we een app en kunnen we door het bos in min of meer de juiste richting uitgaan. Als je uiteindelijk weer op een soort weg komt, ben je gewoon blij. Eigenlijk echt een droom, om zomaar dag in, dag uit door het land te lopen alle interessante, mooie plekjes te ademen en te voelen. Een heel ander gevoel krijg je bij een streek. Van onbekend is onbemind naar gevoeld en beleefd en dus bemind. Een schitterende regio waar we nooit naar toe zouden gaan maar waar we nu gewoon bij horen.

Toch een aantal dagen.Vandaag dachten we elke stap aan die lieve vriend van ons, die vandaag naar zijn laatste rustplaats werd gedragen. Hij was overal vandaag. Ook bij ons. Dat kon ik heel goed voelen. En hij steunt ons. En we weten waarom. Je moet een grote openheid hebben om de spirituele dimensie van zo ’n tocht aan te voelen. En als er nu een open mens was, een begenadigde, spirituele en sensitieve mens, awel, dan was hij het. Rust zacht, lieve Gilbert. Jij zal ons nooit verlaten. 

Over naar een andere lieve vriendin, die zich afvraagt hoe het met onze fysieke toestand gesteld is. Lieve Marianne, het gaat goed. Verbazingwekkend goed. De knie van Geertje lijkt dag na dag te verbeteren. Tijdens het stappen zijn er geen klachten tot een km of 20. Dan begint het te wringen. Maar ok, dan wringt alles wel wat. Het geeft ons moed voor de bergen, die nog ver weg zijn maar ook weer niet meer zo ver… Mijn pees met de knobbel is genezen. Ik heb 10 dagen met de originele Meindel zolen gelopen want zelfs mijn oude zolen deden te veel pijn. Na die tien dagen is die pees helemaal genezen, weliswaar ten koste van mijn hielspoor maar dat is een bekend, pijnlijk maar niet verontrustend fenomeen. Vanaf gisteren loop ik met mijn oude zolen. Die geven me steun en dat zal veel beter zijn voor de hielen. Dus… alles onder controle. Buiten de pijnplekjes voelen we ons heel goed. Kunnen we kilometers stappen en gaat echt goed. 

Lieve vrienden, we zijn hier in een gîte beland met alles erop en eraan. Er zijn ook gewone toeristen, dus dat geeft meteen een zeker niveau aan. Er is zelf een zwembad, spiksplinternieuw en heerlijk. Een superplekje voor een pelgrim. Een luxe pelgrim. Maar dat zijn we sowieso, want… wie kan dit zomaar doen? Dankbaarheid, opnieuw! Elke dag!

ps: onze dankbaarheid gaat vandaag naar zovele mensen. Met extra aandacht voor Erik en Liesbeth. Jullie zijn zo ’n fijne en geweldige mensen. Dat we jullie kennen alleen al is een cadeau. Dat we bij jullie mochten slapen was een eer!

pps: reacties op onze blog vinden wij heel leuk! Dat geeft ons moed om voort te schrijven want het vraagt wel veel discipline. Dus, bedankt iedereen om een woordje terug te schrijven naar ons!

 

ppps: wij zijn gelukkig