Dag 33 - naar Chalindrey - 28,6 km

Hitte en zijn gevolgen

32 graden zou het vandaag worden. Daar waren we toch wel wat nerveus over. Dus vroeg het bed uit en vroeg starten. Ontbijt om 7 uur en om 7.30 uur vertrekken. We kregen alvast een helblauwe hemel en een zalige ochtendzon om de stad uit te lopen richting Lac de Liez. Ingrid vroeg me: hoe lang hebben we nodig om onze plek van bestemming te bereiken?

  

Het antwoord blijven we jullie schuldig want Geertje, die begon aan deze blog, is intussen in slaap gevallen, daarom neem ik even over. 

Over de etappe. 

Er valt veel van te zeggen. Elisabeth raadde ons de D 17 aan. Zo zou het slechts dik 10 km zijn naar Chalindrey. Wij zien een autoroute eigenlijk nooit zitten (asfalt, auto’s en vrachtwagens, geen natuur), dus sloegen haar raad opnieuw in de wind om de simpele, bewegwijzerde GR te volgen. 

Die voerde ons langs een prachtig wandelpad langs het meer, in de schaduw. Wat ook ’s ochtends vroeg een cadeau is. 


Na de vele kronkels langs het meer, kwamen we in meer open landschap terecht en werd het zweten. Want effectief, het was 32° vandaag. Gelukkig hadden we nog een heel stuk bos ook, heerlijk maar niet altijd even gemakkelijk. Af en toe was het pad volledig toegegroeid met braamstruiken en netels. Lang leven onze stokken, op zo ’n moment. Daarmee kan je je een weg banen. 

Op een bepaald moment konden we een stuk van de weg afsnijden en ons enkele kilometers besparen. Met deze temperaturen leek ons dat een goed idee, tot we door kregen dat we dan op een route national moesten stappen. Zonder voetpad en zonder afscherming. Nee, dank je !

Extra pijnlijke kilometers

Omdat de enige slaapplek op onze route in Torcenay niet vrij was, moesten we alweer uitwijken van onze route. En dat deed wel wat pijn. 4 km extra in de volle zon op asfalt. En in  onze slaapplek in Chalindrey wordt er niet gekookt maar kunnen we wel zelf iets opwarmen. Dat betekent: naar de supermarkt, die er gelukkig wel was en avondeten, ontbijt en lunch voor morgen kopen en en op onze bult leggen. Zwaar dat dat is, boodschappen! 

Ontmoeting op cafe

Toen we dan eindelijk in het centrum van Chalendrey kwamen, zagen we een terrasje. Wat doet een pelgrim na 28 km? Juist, zich neerploffen, de rugzak van lood aan de kant schuiven en iets fris bestellen. Daar waren we druk mee bezig, toen we een vrouw alleen ons in het Nederlands ons aansprak. ‘Zijn jullie stappers? Van waar komen jullie? Waar gaan jullie naar toe?’. Onze outfit liegt nooit. Binnen de 3 seconden zat ze bij ons aan tafel en zijn we wat blijven plakken. Witte wijn, cola en een biertje. En nog een, we waren uitgedroogd. Nettie van Maasmechelen was op vakantie met Gus, een vriend van haar en toen kreeg die een beroerte. Hij ligt nu in een ziekenhuis in Dijon, 84 km van hier. Ondertussen gaat het wel beter met hem maar zit zij hier vast en wacht op repatriëring. We boden aan om ons pelgrimsmenu me haar te delen, want ze kan niet met zijn auto rijden. Ze kan dus ook niet zomaar overal naar toe. Nu gaan we dus eens beginnen aan onze ‘diner’.

Tot morgen!

Ps: De etappe was langer en moeilijker dan we dachten. Maar moeilijk gaat ook. 

Pps: een grote en dikke merci voor alle reacties op de blog. Wij kijken er naar uit om die te lezen. Geeft ons het gevoel dat we niet voor niets schrijven. En vooral plezier!

Ppps: een grote en dikke merci voor Paul Verschueren, onze collega Tinie en haar man Ronny, en Loes Van Wambeke! Jullie steun is hartverwarmend!