Dag 90 - naar Abbadia Isola - 30 km

Het contrast kan groot zijn. Heel groot. Ooit moest het wel eens gebeuren. Een super slecht onthaal en absoluut veel te veel geld voor wat het waard is. We kwamen heel laat aan, over de zessen, en waren heel moe. De vrouw van de Ostello behandelde ons als af te handelen dossiers, gaf ons een zak met lakens mee, die we de trap moesten opsleuren, ze toonde ons het water in de gang en keerde terug naar haar desk. We hadden betaald voor een privé kamer. Dat bleek een dortoir te zijn waar we alleen sliepen, met een licht met kortsluiting en heel slechte bedden. De prijs voor een gewoon bed was minder dan de helft. Ik ging terug naar beneden en zei haar dat de prijs veel te hoog was (even veel, echt waar, als we in de schitterende B&B in Gambassi Terme betaald hadden), dat er geen enkel verschil was met de dortoir en dat ik daar niet mee akkoord kon gaan. Daar kwam een fikse discussie van, waarbij zij beweerde dat ze ons geen ‘gewone’ kamer meer kon geven omdat alles vol was. Daar geloofde ik niks van. Ik zei dat het op bijna 2.000 km de slechtste ervaring was en dat ik aan haar desk zou blijven staan tot er een oplossing kwam. Toen belde ze naar haar baas, kreeg ik een pak geld terug en konden we naar een ‘gedeelde’ kamer, nummer 8. Dat was een kleine kamer met twee stapelbedden waarvan 1 in gebruik was door een van de jonge gasten van San Miniato. Anex kamer 8 lag kamer 7, zonder deur ertussen en waar 5 stapelbedden stonden maar waar ruim het dubbele in kon. Een balzaal die helemaal leeg was. We trokken kamer 7 in. Met die onzin hebben we ruim een uur tijd verloren. Even later kwamen we op de gang de Duitse pelgrim Ilka tegen. Zij ligt ook alleen in een balzaal, aan een ‘gewone’ prijs… Ik weet nog niet of we een stempel van deze locatie in onze credential gaan zetten.

Het contrast met gisteren kon niet groter zijn. Toen gingen we met z’n allen op zwier in het schitterende San Giminiano. Zonder gène hingen we de pelgrim uit: we kochten in een wijnwinkel een fles wijn, vroegen er 5 proefglazen bij en gingen op een terrasje van een gesloten bar zitten, recht over de winkel. 

We kregen er nog crostini’s op de koop toe bij. Gerda, het komt wel goed met ons wijnverbruik, want 1 fles voor 5 man, daar vallen we nog niet van omver. Daarna gingen we wat lopen door de straatjes, maar moe als iedereen was, gingen we al snel terug naar onze ostello om even op bed te liggen, in afwachting van ‘de voetwassing’. 

Dat was een verrassing. Het koppel vrijwilligers stond om19.30 in een typische Santiago de Compostela-tenue in de gang klaar, met een kom water en een handdoek. Ze vertelden ons dat ze geïnspireerd werden door de gewoonte van de paters van het San-Nicolas kloosterkerkje in Itero-del-Castillo op weg naar Santiago de Compostella. Die doen dat al jaar en dag, de voeten van de pelgrims wassen. Het levert daar steevast een lange wachtrij pelgrims op, die die bijzondere ervaring willen meemaken. Mij is het nooit gelukt om er te slapen. 

Ospitaliero’s met gevoel voor traditie 

Fabio las een tekst voor, persoonlijk voor elk van ons. Het ging ongeveer zo: ‘Ingrid, moge je dit verblijf bij ons je de rust brengen die je nodig hebt. In navolging van Jezus wassen we je voeten. Dat het water je de kracht mag geven om de weg te gaan die voor je open ligt en om je doel te bereiken.’ Dan moest je een voet boven de kom houden, Anna goot er water over en droogde de voet met een handdoek. Een heel eenvoudig en nederig gebaar. Daarna werden we uitgenodigd aan tafel. Anna had heerlijk gekookt! Een pasta met courgettes en spek, een bladerdeeg gebakje met groenten, sla, bonen met worst en verse fruitsla. Er was ook wijn. Allemaal donativo. 

Afruimen mocht niet van Fabio. Nee, nee, zei hij, jullie pelgrims zijn heilig. En die meende dat. Daarna was er nog heel wat gebabbel in het Italiaans, waar wij al snel afhaakten en ons bed opzochten. Ik sliep goed, Geertje minder. Zoveel last van knie en heup. 

Toen we deze morgen om 06.30 opstonden, waren onze drie medepelgrims al uit hun bed, uit de kamer en uit het huis want ze begonnen ons onder aan ons raam toe te zwaaien, ‘Juliette en Juliette’ riepen ze naar ons! Wij kregen van de sympathieke Anna en Fabio nog een heerlijke koffie en brood en een dikke knuffel. Pelgrims onder elkaar, die verstaan elkaar. De vrouw van hier beneden heeft er nog niet van gehoord..

San Giminiano in de verte.

De etappe was lang en begon in de regen of liever, onweer. Het zicht op San Giminiano was spectaculair. Het eerste deel was prachtig. Daarna liepen we een heel lang stuk in een bos. Dat heeft het voordeel van de schaduw, die we met het zware weer niet nodig hadden, en het nadeel dat er geen uitzichten zijn. Een bos is een bos en dat van vandaag had ook in de Ardennen kunnen liggen. Bovendien zitten er heel veel muggen en dazen in de bossen en moeten we onze muggenspray veelvuldig gebruiken. We waren dus heel blij dat we het bos uit waren en beloond werden met een mooie vroeg romaanse abdijkerk, helemaal afgelegen.

De 12de eeuws Benedictijnerabdij in Badia a Coneo

En gelukkig vonden we een cafe open waar we een focaccia met varkensgebraad vonden. Heerlijk was dat en gelukkig, want er was nog een heel lange weg te gaan. 

In de verte lonkt Monteriggioni

Met AirPods: Af en toe ‘bidden onderweg’ of een verhaal, dat verlegt de focus van pijn naar iets anders. 

Geertje kreeg, zoals altijd na 20 km, serieuze last. We moesten regelmatig stoppen om op adem te komen. Je zou denken dat we het, na al die dagen, wel gewoon zouden zijn. Dat we er ons hand niet meer voor omdraaien, voor zo ’n paar kilometertjes. Niet dus. De knie en heup van Geertje gaan er op achteruit. Lange etappes worden een steeds groter probleem. Oplossingen liggen niet zomaar voor het grijpen maar als het moet, dan moet het. Dan zoeken we tot we alternatieven gevonden hebben. 

Maar nu gaan we eerst iets eten. Hopelijk valt dat een beetje mee…

Ps: De etappe van vandaag werd voor een vermelding uitgekozen door Veronica en Gilbert. Toen we dat noteerden, bij hen thuis in de living, konden we niet vermoeden dat we hem nooit meer zouden kunnen knuffelen. Hij misschien wel, want hij gaf ons toen meerdere knuffels. Veronica en Gilbert, deze dag dragen we op aan jullie én aan de liefde.

Pps: Mensen moeten elkaar dragen. Wij moeten elkaar dragen. Altijd. Met empathie, zelfs als we het zelf moeilijk hebben. 

Ppps: ‘ Bidden onderweg’ is een app van de jezuïeten. Heel goed. Ideaal voor pelgrims maar ook voor iedereen want uiteindelijk is iedereen onderweg. 

Pppps: 90 dagen onderweg. Dat is veel en het einde komt in zicht. Nog twee weken te gaan. Onderweg fantaseren we over aankomen. Hoe zal dat zijn? Wat zal dat doen met ons? 

Ppppps: Deze tocht heeft ons veranderd. Zal impact hebben op de rest van ons leven. Ten goede. Dat is uiteindelijk het hele punt.