Dag 85 - rustdag in Lucca

Wat doet een mens op een rustdag? Juist, rusten. Dat wil zeggen dat er geen wekker afliep. Dat we alles eens op ons honderdduizendste gemak deden. Gisterenavond was dat anders. Na een uitputtende etappe en dito late aankomst, was het rushen om op tijd op onze afspraak te zijn. De avond verliep rustig. We hadden een aperitief in een bar en vonden daarna een restaurant waar we met zes aan een ronde tafel konden. Het eten was wederom heerlijk en de gesprekken gingen over uiteenlopende zaken. Over camino’s lopen, uiteraard, maar ook over Ierland en de complexe geschiedenis ervan. En over hun eetcultuur, die net zoals de Italiaanse een ‘cocina povera’ is, of een armeluiskeuken, gebaseerd op enkele  eenvoudig te vinden ingrediënten die ten volle benut worden. Niets gaat verloren en de smaak wordt gemaximaliseerd. In Ierland waren het aardappelen die makkelijk te telen waren. Aardappelen in alle mogelijke bereidingen. Aardappelen waar ze zelfs van de schillen een heel straffe soort illegale vodka maken.

Zonsopgang vanuit onze ‘room with a view’

We lagen relatief vroeg in ons bed want we waren compleet uitgeteld. Geertje sliep onmiddellijk, zoals gewoonlijk, maar was ook heel vroeg wakker. Gelukkig heeft ze daarna nog wat verder geslapen. Bij mij is het omgekeerd. Van vermoeidheid kan ik niet slapen maar als ik dan eenmaal vertrokken ben, dan … geraak ik maar moeilijk terug wakker. En hoera, dat moest niet. Dat was eens echt bijtanken, sé. Onze koffie namen we in de overdekte Mercato (het regende) terwijl onze was lekker aan het draaien was in een wasserij achter de hoek. 

Daarna bezochten we de kathedraal en zijn campanile. Wauw, dat was de moeite! Het is net zoals in Meise een Sint-Martinuskerk. Op de gevel staat Sint Maarten als replica te pronken terwijl het originele Romaanse, marmeren beeld uit de 12e eeuw veilig en wel binnen staat.  

De Sint Maarten is het enige beeld van het portaal dat afgewerkt raakte. Daarom staat het er wat verloren bij..

We liepen ook de kerk San Giovanni e Reparata binnen en bewonderden haar ondergrondse schatten: de restanten van een Romeinse villa, de vroeg-christelijke kerk en baptisterium. Ook de Sint-Michielkerk liepen we binnen. Allemaal even indrukwekkend mooi. 

Als je nog niet in Luca geweest bent, maak de omweg want het is echt de moeite, een openluchtmuseum! En slenteren door de gezellige winkelstraatjes, met op elke hoek een bar of restaurant,… hoe zalig is dat! Met goed weer is het een goed idee om een fiets te huren en op de omwalling te fietsen. Dat waren we vast van plan maar met die stortregens om het uur, leek ons dat geen goed idee. Dat zal voor een volgende keer zijn. Want ook hier moeten we nog eens terug komen. 

Zie, de niet te stuiten verwildering

Maar wel in zondagse, proper gewassen kleren

Onze eenvoudige lunch, bruschetta en een wit wijntje, was voldoende om ons weer te doen wegzakken in een lome moeheid. 

Bruschetta, ideaal om nog eens op de kleren te morsen

Terug naar onze kamer dan maar en de benen laten rusten, ze hebben het nodig. De blog is kort want we gaan even onze ogen sluiten. 

Ps: Onze tocht is best wel zwaar. Misschien zien we er op foto nog goed uit maar in feite zijn we wat aan het verwilderen en raken we stilaan doormoe.  

Pps: Onze tocht is niets in vergelijking wat Hilde, Walter, Veronica, en zoveel anderen moeten doorstaan. Wij hebben deze tocht volledig vrijwillig gekozen. En ook al is die bij momenten zwaar, er zijn altijd meer dan voldoende topmomenten die alles dubbel en dik waard maken. We klagen niet, integendeel. En we leven mee met zij die moeten loslaten. Hun verdriet is ook dat van ons. 

Ppps: Vaak is het duiveltjeskermis. De zon kan schijnen terwijl het regent. Laat dan de zonneschijn je beschermen tegen de regen.

Pppps: Bedankt, Kristel en Fons, voor jullie warme steun.