Dag 96 – naar Aquapendente– 26 en 34 km

De wekker liep af om 7 uur. Dat is een heel christelijk uur. Er zijn heel veel pelgrims die uren vroeger opstaan en vertrekken, zeker als er een lange etappe wacht. Er zijn ook latere vertrekkers. Daar rekenen wij onszelf onder. En zeker nu Franky en Mieke meestappen, namen we de tijd om koffie te zetten en eens echt te ontbijten aan tafel. Meestal beperkt ontbijt in Italië zich tot een koffie met een koffiekoek (zij noemen dat zo mooi een ‘brioche’) in een bar. Maar Franky en Mieke hadden nog lekker brood mee en allerlei beleg. Meer dan genoeg om meteen ook boterhammen te smeren en mee te nemen voor de lunch. 

Iets na 9 waren we op weg. In de mist zijn we Radicofani uitgelopen. Mist hadden we nog niet gehad op de VF. Gelukkig probeerde het zonnetje uit alle macht door te breken. En dat lukte snel zodat we al gauw zicht kregen op de prachtige valleien rondom ons. 

Dit stuk werd beschreven als een van de mooiste panorama’s. En terecht: het s een majestueuze uitsmijter van Toscane. Vandaag steken we immers de grens over en bereiken we Lazio, de allerlaatste regio die we doorlopen op de VF.

De overgang naar Lazio voor Mieke en Franky :-)

De overgang naar Lazio voor Ingrid en Geert :-(

Na de prachtige afdaling zijn onze wegen gescheiden. Ingrid en ik namen de originele maar minder aantrekkelijke weg en Franky en Mieke – vers van de pers – namen de panoramische variant naar Aquapendente. Mieke had gisteren al bijzonder veel zin in deze mooie route, die weliswaar 7 km langer is. En gelijk heeft ze! Want de normale weg loopt 8,5 km langs de drukke Via Cassia, een drukke verbindingsweg. Wij hebben getwijfeld om met hen mee te lopen, maar hebben dan toch maar voor de ratio gekozen. De lange Koninginnerit van gisteren zit in onze benen, en de weerbots zal vandaag zeker nog optreden. Verstand op nul en stappen dan maar. Wij waren niet de enige die deze keuze maakte. Ook Cécile, een meisje uit Briancon die al een paar weken onderweg was, maakte deze keuze. We namen afscheid van Franky en Mieke en stapten net zoals Cécile, de andere kant uit. Af en toe stopte Cécile. Dan plofte ze haar rugzak neer en ging er op zitten als in een fauteuil. ‘Tot in de volgende bar’ zeiden we tegen haar telkens we elkaar passeerden. De eerste helft viel eigenlijk heel goed mee. Er was immers een wandelpad naast de weg, tot in Centeno. 

In Centeno, halverwege, ontmoetten we elkaar weer. Jammer genoeg niet in de bar. Chiusi per ferie. Waar gaat dat toch naar toe, al die Italianen die zo lang vakantie nemen! Cécile zei ons dat ze de bus ging nemen. Ze heeft geen smartphone. Niet in het gewonen leven en niet op de VF. Daarom was ze zich gaan informeren bij enkele mannen wat verder op straat en die hadden haar de bushalte gewezen.’Om twee uur komt de bus’, zei ze. Wij keken elkaar aan en Ingrid zei: ‘Wat denk je?’ ‘OK’, zei ik, we skippen het stuk langs de straat. 

Met zijn drieën stonden we dus om 10 voor 2 te wachten op de bus. Om 14 uur geen bus. Om 14.09 nog steeds geen bus. Ondertussen waren we al aan het googelen gegaan en hadden we ook de site van de busmaatschappij geraadpleegd. Volgens die laatste was er helemaal geen halte in Centeno. Volgens Google wel, maar pas om 16 uur. Dat bevestigde het intuïtieve vermoeden van Ingrid: ‘Ik geloof niet dat er hier een bus komt. Ik ga stappen”. Samen uit, samen thuis. Dus hopla, en route!

Nog geen vijf minuten verder, draaiden we ons nog even om, en wat zien we: een grote, blauwe bus, aan de bushalte! Verdorie! Dat pikte! Het was wederom een les voor ons: Vertrouw liever op de lokale informatie dan die van het wereldvreemde web.

We liepen dus zoals gepland nog de resterende 8,5 km van de etappe. Langs de baan. Op de asfalt. Vrolijk word je er niet van, maar ja, het hoort er nu eenmaal bij.

Na een laatste pittig klimmetje kwamen we moe aan in Aquapendente. De etappe van gisteren zit in onze benen. De voorbije 96 dagen wegen in ons lichaam. Gelukkig hebben we met zijn vieren een leuk appartementen gehuurd. We nemen een douche, wassen onze kleren en gaan naar de toegangspoort om daar Franky en Mieke op te wachten die op 2 km van bestemming zijn, aldus hun bericht op whatsapp. Die 2 km blijken er uiteindelijk 4,8 km zo horen we. Daarom installeren we ons alvast in Bar Natale, zetten twee extra stoelen klaar en wachten hen daar op met chips en hapjes. Een tijdje later horen we plots ‘Joehoe’ en de stem van Mieke en Franky die uit een auto komen gestapt, letterlijk naast ons tafeltje. Bleek dat Mieke een appelflauwte had gekregen beneden voor de klim, en moest gaan liggen met haar benen omhoog. Een lieve dame was gepasseerd, had gevraagd of ze hulp nodig hadden en bood spontaan een lift aan. ‘Waar moet je zijn?’, had ze gevraagd. ‘Vrienden wachten ons op in bar Natale’ zei Franky. ‘Dat komt mooi uit, zei ze, dat is mijn bar!’. We dankten de eigenaren van de bar uitvoerig en bestelden snel een suikerrijke Fanta en een alcoholrijk biertje voor hen.

Ondanks het lastige einde – dat altijd vééél langer is dan je inschat – was het een fijne, eerste wandeldag op de VF voor hen. Met mooie panoramische vergezichten en een passage door het stadje Proceno, dat ze jammer genoeg niet echt hebben kunnen bekijken omdat het al redelijk laat was. Nu zijn ze aan het douchen. Dat zal deugd doen. En straks trakteren we onszelf op lekker eten en een gelato als dessert. ‘Omdat we het waard zijn’, zou L’Oreal zeggen.

PS. Bedankt voor alle aanmoedigingen gisteren op de blog, via sms en whatsapp. Het heeft de rugzak gisteren lichter gemaakt en de 34 km haalbaarder.

PPS. Vandaag bereikten we 2100 km en tot Rome zijn het nog 8 dagen en 175 km te gaan. 

PPPS. Dank je Agnes Cuisinier voor je betrokkenheid en steun aan Make it Work.