Dag 103 - naar Formello en Isola Farnese - 20,7 km

Gisterenavond waren we sinds lang, sinds Radicofane, terug onder ons. Heerlijk, het leek wel een romantisch etentje om iets te vieren. Maar dat is te vroeg. Prijzen worden aan de meet uitgedeeld. Dat voelt juist. 

Campagnano di Roma is een klein, typisch Italiaans stadje waar we verder niet veel bijzonders over te vermelden hebben. Na een cappu in een bar, vertrokken we voor de voorlaatste keer. We liepen langs ons zalige restaurantje van gisteren, liepen er even binnen en kregen een hele zak amandelkoekjes mee. Zo ‘ n lieve mensen..

Laat want we waren van plan om maar 10 km te stappen. We hadden immers gelezen dat er een groot stuk was afgesloten wegens de varkenspest. Er zouden dode everzwijnen langs de weg liggen. Ze raadden aan om een variant van de fietsers te nemen of anders in Formello de bus te nemen naar La Storta. La Storta heeft daarenboven een slechte naam. Het zou niet veilig zijn voor pelgrims. Dat was de reden waarom we onze slaapplek in Formello gekozen hadden. We besloten het onderweg te bekijken. 

Tot Formello was de weg prachtig. Landelijk, bucolisch, zoals we in onze Latijnse lessen leerden. De sporen van de Etrusken en de Romeinen heel erg zichtbaar. Met de uitgehouwen wegen, de grafvelden langs de weg. We voelden ons heel goed. Rome in zicht. Elke stap een stap dichter. We kunnen Rome voelen, ruiken en bijna zien. We deden een poging onderweg door op een heuvel te klimmen die het uitzicht nog wat weidser maakte dan het al was. Een opwinding maakt zich langzaam maar zeker van ons meester. Rome bereiken was zo lang zo’n verre, onbereikbare droom. Het leek ons heel lang overmoedig om te zeggen dat we naar Rome stapten. We corrigeerden dan altijd met te zeggen dat we ‘richting Rome’ stapten. Nu is het einddoel binnen handbereik en dat is onwezenlijk. Het lukt me niet het gevoel te beschrijven omdat het een verwarrende mix is. Van blijdschap, van opluchting, van droefheid, van melancholie, van trots, van volheid, van dankbaarheid, vooral dat, van gedragen geweest te zijn, de hele weg. Geen idee hoe het morgen zal verlopen. 

Het parcours staat vast. Toen we in Formello aankwamen en onze slaapplek binnenstapten, een klein huis van 1.400, echt waar, schitterend, wisten we hoe we he zouden aanpakken. We zouden snel iets eten, en hoera, de vrouw des huizes had de frigo gevuld met eieren, melk, etc., dus perfect voor een snelle lunch, we zouden onze rugzakken droppen en de rest van de normale etappe lopen. Nog een 10 km. Wandelen zonder rugzak is nog steeds een droom. Wat een verschil! Dat namiddagvullend programma voelde echt als een cadeau dat we onszelf gunden. Raar, ik weet het, om een wandelmiddag nog als een cadeau te zien. Maar dat was het. We namen de bus terug naar Fermello. 

Zo meteen gaan we onze laatste avond onder ons twee eten. Morgenvroeg pakken we voor de laatste keer onze rugzak op. Gaan we voor de laatste keer de weg bestuderen. 

Lieve mensen, we zijn wat in de war, maar we genieten van alles. Tot morgen!

Ps: Een dikke merci aan alle mensen die een warm hart toedragen aan Make it Work. You made it work! Vandaag een speciale dank aan Cathy Goethals, familie De Wilde -Soubry, Alice en haar Yogaladies en Theresia Charlier! 

Pps: Dromen najagen, het lijkt gek. Tijdverlies en verspilling van energie. Zeker als dromen onbereikbaar ver lijken. Maar dat weet je pas als je het probeert.

Ppps. Vragen jullie je soms af hoe het gaat met Ali, Denzel en Oussama, de drie jonge gasten van Make it Work die ons uitgeleide deden en meestapten op onze eerste stapdag van Meise naar Perk? Hier is een update van Hun coach, Nena: 

Denzel wou heel graag zijn opleiding hervatten en daar hebben we dan een oriëntatie gedaan naar wat hij leuk zou vinden. Jammer genoeg is er iets misgelopen waardoor Denzel een tuchtsanctie heeft gekregen en dus niet meer op uitgang mag. Hij liet mij weten heel veel spijt te hebben en dom te zijn geweest… zijn traject staat dus eventjes on hold.

Ali is aan het werk als industrieel reiniger. Hij heeft die job zelf via via geregeld en heeft ook aangegeven geen on the road coaching meer nodig te hebben, hoewel wij dat wel liever nog even hadden verdergezet. Maar goed nieuws dus. 
Ousama start binnen 2 weken op als groenarbeider. Hij is vandaag voor de rechter moeten komen om zijn reclasseringsplan voor te stellen. Als hij een positief vonnis krijgt, komt hij dus vrij. Maar hij liet mij al weten dat de rechter heel positief was. Persoonlijk ging het met hem op mentaal vlak de laatste tijd wat stroef, de laatste loodjes wegen voor hem echt zwaar. Hij kijkt heel hard uit naar zijn vrijheid en zijn werk zegt hij!