Dag 87 - naar San Miniato - 31 km

Om 07.15 zaten we aan het ontbijt van ons hotel. Een hotel deze keer want de ostello van Altopascio was na de covid niet meer open gegaan. En dat viel heel goed mee want het was een continentaal ontbijt, dus met wat hesp en salami en yoghurt en fruit en müsli en, wat het helemaal af maakte, werkelijk heerlijk zelfgebakken brood. De man die ons onze koffie gaf, was er heel duidelijk zelf echt fier op. Dat alles gaf ons een goed begin van een lange etappe. 

Die begon door de straten en later door het bos, het veld en heidegebied. Heel afwisselend en dus heel prettig. We hadden weinig asfalt.  Toen we even op een bankje zaten, kwam er een jonge kerel aan. Hij was ook gestart in Lucca. Hij bleef de hele voormiddag bij ons. Ook al had hij stelten van benen. Ook al gingen we een bar binnen voor een cappu terwijl hij niets nodig had, tenzij wat gezelschap en ja, misschien ook wel aan ervaring op de weg. Hij heet Paulo, is 21 jaar en komt van Genova (niet Genève maar Genua). Even verder kwamen we het koppel uit Australië tegen, die ik gisteren voor het eerst zag. Ze zaten langs de kant en zagen er wat oververhit uit. Ze waren op de fietsroute terecht gekomen en werden toen door verschillende mensen ‘terecht gewezen’ – zo voelde het voor hen aan -  en dan zijn ze maar terug gelopen naar de voetgangersweg. Dat leverde hen een omweg van 4 km op. De vrouw begon te jammeren dat ze van de korte etappe van gisteren al doodmoe was. Waar waren ze toch aan begonnen. Nu, dat vragen we ons ook af want….  de man trekt een mega grote trolley waar 4 rugzakken aan hangen. Zijn vrouw heeft ook nog een rugzak. Volgens mij hebben zij heel hun huishouden bij. Een ander dan dat van Leo, de fietser op weg naar Piacenza. En met die trolley is het heel moeilijk op het voetgangersparcours. Dat is vaak heel steil en geaccidenteerd. Vandaag moesten we bv. een lange trap nemen om het stadje Fucecchio te bereiken. Onmogelijk voor hen. Het is ook de allereerste keer dat ze zo ’n tocht ondernemen. Niet simpel..

We hadden een lunch in Ponte a Cappiano. Daar is een brug gebouwd over de Arno, je weet wel, de rivier die door Firenze onder de Ponte Vecchio doorstroomt. De brug hier werd ook door een Florentijn gebouwd, niemand minder dan Cosimo de Medici. Schitterend bouwwerk dat heel veel meer was dan een brug. Het had ook een commerciële en militaire (de controle over wie de Arno overstak) functie én die van pelgrimsopvang. De Ostello van Ponte a Cappiano is nog steeds in een van de torens van de brug. We zouden er graag gaan slapen maar .. de weg roept ons om toch wel wat meer km’s te doen. 

De Ostello in de brug 

Daarna volgde een lang stuk door de vlakte en 

door een stadje Fucecchio en …

zagen we San Miniato in de verte liggen. We dachten dat het een ander stadje zou zijn omdat het nog zoveel kilometers waren, meer dan we inschatten dat de afstand naar dat stadje kon zijn. En toch was het juist, de weg maakte echter heel rare kronkels, waarschijnlijk om de spoorweg en de autostrade onderdoor te kunnen. 

Het was lang en het was heet maar toch hebben we het er goed van af gebracht. Net op tijd (18.00 uur) de ostello binnen, de ospitaliera stond op het punt te vertrekken. Het is een jeugdherberg, maar wel helemaal in het oude centrum, leuk. We delen de kamer met twee andere meisjes. En nu gaan we eten en drinken en daarna doodop in ons cave kruipen. Salve e salut en de kost!

Ps: De knie heeft het gehouden vandaag, ondanks de afstand. Bravo en oef! 

Pps: Bravo aan al onze sponsors! Jullie maken zoveel mogelijk. Voor jonge mensen die even de weg kwijt waren maar die nu weer op het juiste pad zijn.  Een extra dankjewel voor Silke en Enno en Mark en Helga! Jullie steun is hartverwarmend!