Dag 94 - naar San Quirico d’ Orcia - 29 km

Wat een mooie dag! 

Gisterenavond konden we eten op 20 meter van onze slaapplek, hoera! Geen energieverspilling met overbodige kilometers! Ponte d’ Arbia is nu niet bepaald een stad van formaat. De Trattoria daarentegen was groot, zat stampvol, was zeer goed en zeer goedkoop. Allemaal raadsels. Maar wij hebben er van genoten.

We waren op een normaal uur op stap. De eerste uren slingerde de VF langs de grote baan, eens langs links, eens langs rechts. De facto was dat veel klim- en daalwerk want de baan lag in de vallei en de weg ging de heuvels op en af. Maar mooi dat het was! 

Deze etappe kan wedijveren met die van Gambassi Terme naar San Giminiano. De strade bianche in hun pure natuur. Het eerste stadje en enigste stadje waar we doorliepen was Buonconvento. Daar vonden we in een bar een panini voor de lunch later op de dag. Na dat kleine stadje werd het nog beter. We liepen over de witte kiezelwegen recht het gebied van de wijndomeinen in. Wat was me dat! Het ene wijndomein na het andere. 

De wijnliefhebbers onder jullie kennen ongetwijfeld de wijnen van Montalcino. Met ronkende namen als Brunello, Morellino, de Chianto Classico,… We zagen het oogsten van de druiven, zowel met de hand als met de machine. We zagen de rijkdom van de streek. We zagen de schoonheid van de streek. Je moet er door stappen om het te vatten. Op de strade bianche reden er ons auto’s voorbij, een grote stofwolk achterlatend. Allemaal richting de magnifieke wijnhuizen. Er was er één met een hart voor pelgrims: langs de weg hing er een klein A4 tje met de boodschap dat het huis Caparzo een pelgrimspauze had met een broodje, een flesje water en één glas wijn. €8. 

Natuurlijk deden we dat. Het was een heel toffe ervaring, als pelgrim een chique wijnhuis binnenstappen en daar dan onthaald worden, tussen de Amerikaanse kanten die er met een busje naar toe kwamen. De wijn was uitstekend! Het broodje namen we mee voor morgen want we hadden er al een gekocht.

En het ging maar door, al die schoonheid. Wat kan een pelgrim toch moois voorgeschoteld krijgen. Al stappend komt het landschap zo geweldig goed tot zijn recht. Bij elke stap verandert het landschap, zie je het vanuit een andere hoek. Geweldig!

In Torrenieri nam Geertje de bus. Ik twijfelde tot op het moment dat zij opstapte. En ik liep door. Nog eens 8 kilometer. Ik voelde me goed, dus waarom niet. Onmiddellijk begon ik me dat te beklagen want de weg liep zeker 4 km langs een nieuw (dat zijn de ergste want pikzwart) gelegde asfaltbaan die steil omhoog ging. Dat was werkelijk geen pretje. Gelukkig kreeg ik daarna nog wat zandwegen en opnieuw mooie uitzichten. 

San Quirico inlopen was ook heel tof. En Geertje kwam me tegemoet lopen in het centrum. Zo speciaal, alsof we elkaar ik weet niet hoe lang hebben moeten missen (twee uur ongeveer). Het was een heel, heel mooie etappe maar ook best uitdagend: 29 km, 688 meter omhoog, 466 meter omlaag. Dat voel je.

Het verslag van deze dag is veel korter dan wat deze dag waard is. We zouden er een heel hoofdstuk van een boek aan kunnen wijden. Dat kan niet omdat we er echt vroeg in moeten omdat we er echt vroeg uit moeten. We staan morgenochtend op om 5.45. Er wacht ons dé koninginnenetappe van de hele VF. Dé zwaarste etappe van de hele weg: 33 km (volgens het boek, doe er dus maar 2 à 3 bij), 950 meter klimmen, 450 meter dalen, geen dorpen onderweg, niks niemendal, alles dus van ’s ochtends mee in de rugzak. Radicofani. De klemtoon ligt op de o. Iedereen kent Radicofani. Alle pelgrims, ook de fietsers. Iedereen spreekt er over met ontzag. Iedereen is er bang voor. De hel ligt op het einde van de dag: een superlange, steile klim, na zoveel kilometers. En geen mogelijkheid voor Geertje om de etappe in te korten. Dat wordt een grote uitdaging. Daarom gaan we nu slapen. Tot morgen! 

Ps: bedankt, familie Van Gramberen – Iers, voor jullie steun!

Pps: Opnieuw die spanning voor wat zal komen. Dat is normaal. Maar we weten ondertussen dat we toch niet kunnen inschatten hoe we het zullen ervaren, dus wat is het punt om u ongerust te maken? 

Ppps: De eeuwige strijd tussen angst voor wat komen gaat en vertrouwen dat alles wel goed komt… Voor ons is dat nu weer wat uitvergroot, als voor studenten die naar hun examen gaan, of een commerciële die naar een belangrijke prospect gaat, of een Remco die zijn voorlaatste rit moet rijden… Wij besloten dat vertrouwen meer waard is dan angst. 

Pppps: nog tien dagen stappen.