Dag 83 - naar Camaiore - 28 km

Dit is een gedeeld verslag van een dag die we – na 82 dagen samen stappen – gedeeld hebben beleefd. Ingrid heeft de etappe gestapt. Geertje heeft haar knie een dag rust gegeven.

Wanneer we denken aan de regio Toscane, verschijnen er vooral beelden voor onze geest van heuvels met wijngaarden, cipressen en de ‘strade bianche’. Maar er is zoveel meer! Wij stapten de Toscaanse regio binnen in Lunigiana en nu lopen we alweer de Versilia streek in. Dat is ruwweg het gebied tussen de steden Massa (in het noorden) en Viareggio (in het zuiden).

De naam Versilia is afkomstig van de gelijknamige rivier die door het gebied stroomt. In de Versilia streek zul je over het algemeen niet veel toeristen tegenkomen. Maar je vindt er wel schilderachtige dorpen en stadjes in de heuvels met de Apuaanse Alpen op de achtergrond, en mooie zandstranden langs de Ligurische zee. Jazeker, een aanrader! 

Gisterenavond sliepen we in een luxe Ostello (voor 50 euro, niet zo goedkoop voor een pelgrim, maar wel elke euro waard), in het centrum van de stad, op het gezellige plein. Waar we via de hospitaliëro een adresje kregen met ‘de beste  verse pasta van ’t stad’. 

Wij die dachten dat we kilo’s zouden kwijtraken…

Zicht uit onze Ostello 

We kunnen het bevestigen, we hebben onze duimen en vingers afgelikt, bijna ons bord ook. De gestoomde groentjes erbij waren zo mogelijk nog lekkerder. Patatjes, boontje, worteltjes en venkel. Heerlijk en eenvoudig bereid. Wij zullen thuis ons klassiek gamma eens treffelijk uitbreiden!

Vandaag slapen we in de Ostello dei Pelegríni en die is gevestigd in de oude Benedictijner abdij van San Pietro. Hier liggen we helemaal alleen in een kamer voor 8. Nog maar eens, en daar zijn we niet rouwig om. We kunnen gezellig in ons ondergoed ronddribbelen en geen snurker zal onze slaap verstoren.

De abdij bestaat uit een kerk, een begraafplaats, een klooster en de campanile. De klokkentoren bimbamt zo oorverdovend dat elke luie pelgrim ’s ochtends vroeg vanzelf zijn bed wordt uitgeschud. 

De kerk dateert al van de 7^e eeuw en het is bijna zeker dat Sigeric die als eerste de via francigena beschreef vanuit Canterbury naar Rome, hier verbleef. Hij beschrijft Camaiore als ‘Campmaior’. De abdij wordt vermeld als een belangrijk rustpunt en hersteloord voor vermoeide pelgrims. Ik kan op geen beter plekje terechtkomen en hoop op een wonderlijke renaissance van mijn gezwollen knie.

De ostello bevindt zich in dit oude kloostergebouw. Het is hier helemaal vernieuwd en de ostello wordt nu gerund door een jong koppel alpinisten en berggidsen, die niet alleen pelgrims opvangen maar ook bergtochten begeleiden.

Hier komt Ingrid even aan het woord:

We zijn nog maar net binnen of het begint hier te stortregenen. Grote, donkere, dreigende wolken vergezelde me de hele tocht. Die was redelijk lang en vermoeiend. En een dreigend onweer jaagt op. Ik had geluk. Drie druppels, erger was het niet, oef! 

Toen ik deze morgen vertrok, voelde ik me nog heel moe van gisteren. En uiteraard een beetje verweesd. Alleen stappen op zich is niet moeilijk. Meestal praten we niet zoveel. Maar toch, het is anders. Het is prettiger met haar. Zo vertrouwd. Dus ja, ik miste mijn maatje. Gisteren had ze niet veel gemist. Heel dat stuk was op een asfaltbaan, met vooral fietsers. Op en af, op en af. Vandaag was een stuk beter, maar evenveel asfalt. Ik liep de stad uit, recht omhoog naar een kerk, richting de burcht. Daarna zakte de weg weer en kwam ik op de Via Aurelia terecht. Die oude Romeinse baan kennen we goed uit Eygalières. Daar is die charmant en landelijk. Hier was het een drukke doorgangsbaan. Na een paar kilometer werd het rustiger en kwam ik opnieuw op een kleine asfalt die heel populair is voor fietsers. Op en af, op en af,… maar vooral op en met een allerlaatste blik op de zee.  

Terug in het dal, liep ik langs een klein gebouwtje waarvan de deur openstond. Nieuwsgierig als altijd keek ik binnen en zag ik een jonge vrouw die vol overgave een beeldhouwwerk aan het modelleren was. Mag ik even kijken, vroeg ik. Ja natuurlijk, zei ze enthousiast. Ze werkte aan een beeld in plaaster van een man, een vrouw en een kind. Haar ontwerp zou, als het eenmaal perfect was, door een andere artiest gekapt worden in sneeuwwitte marmer, op een grootte van anderhalve meter. Ieder zijn specialiteit, zei ze. 

Ze liet me de rest van haar atelier zien, alle werken die ze gemaakt had, vaak replica’s van werken uit de Capitolijnse musea en ook een uit het Louvre. 

Ze vertelde me dat de stad Pietrasanta, waar ik zo meteen zou binnenwandelen, wereldberoemd is voor beeldhouwwerken.de beeldhouwkunst. Er zijn heel veel ateliers. En de hele stad staat vol met kunst. Ik liep precies in een openluchtmuseum. De stad heeft haar naam niet gestolen: Heiligesteen! 

1 september aan de schoolpoort 

Na Pietrasanta restte me nog een stevig stuk met nog wat onverwachte benenbrekers. Goed dat Geertje die niet heeft moeten doen. Want het is ondertussen toch nog geen grote stoef… ze ligt hier naast mij met ijs op de knie en stoot bij tijd en wijle een getergde kreun uit. Rustig afwachten maar…

Ps: Alleen stappen heeft ook voordelen. Je hoeft werkelijk alleen maar met jezelf rekening te houden. Ook de verdiepte stilte, het meer contemplatieve stappen, heeft me goed gedaan.

Pps: Met de trein reizen heeft ook voordelen. Je kan even een brugje maken. 

Ppps: Inzicht, een goed begrip van wie je bent en wat je situatie is, is het begin van alles. Alleen dan kan je juiste beslissingen nemen. En hulp aanvaarden is verstandig. 

Pppps: Onze jongeren van MiW aanvaarden ook de hulp van hun coaches. Dat is verstandig. Daar kunnen we ze alleen maar bij aanmoedigen. En supporters zijn er! Bedankt voor de steun, Griet en Steven en Mieke en Peter. We hebben jullie nodig.