Dag 30 – naar Marac – 26 km

Ik sliep door de wekker vandaag. Ingrid maakt me wakker op deze zonnige zondag in Arc en Barrois. Ik hijs me uit mijn bed, nog slaapdronken en wankel naar de badkamer met pijnlijke enkels en een stramme knie. Het gaat vandaag een beetje trager, maar dat mag op zondag. Ik sta voor mijn opengeritste rugzak. Wat zullen we vandaag eens aantrekken? Mijn zondagse kleren natuurlijk! Ik doe mijn staprokje aan. Het heeft een specifieke blauwe kleur die me doet denken aan mijn allereerste Chiro uniform. Als lagere schoolkind was dat mijn zondagse outfit. Ik herinner me dat mijn moeder mijn zus Katrin en mij meenam met de tram naar de grote Chirowinkel in Antwerpen. Daar klachten we onze eerste lilablauwe uniformkleedjes. Er hoorde ook een geel sjaaltje bij, dat je rond je hals droeg en waarvan de twee punten samengehouden werden met een leren gevlochten ringetje. We waren trots op ons uniform.Later werden die kleedjes ‘gemoderniseerd’. Het werden overgooiers in jeans, die in het begin tot aan onze knieën reikten. Het werd alsmaar korter naarmate onze benen langer werden. De grote uitdaging was om zo lang mogelijk dat ene kleedje te blijven dragen. Op de duur bleef de ritssuiting openstaan en gebruikten we de schoudergespen als riem, omdat niet alleen onze benen groeiden. Dat was het toppunt van ‘cool’ zijn in mijn puberjaren. 

Mijn staprokje wordt nu al even onafscheidelijk als mijn chirorokje. Niet dat er veel andere keus is. Ik stap ermee naar de ontbijtkamer van ons hotel dat overvol zit met mensen op doortocht naar het zuiden. Ik voel de blikken op mijn benen. Die zien er ook raar uit. Mijn ene been bruin met een witte sok, en mijn andere been wit en afgeschermd van de zon door mijn kniebrees, met enkel een klein streepje bruin boven de andere witte sok. We ontbijten op zijn zondags. Want er is vandaag veel meer dan brood, kaas en confituur: eieren, verse fruitsla, kersen, yoghurt, … Wat een verwennerij! Je begrijpt dat we niet echt vroeg vertrokken deze ochtend.

Schaduwrijke bossen van het Parc National des Forêts

Het werd vandaag een echte zondagswandeling. Heel de voormiddag stapten we in de heerlijke koelte van het Parc National des Forêts. Een menigte vlinders fladderde vrolijk met ons mee als het pad in de zon kwam.

Maanden geleden, kort na kerstmis, hebben ik alle etappes van de Via Francigena een voor een als GPS-bestand gedownloaded op mijn telefoon. Het parcours tekende zich etappe per etappe af als een blauwe lijn, helemaal vanuit Brussel naar Rome. Dat was zo spannend, dat ik ‘s avonds door de adrenaline nauwelijks in slaap geraakte. Vele maanden later namen we de route du soleil voor vakantie in het zuiden. Met onze telefoon in aanslag reden we in deze buurt en keken we op de app waar de via francigena liep. En elke keer als die heel dichtbij de autosrade kwam keken we reikhalzend of we geen glimp konden opvangen van de weg, die we maanden daarna te voet zouden lopen. Vandaag is het zover. We zijn inderdaad twee keer onder de autostrade door gelopen. 

Liefde en haatverhouding met de GR

Omdat we gisteren noodgedwongen even het pad moesten verlaten door gebrek aan accomodaties, stappen we vandaag 2 extra kilometers om er weer op te geraken. “Ik heb het gevoel, zei Ingrid, dat als we weer op onze route zijn, het er druk zal zijn.” Waar ze dat idee vandaan haalde, weet ik niet. Want we zagen weer geen enkele pelgrim vandaag. Enkel drie gepensioneerden op hun fiets in het bos. Verder geen kip. Nochtans kreeg Elisabeth, waar we vandaag verblijven, al meer dan 50 pelgrims over de vloer kreeg dit jaar.

Nieuwe regio: de Bourgogne

Ondertussen komen we stilaan in een andere regio terecht. We zijn nog in de Haute Marne en de straat van Elisabeths huis heet nog ‘Rue de Champagne’. Maar de hoofdstraat van Marac heeft de naam ‘Rue de Bourgogne’. We zitten op het kruispunt tussen Champagne, Lorraine en Bourgogne. Gedaan met de bubbels, laat de Bourgogne maar komen!

Morgen stappen we naar Langres. Daar nemen we een dag rust. Want we willen de stad bezoeken en wandelen op de versterkte remparts rond de stad. Maar vooral willen we even rusten. De vermoeidheid eist zijn tol en nestelt zich in onze hielen en pezen. 

De was draait in de wasmachine, Elisabeth is het eten aan het maken, ik ben aan het bloggen, Ingrid belt naar haar papa. Straks halen we de kaart boven en zullen we nog enkele adresjes en tips krijgen van Elisabeth. Ze is een zeer gastvrije dame met veel en voor humor, die ons ontvangst in haar oude boerderijwoning, waar ze vandaag in gezelschap is van Pierre, haar zwaar autistische zoon. Elisabeth is actief lid van de VFFF, de Franse Federatie van de Via Francigena. Elisabeth is een fervente voorstander van de oorspronkelijke weg, maar is erg kritisch over de GR 145 die de VF in haar ogen heeft opgeslokt en hertekend, gedreven door de commerce. De GR maakt ook teveel onnodige bochten, zegt ze, waardoor de route in totaal 500 km langer is dan de originele weg. Maar ach, elke pelgrim kiest zijn weg. Ingrid vertelde me ooit dat ze een koppel ontmoette die hun camino uitstippelden met een wegenkaart en altijd de kortste en rechtste weg nemen naar de volgende bestemming. ‘Not our cup of tea’. We houden van het betere bochtenwerk.

PS. Jinge, bedankt voor de steun en bijdrage. Zo kan Make it Work blijven doen waar het goed in is: jongeren in moeilijkheden coachen en aan een job helpen.