Dag 53 - naar Bourg-Saint-Pierre - 15 km

Feesten en slapen

Dat volksfeest liep niet echt uit de hand. Het hotel-restaurant had een zanger ingehuurd die vlot het ene hitje na de andere produceerde, terwijl de gasten uitsluitend Zwitserse gerechten geserveerd kregen. Deze keer hadden we het gezelschap van Paulina, die een kamer in het hotel had. 

Het was een gezellige avond, met wat gepraat over de weg, waarom we zoiets doen. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen en zijn onze redenen in wezen niet zo verschillend (of toch niet? Hier kom ik nog op terug). Zij had nood om eens iets volledig zelfstandigs te doen en de stille, meditatieve weg te gaan. Maar moe als we waren, trokken we om 21.00 uur alweer richting onze gîte. Groot was onze verrassing dat het licht brandde, er een man (met een grote hond) aan het kokkerellen was en er bovendien twee fietsen in de living stonden. De man was een Italiaan, Giovanni, die de weg van Rome naar Lausanne stapte, samen met zijn hond. De fietsen waren van twee anderen, jongere dames, die we pas deze ochtend te zien kregen want ze kwamen binnen na een Zwitsers feest, als wij al in ons bed lagen. Het was een gîte met maar twee bedden, die wij dus al in beslag hadden genomen, en matrassen die in dezelfde ruimte op de grond konden gelegd worden. Zo sliepen we dus onverwacht met 5 en een hond in één ruimte. De meisjes hoorde ik nog binnenkomen. Giovanni en zijn hond heb ik niet meer weten naar boven komen. Over redenen om een Camino te lopen gesproken: Giovanni verklaarde in gebrekkig Engels dat hij het deed om zijn hond op te voeden. Hij was supervriendelijk, hij bood ons deze ochtend een echte Italiaanse koffie aan, zo een waar je je lepeltje in kunt recht zetten. Zijn rugzak weegt dan ook 19 kg om die Italiaanse koffiezet te kunnen meenemen wegens onmisbaar. We waren meteen wakker, klaar voor de tweede bergetappe. 

Na een mini ontbijtje bij de bakker in Orsières begonnen we eraan. Klimmen en klimmen maar… dat viel dus heel goed mee. Het was een gestage klim waar ook fietsers passeerden, dus de weg was heel gemakkelijk. Op een klein stuk na. Dat was zo steil als een trap maar dan zonder trappen. In totaal klommen we 840 meter en dat ging verbazingwekkend goed. Daarom namen we alle tijd om praatjes te maken, links en rechts. 

Even een steentje uit de schoen doen

Ontmoetingen, altijd onverwacht mooi

Dat leverde weer heel toffe momenten op. Na een uur kwamen we een twee Zwitsers tegen. Een man van 81 die zijn dagelijkse wandeling aan het maken was en een vrouw van rond de 30, die een mini camino deed van 4 dagen. Op de Col zou ze terug naar Lausanne gaan. Ze liep een eindje met ons mee maar was zonder rugzak (en toegegeven, waarschijnlijk ook mét) veel sneller. Dus bij het begin van dat steile stuk zei ze ‘au revoir’. Ik maakte er een praatje met een koppel Ieren die druk bezig waren kniebanden aan te doen. Ga maar eerst, zeiden ze, want wij zijn heel traag. 

Voor Liddes was er een splitsing en gelukkig kozen we de verkeerde kant. Een man die zijn hond uitliet, wees ons de alternatieve route en beweerde dat die veel mooier was en dat er in Liddes ook maar niets te beleven viel. We volgenden zijn advies en liepen wat verder langs een tuin waar een vrouw haar krant zat te lezen. We vroegen water en .. zoals zo vaak komt dan van het een het ander. Ze kwam terug met water en had haar man bij. Drink toch een koffie, zeiden ze. En ja, waarom niet? Die geweldige klimdag was toch al redelijk opgeschoten en viel goed mee, dus tijd zat! Het werd anderhalf uur. 

Stéphanie en Daniel zijn ook echte stappers. Hij had de Francigena al gedaan en dit voorjaar waren ze vertrokken naar Santiago de Compostela vanuit Genève, met twee ezels. Twee etappes voor Le Puy en Velais zijn ze moeten stoppen omdat Stephanie haar arm gebroken had. Het is niet te geloven hoeveel je kan praten op anderhalf uur tijd. Over Camino’s, over wolven die niet alleen schapen opeten maar zelfs een koe, over het klimaat, over het protest tegen windmolens (in heel Zwitserland geldt de regel van NIMBY (no in my backyard) overal dus heet het hier NIMC (not in my country). Ondertussen is sinds mei dit jaar de Aletsch gletsjer al 4 meter gesmolten. Nog 30 jaar en alle gletsjers zijn weg. Allemaal verontrustend nieuws maar toch was het een supertoffe ontmoeting en hebben we veel gelachen. Vreemd, hoe je met compleet vreemde mensen en connectie en een klik kan krijgen op zo ’n korte tijd. We moesten van ons hart een steen maken om weer verder te gaan. Anders hadden we er nu nog gezeten. 

Terug op weg, gestaag omhoog, maar mooi, mooi, mooi, kwamen we langs de kant de Ieren tegen. Ook dat werd een toffe stop, we zijn er net niet ook bij gaan zitten. Een bijzonder duo, Brian en Alison. 

We schatten ze toch wat ouder dan wij en hij heeft heeft sinds 5 jaar twee kunstknieën waarmee hij 3 jaar geleden de Kilimanjaro beklommen heeft. Zij had last van haar voeten, maar ze gingen door, precies hoe het moet: als het pijn doet, ga je wat trager, als het steil is en de knie wiebelt, dan ga je wat trager. Dan neem je de tijd en vergeet vooral niet te genieten. Ze kwamen helemaal vanuit Canterbury gestapt. Wauw! Ze gaan door tot Aosta. Aosta – Rome is voor volgend jaar. 

Bourg-Saint-Pierre, het voorgeborchte 

Op het einde van deze wonderlijke etappe die werkelijk mooi was op alle vlakken, liepen we op een skipiste onder de lift omhoog. Recht naar Bourg-Saint-Pierre. Daar waren we vroeg, om 15.30 uur. Ideaal om in alle rust onze dingetjes te doen, zoals slaapplekken zoeken (moeilijkmoeilijkmoelijk - we hoopten in Italië op dat vlak wat meer ruimte te hebben maar.. njet), bloggen, douchen, kleren wassen en onszelf treffelijk hydrateren. 

Ps: Gerarda Umans, dichte familie van ons mama, werd vandaag begraven. Stappend dacht ik er aan. En dat was redelijk verwarrend. Een van onze absolute topdagen vermengd met wat droefheid. Ik dacht vooral aan haar twee zussen. De drie zussen hebben hun hele leven samengewoond. En ik dacht dat deze etappe heel goed bij Gerarda gepast had: het waren avontuurlijke wereldreizigers. Avent la lettre. Deze dag draag ik dus op aan haar en haar zussen. 

Pps: Maar deze dag gaat ook naar ‘de Markskes’, een begrip onder kaarters en Vollers. Ze zijn met twee om vier te maken en hartjes te vragen. Merci, voor de support en de steun voor Make it Work. ‘Vulpis’ Res was ook vandaag van toepassing. 

Ppps: Het overheersende gevoel vandaag was dankbaarheid. Om zoveel schoons, om zoveel geluk, om zoveel om te delen. 

Pppps: Bang dat we waren, voor de col. Weken en weken praatten we er over. Zouden we dat wel aan kunnen? En nu is dat volledig voorbij. Nu we er voor staan, zijn we eerder blij met het vooruitzicht. Bang zijn voor iets dat komt, heeft weinig zin. Je weet het toch niet… en het heeft een negatieve invloed op een moment dat dat waar je bang voor bent nog niet van toepassing is. Carpe diem, wist Horatius al:

‘ .. wees wijs, klaar de wijn en zet je toekomstdroom af tegen de korte tijd die je gegeven is. Terwijl wij praten is de jaloerse tijd al gevlogen: pluk de dag en reken zo min mogelijk op morgen.’