Dag 52 – naar Orsieres – 22 km

De avond was fijn: kaasfondue buiten op een terras, eens bellen naar huis en een lekker wijntje erbij. De nacht was minder: veel te warm, veel te veel lawaai op straat en veel te zwaar eten dat niet verteert. En misschien toch ook wel de nervositeit voor de drie klimdagen die er aan komen.

De eerste klimdag gaat naar Orsieres. De etappe wordt beschreven als moeilijk. Onze statistiek: 22 km, 784 m stijgen, 365 m dalen. En dit soms heel steil. Bij de start begin ik onzeker. Pijn in de knie en bang hoe ze het zal houden. Ik ben voorzichtig en begin houterig aan de eerste klim. Ingrid neemt de lead. Het gaat meteen al omhoog langs een steile single track. We verlaten Martigny en draaien rond een bergkam, waarbij de treinlijn steeds in de buurt van het wandelpad blijft. 

Regelmatig zien we de “St Bernard express” voorbij denderen. Mijn knie geraakt opgewarmd en de pijn verdwijnt. Geleidelijk ronden we de bergrand en komen we uit in Bovernier. Van daaruit lijkt de app ons via een eenvoudige weg, parallel met de baan ‘Route du Grand Saint Bernard” te brengen naar Sembrancher. Maar dat pad is allesbehalve eenvoudig. Het is een echte benenbreker. Op en af door het bos, langs steile hellingen, klauterend over enorme steenblokken en omgevallen bomen en over grote steenlawines.

Assez exigeant! We doen er een half uur langer over dan gedacht en zijn blij als we terug in de beschaving zijn en Sembrancher zien verschijnen.

Sembrancher is een mooi dorpje met houten, door de zon verweerde huizen. En natuurlijk is er ook een fonteintje met heerlijk drinkbaar bronwater, zoals in alle Zwitserse dorpen die we al doorliepen in de Valais. Bij het fonteintje eten we ons broodje dat we hebben kunnen kopen bij een bakker in Martigny die toch open was ondanks de nationale feestdag van Zwitserland vandaag.

Na Sembrancher is het nog twee uur tot in Orsières. We blijven dus niet te lang plakken en gooien onze rugzak terug op onze schouders. En ra ra wat daar zomaar langs de weg zit in het gras, iets voorbij het dorp? Ja, ja, waarempel: een pelgrim! Natuurlijk stoppen we even voor een babbel met Paulina, een Duitse jonge vrouw die de Francigena loopt, omdat die roept, omdat ze deze camino wil lopen in haar eentje, omdat het een tijd is van verandering in haar leven. Dat krijgen we niet meteen te horen maar wel als we Paulina op het eind van de etape opnieuw tegenkomen en met haar Orsieres aankomen.

Deze etappe was bijzonder mooi. Het voelt als thuiskomen in de alpenweiden met de weidsheid rondom jou en de bergen voor je. Waar zou nu de col zijn? Elk half uur dat je stapt brengt je dichterbij en geeft je meteen een heel ander uitzicht. Wandelen gaat ontzettend traag en tegelijk zo snel. We zitten op twee etappes van de fameuze Grand Saint Bernard!

Vanavond gaan we uit eten in Hotel restaurant Terminus. Tapas en burgers staan er op het menu. Dat zei de man van de gemeente toen we belden om een bed in de gite saint Bernard. En reserveer maar, zie hij, want het hele dorp zal er zijn. Het wordt daar een dorpsfeest!

Dus snel de douche in, mooiste kleren aan, en naar hotel Terminus. Daar gaan we samen met Paulina klinken op de weg, op het mooie Zwitserland en op de Grand Saint Bernard.

PS. In de bloemetjes vandaag: onze lieve schoonzus Helga, die vandaag verjaart, en mijn broer Mark. Merci voor jullie gift, en vooral Merci voor alle zotte aanmoedigingsfilmpjes en marsliederen onderweg!