Dag 98 - naar Montefiascone - 18 km

Een korte maar pittige etappe (617 m omhoog, 346 m omlaag) leidde ons langs het Lago di Bosena dat er vandaag totaal anders uitzag omdat de zon scheen. Schitterend!

We hadden alle vier abominabel geslapen, daar bij de karige zusters. Ook al heb je een slaapzak bij, je hoopt toch dat het onderlaken gewassen is, quid non. Alleen een halfdode zombie, een soldaat aan het front of een landloper die zich niét afvraagt wie allemaal al in dat bed heeft geslapen, slaapt dan goed… Dat in combinatie met een loodzware, vochtige hitte, waardoor je na 5 minuten al drijfnat van het zweet ligt te draaien in je bed op zoek naar een beetje lucht die vergeven was van de muggen omdat we de ramen moesten openzetten, een snurker op de rechtse kant, een ongedurige op de linkerkant én een onweer tussen twee en drie uur, dat was een ideaal recept om geen oog dicht te doen en te zweren dat we nooit of te nimmer ooit nog bij zusters gaan slapen. Paters of monniken hebben altijd nog een proper laken… 

We kreffelden ons bed uit, de snurker was al weg, en probeerden een beetje op ons effen te komen in de bar. Gelukkig was die recht over het klooster en was de cappuccino top en waren de koffiekoeken lekker. Hehe, we waren dan toch min of meer klaar voor de dag. 

Eigenlijk nog stikkapot

Na een half uurtje had iedereen de nacht verteerd en waren we opnieuw in de ban van de weg die vandaag weer op zijn zachtst was. Mooi, uitdagend maar niet teveel, met achter elke bocht een nieuw uitzicht op het meer dat vandaag blauw kleurde. 

Het afwisselend traject liep dwars door Etrusken land. En we zagen een pijl naar Etruskische graven. Op de guru maps konden we zien dat dat kleine wegje opnieuw zou aansluiten op de VF, dus waarom daar niet een extra klim voor over hebben? Archeologen moeten daar geen seconde over nadenken. Mieke ook niet want die is wel te vinden voor avontuurtjes. Franky zag het als een oefening om in het hier en nu te blijven en zich geen zorgen te maken, dus hup, de berg op.

We werden beloond met een Etruskische nederzetting uit de 9^e eeuw voor Christus, hoog op een plateau gelegen met een schitterend uitzicht op het meer. Muren van hun tempel waren nog goed bewaard. Van de graven zagen we niet veel maar toch was het een heel toffe plek om stoemelings te bezoeken. 

Wat verder vonden we de ideale picknickplek met een echte tafel om aan te eten. 

Daar schoof een Hongaars koppel bij aan. Zij liepen van Rome naar Lucca en hadden de voorbije 4 jaar - telkens in stukken - de weg van Budapest naar Rome gestapt. De volgende vier jaar willen ze van Lucca naar Saint-Jean-Pied-de-Port. De rest van de Camino Frances hadden ze al gedaan. 

We zagen van ver de koepel van Montefiascone uitsteken boven de huizen van het stadje. Zo mooi weeral. Maar met nog een hele weg te gaan, natuurlijk. Met de ‘flexibele’ kilometers op het einde. Maar daar werden we beloond met de schoonheid van de 7^e eeuwse San Flaviano kerk met fresco’s uit de 14^e en 15e eeuw. 

Buiten deze kerk Montefiascone is beroemd voor twee zaken: de legende van de ‘est!, est!, est’! en de 100 kilometer die nog rest van hier naar Rome. Die 100 km is totaal misleiden want geldig voor auto’s. En zoals jullie, trouwe lezers van deze blog al lang weten, is de weg voor voetgangers altijd een heel stuk langer omdat we niet via een rechte baan naar Rome lopen. We zochten het even op en volgens de officiële App van de VF moeten wij nog 125 km stappen (130 dus). 

De legende van de ‘est! est ! est !’ gaat als volgt: In het jaar 1.111 stapte Hendrik V van Duitsland naar Rome om daar door de Paus als keizer gekroond te worden. Een zekere Johannes Deuc of Defuk, een notabele of een bisschop, dat is niet duidelijk, reisde met hem mee. Omdat hij een grote wijnliefhebber was, stuurde hij een knecht vooruit om uit te zoeken waar er goede wijn te vinden was op de weg. De knecht schreef dan op de muren van de herbergen ‘est’, ‘er is er hier’. Toen de knecht de wijn van Montefiascone proefde, was die zo onder de indruk dat hij op de deur van de herberg ‘est est est’ schreef. Defuk kon de knecht alleen maar groot gelijk geven en bleef twee jaar in Montefiascone wijn drinken tot zijn lever het begaf. De man ligt begraven in de San Flaviano. 

We zullen er onze lessen uit trekken: we gaan ‘est est est’ drinken vanavond. Maar morgen gaan we weer voort. 

De bar in het centrum voorzag ons in onze aankomst drankjes, altijd hetzelfde. En toen wandelden daar plots weer John en Sandra, de Canadezen, voorbij. Dat was een blij weerzien en ze namen ons prompt mee naar hun hotel waar Tony op de binnenplaats zat te computeren. Ook dat was een blij weerzien. Mijella was naar de winkel, dus die hebben we gemist. Maar we komen ze zeker nog terug tegen.

Het is de laatste avond voor Mieke en Franky. We slapen met vier in een mooie, nieuwe, ruime kamer. In orde! 

Voor de middag

Na de middag

Ps: Een miserabele nacht leidt niet per se tot een miserabele dag.

Pps: Wat er op je pad komt en hoe je daar naar kijkt of mee omgaat , is belangrijker.

Ppps:  Dat geldt ook voor de jongeren van Make it Work. Blijven hangen in wat voorbij is, leidt al gauw naar een slachtofferrol. En die brengt je niets goeds.

Ppppps: Het leven is nu. Altijd nu. Niet gisteren of morgen maar nu. En hier. Met telkens. Nieuwe mogelijkheden.

Pppppps: 1.000 maal dank aan al onze believers van het eerste uur! Vandaag speciaal ons Veertje, want zijn wou de laatste week haar sponsorbedrag inzetten. Zij had er toen meer vertrouwen in dan wij, dat we die laatste week zouden halen. Dikke merci, voor alles!