Dag 104 - naar Roma - 22 km

We zijn er ! We hebben Rome gehaald!! Wat een ongelooflijk gelukkig moment!!!

En ja, daar kwamen tranen van. Tranen van geluk en overweldigende emotie. Dat begon gisterenavond al. Toen we de laatste keer uit eten gingen op de VF. Het was een goed en gezellig restaurantje en we vroegen naar een ‘goede” wijn. Wat kregen we? Een Brunello de Montalcino van het domein.. Caparzo, waar we op de weg al eens van mochten genieten. 

Tijdens het eten overviel ons het besef van het einde van onze lange tocht als een koude douche, een concreet feit. Dat we het hebben gekund, dat we al die pijn verdragen en verbeten hebben, dat we al die bergen op en af gelopen hebben, dat we effectief ons doel zullen bereiken. Het leverde ons een groot geluksgevoel op. En ook opwinding waardoor we geen oog dicht deden. De paralellen met ons vertrek op 11/6 zijn groot. 

De Via Cassia zoals die er elke ochtend bij ligt.

Deze morgen trokken we voor de laatste keer onze rugzak aan en gingen aan de bushalte staan. Het stuk dat we gisteren gelopen hadden, konden we vandaag met de bus doen. We stapten uit in La Storta op de drukke Via Cassia en begonnen aan de laatste etappe, in het drukke verkeer. Gelukkig liep de VF al snel een park in, het Riserva Naturale dell'Insugherata, een groene long vlak bij Rome. 

Eens daaruit, liepen we opnieuw door de drukke straten en besloten we om nog even te gaan lunchen. Dat was wel nodig, want uiteindelijk waren er nog best veel kilometers te stappen en dat gaat niet met een lege maag. Na die lunch wachtte ons nog een laatste uitsmijter: de Monte Mario, ook een groene long, die je moet beklimmen om beloond te worden met het schitterende uitzicht op Rome. 

Daar was het, boven op de Monte Mario, dat we de eeuwige stad voor het eerst zagen. Met zicht op de Sint-Pietersbasiliek, het Typemachien, Capitool, enfin alles. De Monte Mario afdalen was nog lastig, een echte benenbreker, speciaal om de pelgrim tot op het bittere einde bij de les te houden. En tot slot nog de laatste rechte lijn tot op het Sint-Pietersplein over de Viale Angelico. 

De tranen welden weer op, 100 meter voor we het plein opliepen en ze waren niet meer te stelpen want op het plein stonden Judith en Willem met een spandoek, stonden Gerda en Herman met een spandoek en stonden de Ieren en de Canadezen en Santa Deborah, een zotte Romeinse vla die we kennen van onze vorige Camino naar Santiago. Dat was me daar een geknuffel en geflodder. Heerlijk!

We gingen met z’n allen iets drinken en daarna gingen we ons ‘testimonium’ of getuigschrift afhalen. Na het bestuderen van onze credentials kregen we dan een volledige aflaat. Dat wil zeggen dat al onze zonden ons vergeven zijn. We hebben nu dus terug een babygeweten, puur en zuiver. Daar zullen we maar heel hard van genieten want lang zal dat niet standhouden J.

Nu gaan we een aperitiefje drinken en dineren met de bende. Heerlijk. Puur genieten. In gewone kleren want die had Judith bij. 

Voorlopig stopt deze blog. We gaan deze twee dagen 100% van onze tijd aan onszelf geven en genieten van alles. Maar er komt nog een nabeschouwing. Dat zien jullie wel verschijnen via de mail. 

Ps: Op deze speciale dag bedanken we alle WaWers, inclusief de coaches. Het zijn zij die alles mogelijk maken door hun werk, hun inzet. Zonder hen zou er geen Make it Work zijn. Zouden er geen kansen gecreëerd worden voor onze jongeren. Alleen door de bereidheid van elke WaWer om hard te werken én te delen, niet met woorden maar met daden, gebeurt het. Het wonder. 

Pps: Wat zouden we gedaan hebben zonder onze medische engelen. Dokter Jan van Mulders, dokter Bernard uit Aigle en dokter Michael Huysmans. We hadden het zonder hen niet kunnen afmaken. Daarom, alle drie, een dikke merci!