Dag 27 - naar Baroville - 33 km

Een lange etappe, een korte blog. Daar zit een logica in.

De statistieken van de dag: 

Kilometers: 33 km is veel. En eigenlijk niet gepland. In ons gidsje met adressen waren een paar dorpjes overgeslagen. We dachten deze morgen nog, toen we fris en monter op weg gingen, dat we een etappe van 25 km tegemoet gingen. Tot we in een dorp kwamen, 8 km verder, waar met geen woord over gerept werd. Heel raar want er was zelfs een heel pretpark. Met een hotel met vier sterren!

Daar had ik wel eens graag gaan slapen en dan een paar rollercoasters meegesjipt! Toen begon het ons te dagen… hier klopt iets niet. Een landbouwer in nog een ander dorp wist ons te zeggen dat Bar Sur Aube nog 10 km was, terwijl we er eigenlijk al zo goed als moesten zijn.. 

We zijn zo ongemerkt de 600 km voorbij. Het gaat vooruit, als je dat op de kaart ziet vanaf Rocroi, de grens:

Hoogtemeters: tot nu toe had de Kesselberg het grootste stijgingspercentage maar die werd vandaag geklopt door de berg tussen Bar sur Aube en Baroville. Zo op het einde van de dag, was dat nog een uitsmijter van jewelste. In totaliteit stegen we vandaag 596 meter. Of 177 verdiepingen. Mon plat pays, c’ est fini! Maar geen getreur, het was een prachtige wandelweg, met heel wat vergezichten en veel afwisseling. En we hadden goede stapbenen. 

Stappen: 51.300

Intensieve training: 184 minuten 

Calorieën: 2.668

Geluk: als je twijfelt of je toch niet beter in Bar sur Aube blijft omdat je al 25 km gestapt hebt en omdat je je afvraagt in welk godvergeten dorp je weer zal terechtkomen want er is geen winkel en je moet zelf voor je avondeten zorgen, wat wil zeggen kopen in de winkel en je rugzak overladen en je beslist om dan toch maar door te lopen en precies dan komt de stevigste klim tot nu toe, totaal onverwacht en ja, de gite is niet aan het begin van het dorp, ook niet in het midden maar wel helemaal aan het eind van het dorp en je moet na die hevige klim en dat hevig dalen opnieuw beginnen klimmen in dat dorp,  dan… kom je aan op een plek waar niemand is en je moet op zoek naar iemand die je nog welkom heet, twee uur te laat… en dan vind je de vrouw des huizes in een magazijn. Ze dacht dat we niet meer kwamen maar was supervriendelijk en nam me mee naar het paradijs, naar het binnenpleintje waar Geertje even wachtte,  vervolgens naar een kamer met een douche en bad, een eetzaal met alles erop en eraan, en zonder te vragen bracht ze een fles champagne want dat is normaal in een champagnedomein. Dan heb je je portie geluk gehad. 

Dankbaarheid: porties geluk roepen dankbaarheid op. 

Tijdens bijna 10 uur stappen is er zoveel tijd om geluk te sprokkelen. Alleen al het feit dat we leven, het grote mysterie van ons bestaan, van een ‘ik’, een eigen persoonlijkheid en bewustzijn te hebben, dat een deel van een geheel is maar zich toch onderscheidt, roept me op tot dankbaarheid. We hebben er geen enkele verdienste aan. 

Ps: Kunnen we alles alleen? Nee. We hebben elkaar nodig, als de weg lang is of moeilijk. We kunnen het ook niet met z ‘n tweeën. We hebben jullie van het thuisfront nodig. Als onvoorwaardelijke steun. Net als  onze MiWers. Bedankt hiervoor Jan en Inneke! 

Pps: bedankt voor de reacties, leuk om te lezen! Alain, uw gedichtje is prachtig!