Dag 100 - naar Vetralla - 0 km
0 km op dag 100. Dat is niet hoe we het hadden voorgesteld. Elke dag wordt het wat moeilijker en gisteren bereikten we een kritische grens. De knie eiste haar noodzakelijke rust op. We hopen dat het morgen weer wat beter gaat en dat Geertje halve etappes kan doen. Langs de Via Cassia rijdt ook de bus.
Het weerzien gisteren was een ontlading. Van een lang gekoesterd verlangen om elkaar weer te zien, van opluchting om even de luxe van vakantiegevoel te hebben en van even pelgrim-af te zijn, van de pijn niet langer te moeten verbijten. Van Viterbo zagen we niets. En nee, dat vinden we niet zo erg. Dat komt later nog wel een keer. We stapten naar .. de auto (!!!!),
besloten om niet op restaurant te gaan maar eens gezellig thuis te eten, dus gingen we als gewone mensen naar de Lidl en kochten er van alles voor een gewoon huishouden, van prosciutto tot wasmiddel. Het was donker toen we in het huis arriveerden. Wij doken de douche in, Judith en Willem kookten en verwenden ons met een heerlijk flesje wijn dat ze op een wijndomein gekocht hadden.
Pijn is een spelbreker als het op slapen aankomt. Geertje had dus een mindere nacht. Ikzelf had ook last van de achillespees en bij uitbreiding heel mijn linkervoet tot halverwege de kuit. Als je pijn negeert, verspreidt die zich. Maar we stonden laat op en hebben dus toch goed gerust. Vandaag doen we niets, buiten 1 slaapplek - de laatste !!!!! - regelen en de was doen. En een blogje te schrijven natuurlijk, gelukkig op het klaviertje!
In Aquapendente op de post ‘verloren voorwerpen’
Écht niksen
The bold & the beautiful
In de wasmachine. Grote wasjes, kleine wasjes, doe ze in de wasmachine, laat maar lekker draaien,… Heerlijk. Alles eindelijk nog eens echt goed gewassen. We zullen proper aankomen in Rome.
Ps: Op dag 100 niet meer in staat zijn om te stappen, ja, dat doet wel wat pijn. Maar het is niet erg.
Pps: In plaats van ons te beklagen, genieten we. Dubbel en dik, want het is hier een ronduit heerlijke plek met heerlijk gezelschap en heerlijk .. alles.
Ppps: We denken daarbij aan zij die het minder getroffen hebben en in hun pijn geen vangnet vinden zoals wij.
Pppps: Bedankt iedereen die ons bemoedigende woorden stuurt. Die helpen. Echt. Om morgen de moed te vinden om de laatste vier dagen aan te vatten.
Ppppps: Bedankt, … voor de bemoedigende steun voor Make it Work. Die helpt. Echt. Om onze jongeren de kans te geven hun weg te gaan.
Reacties
Hebben jullie een vlucht op een bepaalde dag ?
Of komen jullie te voet terug ?
Probeer de pijnlijke plaatsen regelmatig af te koelen, de helpt vaak om zwellingen in te tomen of te vermijden.
In elk geval héél veel moed gewenst voor de laatste loodjes.
Groetjes vanop de GR5.
Veer
Maakt allemaal niet uit. Je hebt 100 dagen gestapt en je bent er “bijna”. Dat de laatste loodjes het zwaarst wegen is bekend dus…. Geen stress en neem je tijd. Dat moet kunnen, zeker als je pelgrim bent nee?
Hetgeen jullie gedaan hebben grens voor ons echt aan het ongelooflijke! Iedere morgen zeggen we dat weer tegen elkaar na het lezen van de blog. Proficiat zeggen is een beetje banaal hiervoor.
Weet in ieder geval dat we meeleven en iedere dag weer heel erg benieuwd zijn naar jullie teksten en foto’s!
Courage
Dirk en Margriet
De rust, de verwennerij, het komt geen dag te laat zo te lezen in jullie verslagen.
Nog 4 dagen stappen, het einde is in zicht. Jullie komen er wel, al dan niet met een beetje hulp. Heel trots op jullie!
Een dikke bees aan Judith en Willem.
Anneleen
Xxxx
Wat een bekoorlijke plek om op te laden. En dat op dag 100. WAW!
Ja, Judith en Willem Made it Work voor jullie!
Kijk uit voor die witte voeten, Ingrid. Ik hoop dat je ze dubbel en dik ingesmeerd hebt ;-)
Geertje en het onafscheidelijke ice pack op de sputterende knie. Die kijkt zeker uit naar Rome?
Nu jullie de 100 hebben bereikt, kan ik me voorstellen dat die laatste dagen extra doorwegen. Voor 1 keer: kijk achterom van waar jullie al komen, en besef dat de eindmeet wenkt.
Veel courage die laatste stapdagen.
xxx
(J&M)
Bij deze: geniet van alles dubbel en dik deze laatste dagen! Enne, 't zal voor jullie zeker afkicken zijn eens terug in België, maar voor ons, lezers, ook! Vale! Hartelijke groet van Vero.
Phil en Anja
het is zo ontzettend knap wat jullie al gedaan hebben!
Elke dag kijk ik ernaar uit om jullie blog te lezen! Chapeau dat jullie deze elke dag schrijven!
Nog veel moed voor de laatste dagen! Doe ze vooral op jullie eigen tempo!
Veel liefs, kristel&Fons
Een rustdag om zen van te worden zodat jullie naar Rome zullen zweven, al was het maar in gedachten. Zelfs op deze 'dolce far niente'-dag is er nog tijd voor reflectie en relativering. Mentale kracht om de laatste dagen uit te wandelen naar het ultieme einddoel.