Dag 99 - naar Viterbo - 21 km

Ingrid aan het woord: De laatste avond met Franky en Mieke was er een van uitersten. Toen we onze slaapplek vonden, bleek die potdicht te zijn. Er was geen bel, alleen een telefoonnummer. Toen we dat belden, kregen we te horen dat we terug helemaal naar beneden, naar de San Flaviano kerk moesten lopen. Dat is buiten het centrum én terug op de weg, twee dingen waar we een grondige hekel aan hebben. Ik werd er slechtgezind door. Of eerder pisnijdig. Heel de weg naar beneden was ik aan het grollen. En ik niet alleen. Toen we bijna aan de kerk waren, kwam er een camionette aangezoefd. De man riep door zijn raampje dat we bij hem zouden slapen en dat we een meisje moesten volgen dat ons al stond op te wachten. Ik antwoordde hem in een mengeling van Italiaans, Engels en Antwerps dat ik niet akkoord was, dat we een kamer in het centrum besteld hadden en dat ik niet van plan was die berg drie keren op en af te klimmen. Maar aangezien we echt wel een bed nodig hadden, volgden we het meisje, kwamen aan het logement en aanhoorden de argumenten van de man. Hij begreep ons, zag dat we moe waren, vroeg waar we vandaan kwamen, ‘Wablief, helemaal uit België? Ja, dan wil je niet meer naar boven klimmen, dat snap ik, weet je wat, ik breng jullie deze avond met de auto heen en weer naar een restaurant, ok?’ Jazeker, helemaal ok voor ons! Hij toonde onze kamer die voor hetzelfde geld als bij de zusters 10 keer, wat zeg ik, 100 keer beter was. Het restaurant was top, met zicht op het Lago di Bolsena waarover de zon z’n laatste oranje licht uitstraalde. 

Zicht vanuit het restaurant 

Twee koks en onze hospitaliero

En bovendien kon hij voor weinig geld Franky en Mieke helemaal terug naar Radicofani brengen waar hun auto staat. We sliepen als roosjes.

Deze morgen was iedereen relax. Mieke en Franky hadden hun privé rit terug naar Radicofane om 09.30 uur en wij hadden een korte en makkelijke etappe (dachten we), dus tijd zat voor een ontbijt in een bar en afscheidsknuffels.

Geertje aan het woord: We schreven al dat Montefiascone gekend is voor zijn Est-Est-Est-wijn en voor zijn positie op 100 km van Rome. Maar eigenlijk moeten we dit aanvullen met twee andere bijzonderheden: zijn basiliek en de Rocca dei Papi. We bezochten beide deze ochtend voor onze etappe naar Viterbo. De basiliek domineert de bovenstad en zie je vanuit de verte. Het is volgens onze gastheer van de Ostello de derdegrootste koepelkerk na Rome en Firenze. 

Misschien kan Reinoud dat beamen of tegenspreken als typisch Montefisciaans chauvinisme? In ieder geval is het een indrukwekkende koepel van een barokke centraalbouw. Het paleis van de pausen is minstens even imposant met zijn ligging op het hoogste punt van de stad, waar je uitkijkt op het meer van Bolsena en bij goed weer zelfs de zee kan zien. Volgens onze hospitaliero kon je van hier met een verrekijker de Costa Concordia zien, het cruiseschip dat 10 jaar geleden zonk voor de kust hier. 

Het paleis werd gebouwd in opdracht van paus Innocentius de derde op het einde van de 12^e eeuw. Het fort werd door de eeuwen heen vergroot en aangepast onder talrijke pausen. Het speelde een belangrijke rol bij de voorbereiding op de terugkeer van de paus uit Avignon. 

Toen we foto’s genomen hadden van het paleis wilden we opnieuw op stap gaan en trok ik mijn rugzak van de grond. Mijn stokken die er tegen stonden vielen om. En een ervan glipte tussen de smalle spleet van de ophaalbrug en viel naar beneden. Oepsie! Wij direct met onze neus boven de brug: waar was de stok gevallen? Hij was een paar meter onder de brug blijven steken. Gelukkig kon de man van het onthaal van het paleis ons helpen. Met een lange stok voor het snoeien van bomen duwde hij de stok tot die helemaal naar beneden viel. Daar was gelukkig geen slotgracht maar het terras van een bar. Wat was mijn stok blij toen hij opnieuw met mij verenigd was. Ik zou me de Via Francigena, laat staan het bereiken van Rome, niet kunnen voorstellen zonder mijn twee dierbare wandelstokken!

De stad weer uit.. 


Ingrid aan het woord: Het was half elf toen we de aan de afdaling de stad uit begonnen. Slecht, heel slecht voor de knieën. Al gauw kwamen we op de authentieke Via Cassia terecht. Archeologen en Hilde, de hartjes gaan nu wat sneller kloppen want dit is een stuk oude Romeinse baan dat werkelijk uniek is omdat het over een heel lang stuk perfect bewaard is gebleven. De Antica Via Cassia Romana werd aangelegd door de Censor Cassius Longinus in 154 BC en is dus 2.176 jaar oud. Op sommige stukken wordt ze nog steeds gebruikt voor het gewone verkeer, tegenwoordig auto’s. 

Geertje aan het woord: Kort na de lunch stak er een forse wind op en was het kat en hond spelen met felle zon en donkergrijze dreigende wolken. Duveltjeskermis, zo zou mijn vader het benoemen. 

Toffe lunchplek waar de wind plots opstak 

Samen met de felle wind kwam ook de kniepijn weer sterk opzetten. De steken in de knie probeer je te ontwijken door je knie niet helemaal te strekken. Maar daardoor verkrampt je heupgewricht. Enfin, het was weer kreffelen en strompelen. En aftellen tot aan het begin van de stad Viterbo waar we een bus namen voor de resterende 3 km naar Viterbo centrum. 

Ik plofte er neer op het eerste terras dat we tegenkwamen. Ingrid verwende me met wijn en apero hapjes. Geen betere plek dan hier op Judith en Willem te wachten. Ze komen ons ophalen en rijden ons naar hun vakantiehuisje nabij Montefiascone. Een fantastische break waar we echt naar uitkijken. ‘Thuiskomen’, zo zal het al voelen. 

Ps: Op deze 99ste dag feliciteren we Monique en Rik met hun 50ste huwelijksverjaardag. Wat jullie gedaan hebben voor Make it Work is ongelooflijk. Een dikke merci daarvoor! 

Pps: Morgen zijn we genoodzaakt een rustdag te nemen. Het gaat echt niet meer met de knie. Elke reserve is ondertussen uitgeput. Hopelijk kunnen we de laatste dagen nog afwerken. 

Ppps: De laatste loodjes wegen het zwaarst. Rome mag nu echt wel in zicht komen. Daar nemen we dan voor alles een taxi.