Dag 28 – naar Orges - 28 km

Fris gewassen en met propere kleren aan begin ik aan de blog. Onze vuile was is al aan het draaien in de wasmachine. En we zitten in de tuin van de Moulin de la Fleuristerie, in Orges. Vroeger woonde hier een molenaar, die met de kracht van het riviertje de Aube, zijn molenstenen deed malen. Nu woont hier een vriendelijke gastheer die ons net kwam bedienen met een biertje, fruitsap en chips. Alles wat een wandelende mens nodig heeft om er weer helemaal bovenop te geraken. 

Zwerven en thuiskomen

Tijdens deze lange tocht doen we niets liever dan zwerven door onbekend land. En vooral dan is ‘thuiskomen’ elke dag zo belangrijk. Je kijkt er naar uit. Je telt er zelfs op af, na een ellenlange etappe zoals gisteren en vandaag. Er is zoveel verschil in verwelkomd worden. Soms is het heel afstandelijk, zoals bij Nathalie van de gemeente van Amance: enkele vragen over en weer, een stempel in de credential, asjeblieft een laken en een kussensloop, dat is dan 12 euro per persoon, en hop, weg was Nathalie. Maar dan heb je ook al die andere lieve mensen die je bij aankomst verwelkomen met een glimlach, een stoel om in neer te ploffen en een drankje om de grootste dorst alvast te lessen. Aankomen wordt dan thuiskomen, en dat is zo fijn.

Verrassing om de hoek

Weet je wat nog zo verschillend is van een regio doorkruisen als pelgrim en niet als reiziger? Je kent de regio niet, je zit de hele dag in het veld of in het bos, maar soms bots je heel onverwacht en verrassend op een cultureel pareltje. Dat gebeurde vandaag. We zagen vanuit de verte in een vallei een grote muur rond gebouwen. We dachten daar te stoppen om ons broodje op te eten, maar er was geen bankje te bekennen. Alleen een hoog hekken, dat stevig op slot was. We liepen dus verder en de weg leidde ons verder langs de omheiningsmuur waar maar geen eind aan kwam. Hier en daar was de muur ingestort en een groot gebouw dat achter de muur stond was afgeleefd en had een immens ingestort dak. We liepen verder en de muur werd steeds netter, hoger en gerestaureerder tot we aan de ingangspoort kwamen. Monument national stond er op het bordje en daaronder Abbaye de Clairvaux. 

We wandelden binnen in een van de belangrijkste en grootste cisterciënzer abdijen van Frankrijk! We leerden erover in onze cursus Kunst van de Middeleeuwen, en nu stonden we hier, ‘en stoemelings’ binnengewandeld. De abdij werd opgericht in de 11e eeuw, werd voortdurend uitgebreid en is een gigantisch site. Tijdens de Franse revolutie werden alle bezittingen geconfisqueerd en werd er een nieuwe bestemming gezocht voor de abdij. Het werd een gevangenis. Niet zo vreemd, vertelde de gids bij de acceuil, want er waren wel parallellen tussen het teruggetrokken leven in gebed en contemplatie van monniken en de boetedoening en het wegvallen uit de samenleving van gevangenen. Eenzelfde bestemming als gevangenis kreeg ook het klooster op de Mont St Michel en de abdij van Hemiksem in ons land, zo vertelde de gids. We hebben even getwijfeld of we de rondleiding zouden meedoen. Maar die begon pas over een half uur en zou anderhalf uur duren. Zoveel tijd hebben we niet. ‘En route’ dan maar weer.

Het werd een mooie etappe vandaag. 28,5 km bij een mooie temperatuur van 26 graden, en vaak in de schaduw van een bos.Vandaag wandelden we weer de hele weg alleen. We kwamen enkele fietsers tegen, maar geen pelgrims. Gelukkig hebben we elkaar. Om te praten, te lachen, of gewoon stil naast elkaar te wandelen en te genieten, om elkaar aan te moedigen, vooruit of achterop te lopen, maar elkaar nooit echt uit het zicht te verliezen.  

PS. Bij een blog over gastvrijheid denk ik meteen aan onze buurvrouw Caroline. Toen we op 11 juni vertrokken thuis kwamen vele collega’s, buren en vrienden ons uitwuiven en zelfs een eind meestappen. Voor al die mensen zette Caroline koffie klaar met koffiekoeken! Nog eens bedankt daarvoor Caroline, en ook voor jouw bijdrage en steun aan Make it Work.